• Terug

De reden van de afval van Lucifer van God

Toen Ik de miniaturen van Mij zelf in het leven riep, werd Ik daartoe bewogen door mijn liefde zonder einde, die zich wilde weggeven, die zich vaten wilde scheppen om hierin zich uit te storten. Mijn liefde werkt zich uit als kracht en deze kracht wilde scheppend werkzaam zijn en zo moest ook het door Mij geschapene, omdat mijn kracht zich uitstortte in de vaten, zich weer op dezelfde manier scheppend bezig houden, want het waren wezens die als mijn evenbeelden ook dezelfde drang om te scheppen in zich droegen, die de hun voortdurend toestromende kracht weer tot werken aanzette omdat de kracht die uit Mij als de Oerbron van kracht stroomde, voortdurend leven voortbracht. En zo zal het u begrijpelijk zijn dat dus alle wezens die uit Mij voortkwamen, zich in een staat bevonden waarin zij ook geen beperking kenden in het scheppen van werken van allerlei aard, waarin ze hun gelukzaligheid vonden; dat ze echter net als Ik aan geen beperking waren onderworpen, want mijn liefde was eindeloos, en zo ook stroomde de kracht van mijn liefde in alle wezens om hen gelukkig te maken.

Er trad ook geen stilstand op in het scheppend bezig zijn van die wezens, omdat er ook geen beperking van mijn kracht was, die nooit wordt opgebruikt, die altijd en eeuwig zal blijven stromen en er daarom altijd en eeuwig scheppingen zullen ontstaan, evenals ook alle door Mij eens uitgestraalde wezens zo lang onbeperkt de kracht uit Mij betrekken om te scheppen en te vormen als ze zich zelf voor Mij openen, dat wil zeggen de aanstraling van mijn liefde geen tegenstand bieden. En aan deze gelukzalige staat had waarlijk geen einde hoeven te komen, omdat van mijn kant uit de wezens nooit een beperking zou zijn opgelegd en zij daarom ook geen vermindering van de kracht hoefden te vrezen. En toch trad er een verandering op in deze overgelukkige staat van de wezens, teweeggebracht door een omstandigheid die de wezens als gebrekkig beschouwden: dat Ik zelf, hun God en Schepper, voor hen niet zichtbaar was als eenzelfde wezen, dat ze wel op de hoogte waren van Mij als hun Vader, uit wie ze waren voortgekomen, maar omdat Ik Me hun niet zichtbaar bekendmaakte, zagen ze dit als een begrenzing van mijn volmaaktheid. Ze begonnen verkeerde gedachten in zich te overwegen omdat ze deze vraag niet openlijk aan Mij voorlegden, die Ik hun ook zou hebben beantwoord, zodat ze dus hun verkeerde denken zouden hebben ingezien en rechtgezet.

Maar deze innerlijke twijfel aan mijn volmaaktheid meenden ze voor Mij te kunnen verbergen en toch was Ik ervan op de hoogte. Maar Ik gebruikte geen dwang, veeleer liet hun de volste vrijheid in hun denken, die ze echter misbruikten. Want ze herkenden dezelfde twijfel aan mijn volmaaktheid ook in dàt wezen dat als eerste buiten Mij werd geplaatst en dat in alle schoonheid straalde in het volste licht. Dat wezen schonk Mij wel zijn hele liefde gedurende eeuwigheden en het was in deze liefde bovenmate gelukkig en een met mijn wil, hoewel ook zijn wil vrij was.

Maar zo nu en dan kwamen ook in dit van licht stralende wezen twijfels boven, omdat Ik ook voor hem niet zichtbaar was. Maar zijn grote liefde voor Mij onderdrukte steeds weer de opkomende twijfel en het gaf zich aan Mij over. En het vond zijn gelukzaligheid in het voortdurend scheppen van gelijksoortige wezens door zijn wil met gebruikmaking van mijn kracht. Doch steeds weer kwam deze twijfel aan Mij boven en ook hij legde deze niet aan Mij voor, wat voor hem mogelijk was. Hij voedde de twijfel zodat deze voortdurend sterker werd en zijn liefde voor Mij minder werd. Daardoor verzwakte hij echter ook zichzelf, omdat zijn verminderde liefde voor Mij ook de stroom van mijn liefde minder deed worden en ook zijn scheppend werkzaamzijn beperkte.

Zou Ik Me hebben kunnen laten zien, dan zou het hem niet mogelijk zijn geweest zich van Mij af te keren. Maar het vuur van mijn liefde zou hem hebben verteerd, want geen enkel geschapen wezen is in staat in het Oervuur van mijn liefde te kijken zonder te vergaan. Ook hij wist dat, omdat hij in het inzicht van het volste licht stond, maar hij speelde met de gedachte meer te zijn dan Ik, omdat hij straalde in het helderste licht en in volmaakte schoonheid. Hij kon zich geen wezen voorstellen dat hem nog aan licht en schoonheid overtrof en daardoor maakte hij aanspraak op het recht te heersen over alle geschapen wezens, wier verwekker hij wel was door zijn wil, maar de kracht om te scheppen van Mij had betrokken. Hij zag nu in die menigte geestelijke wezens zijn macht en daarom dacht hij de kracht uit Mij te kunnen ontberen, hij geloofde haar aan Mij te hebben onttrokken door het scheppen van ontelbare wezens en hij zag het als een bewijs van mijn machteloosheid dat Ik Me niet zichtbaar aan hem bekendmaakte.

En Ik liet hem in dit geloof, omdat Ik hem als geheel vrij wezen buiten Me had geplaatst, dat Ik nooit ofte nimmer zal dwingen zijn wil en zijn denken te veranderen, ook al houdt hij zich eeuwigheden van Mij verwijderd. Mijn kracht stuitte op weerstand en afweer en bijgevolg bleef Ze geheel werkeloos. En het is nu mijn eerstgeschapen wezen niet meer mogelijk nog welk scheppingswerk dan ook te doen ontstaan, maar het meent groot en machtig te zijn omdat het die ontzettend grote menigte geestelijke wezens ziet als zijn eigendom, die net als hij tegen Mij in opstand kwamen en de aanstraling van mijn liefde afwezen. Ook zij zijn niet in staat tot welke bezigheid dan ook, omdat ook zij zich eindeloos ver van Mij verwijderden. Maar het was hun vrije wil die Ik eerbiedig. En daarom blijven zij zolang van Mij verwijderd, tot ze weer uit vrije wil contact zoeken met Mij en om de aanstraling van mijn liefde vragen. Ook het eerstgeschapen wezen, mijn huidige tegenstander, zal eenmaal de weg die naar Mij terugkeert betreden. Ook hij zal eens vurig verlangen naar de aanstraling van mijn liefde en deze weer vrijwillig van Mij in ontvangst nemen, omdat hij eens zijn weerstand zal opgeven, al zullen er nog eeuwigheden vergaan. Doch alles wat als kracht eens door Mij werd uitgestraald, keert onherroepelijk weer terug naar de Bron van kracht van eeuwigheid.

Amen

Ocasión de la apostasía de Lucifer de Dios....

Cuando llamé a la existencia de miniaturas de Mí mismo, fui movido a hacerlo por Mi amor infinito que quería entregarse, que quería crear recipientes para Sí mismo a fin de derramarse en ellos.... Mi amor se manifiesta como fuerza y esta fuerza quería ser creativamente activa, y así mismo las cosas creadas por Mí.... porque Mi fuerza se vertió en esos recipientes.... tenían que ser creativamente activas de la misma manera, porque eran seres que, como Mis imágenes, también llevaban el mismo impulso creativo dentro de sí mismos, seres a los que la fuerza que fluía constantemente hacia ellos los impulsaba igualmente a trabajar, porque la fuerza que fluía de Mí como la fuente original de fuerza generaba constantemente vida. Y así te será comprensible que todos los seres que salieron de Mí estaban en un estado en el que no conocían limitación alguna para crear obras de todo tipo, en lo que encontraban su felicidad.... pero que igual a Mí tampoco estaban sujetos a ninguna limitación, pues Mi amor era infinito y también así Mi fuerza de amor fluía hacia todos los seres para hacerlos felices. La actividad creadora de esos seres tampoco se detuvo, porque tampoco hubo restricción de Mi fuerza, que nunca se agota, que siempre y por siempre emanará y por lo tanto siempre y por siempre surgirán creaciones, así como todos los seres una vez emanados por Mí sacan de Mí una fuerza ilimitada para crear y modelar mientras estén abiertos a Mí, es decir, no opongan resistencia a Mi iluminación de amor. Y este estado dichoso verdaderamente no tenía que llegar a su fin porque ninguna restricción había sido impuesta a los seres por Mi parte y por lo tanto tampoco tenían que temer una disminución de la fuerza. Y sin embargo, se produjo un cambio en el estado de suprema felicidad de los seres.... originado por una circunstancia que los seres consideraban como deficiente: que Yo mismo, su Dios y Creador, no era visible para ellos como un Ser igual, que ciertamente Me conocían como su Padre de quien se habían originado, pero como no Me presentaba visiblemente ante ellos consideraban esto como una limitación de Mi perfección. Empezaron a mover pensamientos erróneos en su interior porque no Me plantearon abiertamente esta pregunta a Mí mismo, que también les habría respondido a ellos, para que así reconocieran y corrigieran su pensamiento erróneo..... Sin embargo, creían poder ocultarme estas dudas internas sobre Mi perfección y, sin embargo, Yo sabía sobre ellas.... Pero no utilicé la coerción, sino que les di plena libertad de pensamiento que, sin embargo, utilizaron mal.... Porque también reconocieron la misma duda sobre Mi perfección en el ser que surgió primero de Mí y que brilló con toda su belleza en la más completa luz.... Este ser ciertamente Me dio todo su amor por las eternidades, y en este amor era sumamente dichoso y de una sola voluntad Conmigo.... aunque su voluntad también era libre. Sin embargo, de vez en cuando también surgían vagas dudas en este ser que irradiaba luz porque Yo tampoco era visible para él. Pero una y otra vez su gran amor por Mí acalló las dudas emergentes y se entregó a Mí y encontró la beatitud en la creación constante de seres semejantes a través de su voluntad utilizando Mi fuerza. Sin embargo, una y otra vez se asomaba esta duda sobre Mí y tampoco la sometió a Mí, lo cual fue posible para él.... Alimentó la duda que constantemente se hizo más fuerte y redujo su amor por Mí.... Pero así también se debilitó a sí mismo, porque su reducido amor por Mí también redujo Mi afluencia de amor y también restringió su actividad creativa. Si hubiera podido contemplarme, no le habría sido posible apartarse de Mí, pero Mi fuego de amor le habría consumido, pues ningún ser creado es capaz de contemplar el fuego primigenio de Mi amor sin dejar de existir.... Él también lo sabía porque estaba en el mas brillante conocimiento, sin embargo jugaba con la idea de ser más que Yo porque brillaba con la más brillante luz y la más perfecta belleza.... No podía imaginar ningún ser que le superara en luz y belleza, y por eso también reclamaba el derecho de gobernar sobre todos los seres creados, de los que él era ciertamente el productor a través de su voluntad, pero que había recibido la fuerza de crear de Mí. Ahora veía su poder en el ejército de seres espirituales y, por lo tanto, creía que podía prescindir de la fuerza procedente de Mí, creía que Me la había retirado al crear los innumerables seres, y veía como una demostración de Mi impotencia el que no Me presentara visiblemente ante él.... Y lo dejé con su creencia porque lo originé de Mí como un ser completamente libre al que nunca jamás obligaré a cambiar su voluntad y su pensamiento.... aunque se aleje de Mí por toda la eternidad. Mi fuerza se encontró ahora con resistencia y repulsión y, en consecuencia, quedó siendo completamente ineficaz. Y este Mi primer ser creado es ahora incapaz de dejar surgir ninguna obra de creación, pero se cree grande y poderoso porque considera como su propiedad a los innumerables seres espirituales que, como él, se rebelaron contra Mí y rechazaron Mi iluminación de amor.... Ellos también son incapaces de cualquier actividad porque también ellos se distanciaron infinitamente de Mí. Pero fue su libre albedrío el que respeto y por eso permanecen alejados de Mí hasta que se acercan de nuevo a Mí en libre albedrío y solicitan Mi iluminación de amor.... Incluso el primer ser creado.... Mi ahora adversario.... tomará un día el camino del retorno a Mí, él también un día anhelará de nuevo Mi iluminación de amor y la recibirá voluntariamente de Mí otra vez, porque un día abandonará su resistencia, aunque todavía pasen eternidades.... Pues todo lo que una vez fue emanado por Mí como fuerza retorna inevitablemente a la fuente de la fuerza desde la eternidad....

Amén