• Terug

Geestelijke dwang - Dogma

Het grootste gevaar voor een mens is de geestelijke dwang die hem hindert bij het verkrijgen van inzicht en bij het uit vrije wil bepalen van zijn richting. Ieder mens is een individu, dat zich moet vormen tot volmaaktheid. Ieder mens is daarom ook verantwoordelijk voor zijn levenswandel, die nodig is om een bepaalde graad van volmaaktheid te bereiken. En ieder mens moet daarom vrij kunnen beslissen, hij moet voor Mij getuigen van zijn wil. Deze getuigenis verlang Ik, want Ik ga er niet mee akkoord dat een mens voor zijn medemensen de richting van hun denken, willen of handelen bepaalt. De vrijheid van wil van ieder mens moet onaantastbaar zijn. Ze wordt echter aangetast wanneer een wilsrichting wettelijk wordt vastgelegd en de mens nu door beloftes of bedreigingen ertoe wordt gebracht deze richting op te gaan.

Maar zo'n wilsdwang zal Ik nooit of te nimmer goedkeuren, zelfs al treed Ik er niet openlijk tegen op om juist geen dwang op de wil uit te oefenen. De mens is een denkend individueel wezen, dat Ik het vermogen heb gegeven vrij te kunnen willen en denken en wel alleen met het doel zelf te beslissen in het laatste stadium van zijn geestelijke ontwikkeling op aarde, en dat dan ook zijn loon ontvangen zal in de eeuwigheid, beantwoordend aan de beslissing van zijn wil. Wel is het goed en ook door Mij gewild dat een mens zijn medemensen op de hoogte brengt van het gevolg van zowel een juist gebruikte als een verkeerd gebruikte wil. Het is door Mij gewild dat de mensen opheldering ontvangen over de verhouding waarin de mens tot Mij, zijn Schepper, staat. Doch het volstaat wanneer hij juist wordt onderricht, dat hem de goddelijke liefdesleer wordt gebracht en hij ook wordt aangespoord de onbaatzuchtige naastenliefde te beoefenen. Maar alles moet zonder dwang gebeuren.

De mens moet dus onderricht worden, maar er niet toe gedwongen worden een aan hem overgebrachte leer aan te nemen, omdat hij zijn wil moet gebruiken naar eigen goeddunken en aandrang. Ik gaf de mensen de vrije wil, u echter neemt deze van hem af en gebruikt uw wil dus verkeerd, ofschoon u gelooft voor Mij en in mijn opdracht te werken. Nooit heb Ik mijn apostelen de opdracht gegeven mijn leer als geloofsdwang te verbreiden, omdat een geloof onder dwang nooit een geloof kan zijn dat heilzaam is voor de positieve ontwikkeling van de ziel. Altijd vraag Ik van de mensen alleen maar in Mij te geloven als hoogst volmaakt Wezen. Ik vraag alleen maar te geloven in mijn almacht, wijsheid en liefde en in de kracht van de liefde.

Want als u dit gelooft zult u zelf de kracht van de liefde ondervinden en dan al het andere wat er nodig is te geloven vanzelf inzien. Want dan werkt mijn geest in u, die u naar waarheid onderricht. Maar een gedwongen geloof levert u geen volmaaktheid op. Een gedwongen geloof zal ook zelden levend worden en aan een gedwongen geloof kan Ik geen waarde toekennen als vrije wilsbeslissing, omdat dan de vrije wil nog niet werkzaam werd in u, maar u zich alleen volgens uw opvoeding uitspreekt voor een geloofsrichting zonder die goed te hebben onderzocht op haar waarde of waardeloosheid. Wat Ik van u vraag te geloven is dat u alleen maar door de liefde zalig kunt worden.

Maar ook dit geloof moet u zelf verwerven. U kunt wel de leer daarvan aannemen, u moet echter eerst de liefde beoefenen om in uzelf er zeker van te zijn dat de liefde de verlossende kracht is. En pas deze innerlijke overtuiging is het geloof dat tot leven wekt, omdat het in vrije wil werd verkregen. Doch iedere dwang is een teken van onvolmaaktheid, omdat iedere dwang strijdig is met de vrijheid, die het geestelijke wezen echter in het allereerste begin eigen was en die het daarom ook moet terugwinnen om zalig te worden. Hoe kan een dwangmaatregel als in overeenstemming met mijn wil worden beschouwd, die de mens de geestelijke vrijheid ontneemt, wanneer hij in zekere zin "plichtmatig" iets geloven moet wat van Mij uit vraagt om volledige vrije overweging en acceptatie? Ik als hoogste Wetgever heb, op het gebod van de liefde na - dat ook de tien geboden van Mozes omvat, dat echter ook alleen dan vervuld wordt wanneer de liefde vrijwillig beoefend wordt - u mensen geen verder gebod gegeven, omdat zoiets tegen Mij zelf zou getuigen of de vrije wil van de mens twijfelachtig liet worden. De mensen echter matigen zich aan wetten uit te vaardigen zonder daartoe de bevoegdheid te hebben. En daarmee tasten ze de vrije wil van hun medemensen aan.

Iedere wet is dwang en iedere dwang is tegengesteld aan mijn wil. Zodra de mens niet zelf vrij kan denken, zodra hij een leer geloven moet, is zijn wilsproef waardeloos. Want hijzelf moet beslissen, maar geen beslissing nemen onder dwang. En dwang is iedere dogmatische leer, ongeacht of ze volgens de waarheid is of niet. Ieder dogma doet dus de vrije wil geweld aan. De wil is onvrij op het moment van een geestelijke beslissing, omdat deze hem al is voorgeschreven en ogenschijnlijk alleen vermeden kan worden door het begaan van een zonde. Maar van mijn kant heeft ieder mens het recht van vrije wilsbeslissing. Ik vraag hem alleen na te denken over wat er van hem wordt verlangd te geloven. En kan hij het niet met overtuiging aannemen ondanks nadenken, dan reken Ik hem dit niet als zonde aan. Wel echter zondigt hij, wanneer hij een leer met de mond belijdt zonder zijn hart te hebben geraadpleegd. Want ieder mens is alleen verantwoordelijk voor zichzelf en het is een aanmatiging, wanneer één mens het geloof van vele duizenden wil bepalen door een gebod, zoals een dogmatische leer altijd kan worden beschouwd. Niets van wat de wilsvrijheid van de mens aantast, kan ooit mijn instemming vinden. Want Ik zelf overreed de mensen niet eenmaal om de waarheid aan te nemen, als hun eigen wil er niet naar verlangt. Wel onderricht Ik de mensen voortdurend en doe Ik hen de zuivere waarheid toekomen, maar het staat ieder vrij haar aan te nemen of af te wijzen. En zo moet ook u uw medemensen alleen maar onderrichten in alle liefde, maar steeds alle vrijheid van een beslissing aan hen zelf overlaten omdat een geloof vanuit dwang voor Mij niet telt.

Amen

Compulsão Espiritual.... Dogma....

O maior perigo para um ser humano é a compulsão espiritual que o impede de reconhecer e decidir por si próprio a direcção da sua vontade. Cada pessoa é um ser individual que deve moldar-se em perfeição; por conseguinte, cada pessoa é também responsável pelo seu modo de vida, que é necessário para alcançar o grau de perfeição, e por isso cada pessoa deve decidir livremente, deve dar testemunho da sua vontade perante Mim. Exijo este testemunho e não concordo que uma pessoa determine os seus semelhantes para pensar, querer e agir nesta ou naquela direcção. A liberdade da vontade deve ser inviolável, mas será violada se uma direcção da vontade for legalmente determinada e o ser humano for agora determinado por promessas ou ameaças de avançar nessa direcção..... Nunca mais reconhecerei tal coacção de vontade, mesmo que não me oponha abertamente para não voltar a exercer qualquer coacção de vontade. O ser humano é um ser pensante a quem dei a capacidade de querer e pensar livremente com o único propósito de tomar uma decisão na última fase do desenvolvimento espiritual na Terra, e que receberá então a sua recompensa na eternidade de acordo com a sua decisão de vontade. É certamente bom e desejado por Mim que uma pessoa informe o seu semelhante do efeito de uma vontade justa ou errada, é desejado por Mim se receber todo o tipo de esclarecimento sobre a relação que tem com o seu Criador, mas também é suficiente que seja correctamente instruído.... de que o ensinamento divino do amor lhe é transmitido e também é instado a praticar o amor altruísta ao próximo. Mas tudo deve acontecer sem coerção.... O ser humano deve ser instruído mas não obrigado a aceitar um ensino que lhe seja transmitido, porque deve usar a sua vontade à sua própria discrição e por sua própria iniciativa. Dei ao ser humano livre arbítrio, mas vocês tiram-lho e assim usam erradamente a vossa vontade, apesar de acreditarem trabalhar para Mim e em Meu nome. Mas nunca dei aos Meus apóstolos a tarefa de difundir os Meus ensinamentos como uma compulsão da fé, porque uma fé obrigatória nunca é uma fé que seria benéfica para a alma e para o seu desenvolvimento ascendente. Só preciso que as pessoas acreditem em Mim como um Ser supremamente perfeito, só preciso de fé na Minha omnipotência, sabedoria e amor e na força do amor.... Pois se acreditarem nisto, experimentarão a força do próprio amor e reconhecerão por si próprios tudo o resto que é necessário para acreditar, pois então o Meu espírito trabalhará em vós que vos instruirá com verdade. Mas uma fé forçada não lhe trará a perfeição, uma fé forçada também raramente ganhará vida, e eu não posso avaliar uma fé forçada como uma decisão livre de vontade, porque a vontade ainda não se tornou activa em si, em vez disso, professa uma escola de pensamento sem ter examinado devidamente o seu valor ou inválido. O que lhe peço que acredite é que só se tornará abençoado através do amor.... No entanto, também vós próprios tendes de adquirir esta fé; podeis certamente aceitar o ensinamento, mas depois tendes primeiro de praticar o amor para ter a certeza de que o amor é força espiritual, e só esta certeza interior é uma fé convicta que desperta a vida porque foi adquirida por vossa própria vontade.

Toda a coerção é um sinal de imperfeição, porque toda a coerção viola a liberdade que, no entanto, era originalmente inerente ao ser espiritual e que, portanto, também tem de reconquistar para se tornar feliz. Como podem as medidas coercivas ser consideradas como estando de acordo com a Minha vontade, que tira a liberdade espiritual das pessoas...., se o ser humano deve, por assim dizer, acreditar devidamente em algo que requer consideração e aceitação completamente livre da Minha parte? Além do mandamento do amor, que também inclui os dez mandamentos através de Moisés, mas que só é cumprido se o amor for praticado voluntariamente, eu, como legislador supremo, não dei às pessoas nenhum outro mandamento, porque tal iria então testemunhar contra Mim mesmo ou tornaria duvidoso o livre arbítrio do ser humano. Mas as pessoas presumem promulgar leis sem ter autoridade para o fazer. Tocam assim o livre arbítrio do homem.... Toda a lei é coerção e toda a coerção é contrária à Minha vontade. Assim que o ser humano já não pode mover-se em liberdade de pensamento, assim que tem de acreditar num ensinamento, o seu teste de vontade na terra é inválido, pois deve decidir por si próprio, mas não tomar uma decisão sob coacção. E a coerção é todo o ensino dogmático, independentemente de corresponder ou não à verdade. Cada dogma é uma violação do livre arbítrio.... que não é livre no momento das decisões espirituais porque estas lhe são prescritas e só podem ser contornadas cometendo um pecado. Do meu ponto de vista, todo o ser humano tem o direito de livre decisão, só preciso de pensar no que lhe é exigido para acreditar. Se ele não o puder aceitar com convicção apesar de pensar nisso, não o considerarei como um pecado; mas ele está de facto a pecar se professa um ensinamento com a boca sem ter consultado o seu coração. Pois cada pessoa é responsável só por si, e é presunçoso de uma pessoa querer determinar o pensamento e a fé de milhares e milhares através de um mandamento que deve ser sempre considerado como um ensino dogmático. Qualquer coisa que interfira com a liberdade de vontade do ser humano nunca poderá ter a Minha aprovação, pois Eu próprio nem sequer determino a aceitação da verdade por parte das pessoas se a sua própria vontade não a exigir. Certamente que instruo constantemente as pessoas e lhes transmito a pura verdade, no entanto todos são livres de a aceitar ou rejeitar, e assim só devem instruir os vossos semelhantes com todo o amor, mas deixar-lhes toda a liberdade de escolha, porque uma fé obrigatória não é valorizada por Mim...._>Ámen