• Terug

Geestelijke nood - Leed en droefenis

Nog beseffen de mensen niet waar ze naartoe worden gevoerd. Want hun gedachten zijn veel meer op het aardse gebeuren gericht, dan dat ze acht zouden slaan op hun geestelijke toestand. Ze vrezen voor hun aardse leven en het verlies van aardse goederen. Maar het heil van hun ziel is ze onverschillig, omdat ze iets dergelijks loochenen en zich ook niet laten onderrichten. En ook de goddelijke ingreep zal hen niet anders leren denken, want ook deze zullen ze proberen aards te verklaren en ze zullen nooit hun ongeloof als indirecte oorzaak laten gelden.

En daarom heeft de nood op aarde zo’n omvang aangenomen. Er is geen mens die hem niet aan den lijve ondervindt. En ook de gelovige zal erdoor worden geraakt, want zijn instelling hier tegenover moet de medemensen ertoe brengen zich aan te sluiten bij zijn geloof, dat de mens kracht geeft alles te verdragen wat God over hem laat komen. Dit geloof ontbreekt de mensen en bijgevolg zien ze ook in de aardse nood geen geestelijke oorzaak. En derhalve heffen ze deze nood niet op door verandering van hun leven, door een levenswandel die helemaal naar de Wil van God is.

Maar ze kunnen niet anders worden geholpen, dan dat leed en droefenis hun voortdurende metgezel is, tot ze zich van de aarde en alles wat de aarde betreft hebben vrijgemaakt; tot ze aan hun verhouding tot de Schepper van hemel en aarde denken en uit vrije wil deze betrekking trachten te verbeteren. Dan pas laat hun de aardse materie onverschillig. De dood staat hun dagelijks voor ogen en nu pas zien ze in, dat hun leven een andere zin moet hebben en ze proberen deze zin te doorgronden. Ze roepen zichzelf ter verantwoording en vragen zich ernstig af of en hoe ze de goddelijke geboden hebben vervuld. Want zodra ze eenmaal geloven in een Macht, voor Wie ze zich eens moeten verantwoorden, erkennen ze ook Gods geboden. En dit geloof komt nu in hen tot leven. Het zet ze aan zich innerlijk te veranderen en ook tot ijverige werkzaamheid bij diegenen, die nog helemaal aards denken en geen aanstalten maken zichzelf te veranderen.

Maar niet altijd zullen ze succes hebben. Waar het verlangen naar aardse goederen te sterk is, staat de mens veraf van elke geestelijke gedachte. Alleen het wereldgebeuren interesseert hem. Hij lijdt er onuitsprekelijk onder, maar altijd alleen uit wereldse motieven. Nooit denkt hij aan de nood der zielen van hen, die hard worden getroffen, juist omdat hun ziel in grote nood is. Want de goddelijke Liefde wil hen nog redden voordat het te laat is. Hij wil dat ze nog tot inzicht komen en laat daarom de aarde door uiterlijke rampspoed gaan, opdat er nog enkelingen worden gered, wier harten nog niet helemaal verhard zijn.

Amen

La miseria spirituale – Sofferenza ed afflizione

Gli uomini non riconoscono ancora dove stanno andando, perché i loro pensieri sono rivolti troppo all’avvenimento terreno, piuttosto che badare al loro stato spirituale. Temono per la loro vita terrena e per la perdita dei beni terreni. La salvezza della loro anima però è per loro indifferente, perché negano una tale esistenza e non si lasciano nemmeno istruire. E nemmeno l’Intervento divino insegnerà loro a pensare diversamente, perché cercheranno di spiegarsi terrenamente anche questo e non lasceranno mai valere la loro assenza di fede come causa indiretta. E per questo la miseria sulla Terra ha assunto una tale dimensione, neanche il credente ne rimarrà intoccato, non esiste nessun uomo che non ne sarà toccato, dato che la sua predisposizione d’animo deve muovere i prossimi a seguire la sua fede, che dà Forza all’uomo di sopportare tutto ciò che Dio lascia venire su lui. Agli uomini manca questa fede e di conseguenza nella miseria terrena non vedono nessuna causa spirituale e di conseguenza non eliminano questa miseria attraverso un cambiamento della loro vita, attraverso un modo di vivere che sia totalmente nella Volontà di Dio. Ma loro non possono essere aiutati diversamente che tramite sofferenza ed afflizione in modo che siano i loro costanti accompagnatori, finché non si siano staccati dalla Terra e da tutto ciò che riguarda la Terra, affinché pensino al loro rapporto con il Creatore del Cielo e della Terra e cerchino di migliorare questo rapporto nella libera volontà. Soltanto allora la materia terrena sarà indifferente per loro, hanno giornalmente la morte davanti agli occhi e soltanto ora riconoscono che la loro vita deve avere un altro senso e cercano di sondare questo senso, rendono conto a sé stessi e si domandano seriamente, se e come hanno adempiuto i Comandamenti divini, perché appena credono in una Potenza alla Quale una volta dovranno rendere conto, riconoscono anche i Comandamenti di Dio, ed ora questa fede diventa viva in loro, li spinge a cambiamenti interiori ed anche all’attività fervente per coloro che pensano ancora totalmente in modo terreno e non fanno nessuno sforzo per cambiare. Ma non avranno sempre successo. Dove il desiderio per i beni terreni è troppo forte, là l’uomo è lontano da ogni pensiero spirituale, gli interessa soltanto l’avvenimento mondiale, ne soffre indicibilmente, ma sempre soltanto per motivi mondani, non pensa mai alla miseria dell’anima di coloro che ne sono duramente colpiti, appunto perché le loro anime sono in grande miseria. L’Amore divino li vuole ancora salvare prima che sia troppo tardi, Egli vuole che arrivino ancora alla conoscenza e perciò lascia andare la Terra attraverso l’estrema afflizione, affinché ancora alcuni pochi siano salvati, i cui cuori non sono ancora del tutto induriti.

Amen