• Terug

Het belang van het nog op aarde tot stand brengen van de verbinding met God

Aan de wil van de mens is het overgelaten om de verbinding met God wel of niet tot stand te brengen. Het is echter doorslaggevend voor de hele eeuwigheid of hij zijn wil op de juiste wijze werkzaam laat worden, namelijk voor de aaneensluiting met God. Hij moet het toegeven aan de eigen zwakheid en hulpeloos tegenover God onder woorden brengen door een bewust aanroepen van God, door gebed dat ook alleen in gedachten kan worden opgezonden naar Hem Die alleen sterk en machtig is. De mens moet erkennen dat God de Heer is over hemel en aarde en het erkennen heeft dan ook het zich onderwerpen aan Zijn wil tot gevolg, wat zin en doel is van het aardse bestaan. Want het wezen heeft pas macht wanneer het zich niet meer buiten de kracht van God plaatst, maar in gelijke wil met God werkzaam is uit Zijn kracht, omdat de kracht uit God pas naar hem kan stromen wanneer hij zijn vroegere weerstand tegen God heeft opgegeven, dus geen andere wil meer tot uitdrukking brengt dan de wil van God. Het opgeven van de weerstand betekent dus meer kracht, een omzetting van de eigen krachteloosheid in toestromende volheid van kracht. In deze toestand verplaatst de mens zich door het gebed, door het aanroepen van God, dat toegeven is van zijn krachteloosheid en zwakheid.

Dit moment is het eigenlijke keerpunt in zijn leven, waar hij zich bewust naar God keert. En dit moment moet onvoorwaardelijke plaatsvinden in het aardse bestaan, wil zijn lot voor de eeuwigheid gunstig beslist worden. Want het is de staat van het inzicht, die weliswaar pas op dit moment begint, dus nog van zeer kleine omvang is, maar die onvermijdelijk naar een groter weten voert, omdat de ban verbroken is die de nacht van de geest teweeg heeft gebracht. Heeft de mens eerst eens in gebed God aangeroepen, dan heeft hij zich dus naar de almachtige Godheid gekeerd. Dan gaat zijn ontwikkeling in positieve richting, omdat de kracht uit God hem ondersteunt. Zolang hij echter deze verbinding niet tot stand probeert te brengen, zolang hij zichzelf als sterk en onafhankelijk van een sterkere macht waant, is zijn toestand krachteloos en zijn geest duister. Gaat hij in zo’n toestand de eeuwigheid binnen, dan is daar zijn worstelen om inzicht ongelofelijk zwaar, dat wil zeggen: hij streeft er niet naar omdat er voor hem niets bestaat wat hem nastrevenswaardig toeschijnt. En deze toestand is verschrikkelijk, omdat hij eeuwigheden kan bestaan. En in het hiernamaals wordt de mogelijkheid van een zich bewust naar God keren nog veel minder ingezien en benut dan op aarde.

In het aardse bestaan drijven nood en leed de mens er vaak toe om hulp te smeken, omdat de levenskracht in hem actief wordt en hem ertoe aandrijft enige verandering van zijn toestand na te streven. In het hiernamaals daarentegen is de ziel helemaal apathisch zodra ze krachteloos is, zodat ze niets onderneemt voor haar eigen verlossing. Ze blijft dus werkloos, maar ook in het hiernamaals wordt haar wil niet gedwongen. Heeft de mens in zijn aardse leven nog kort voor zijn dood de eeuwige Godheid aangeroepen, dan behoudt hij het weten over Hem ook in het hiernamaals. Hij denkt en concludeert verder. Hij gaat verder waar hij in het leven op aarde is gestopt, want zodra eenmaal het geloof in een almachtige God in hem is ontwaakt, laat hij dit nooit vallen. Veeleer wendt hij zich in elke geestelijke nood tot Hem. Hij ziet zelf zijn gebrekkige toestand in en hij weet ook dat hij zijn leven op aarde niet volledig heeft benut. Hij is door het aanroepen van God al een ontvanger van kracht geworden en zijn ziel ervaart deze krachtstroom als een toegenomen verlangen naar God, zelfs wanneer ze Zijn nabijheid nog niet waardig is. Want dit is de uiting van de goddelijke kracht, dat ze hem onvermijdelijk dichter bij Degene brengt van Wie ze afkomstig is. Dat dus de uit God komende krachtstroom daar naar terugverlangt en de ziel eveneens naar Hem dringt. En dit verlangen naar God is ook de zekerste waarborg voor de positieve geestelijke ontwikkeling in het hiernamaals.

Op aarde valt de mens nog vaak terug in het oude leven, in het oude denken, zodra hij uit de grote nood is die hem aanleiding gaf om te bidden. Maar in het hiernamaals blijft het verlangen naar de hulp van God bestaan, omdat de ziel haar krachteloosheid voelt. Niet altijd is haar op aarde de hulp ten deel gevallen die ze in het gebed heeft gevraagd. En toch heeft de ziel de liefde van God ervaren bij het sterven. En naar deze liefde verlangt ze nu voortdurend, zelfs wanneer ze de graad van rijpheid niet heeft bereikt om van de gelukzaligheid van het aanschouwen van God in het geestelijke rijk te kunnen genieten. Door het bewuste aanroepen van God is de ban verbroken. En in het hiernamaals begint dadelijk het geestelijke streven. Dat wil zeggen: zodra de ziel tot inzicht is gekomen, wordt haar wil actief en het verlangen naar God spoort haar aan om in liefde werkzaam te zijn, terwijl de zielen bij wie het eerste inzicht ontbreekt, vaak eindeloze tijden in algehele willoosheid blijven steken. En dit is ook een toestand van krachteloosheid, een toestand van kwellingen en vertwijfeling, en het zich afwenden van de lichtwezens die hen willen helpen. De lichtwezens kunnen de eerst genoemden eveneens helpend bijstaan en voor hun denkbeelden zullen de zielen zich niet afsluiten. Dus zullen ze in hun ontwikkeling vooruitgaan.

Hoe inniger nu de mens op aarde in het gebed de verbinding met God tot stand heeft gebracht, des te meer heeft hij zich losgemaakt van de tegenstander en des te minder is de ziel in het hiernamaals aan diens aanvallen blootgesteld. Want God laat de ziel niet vallen die eens zijn toevlucht tot Hem heeft genomen in haar nood en benauwenis. En een roep om hulp die uit het hart komt, zal haar geestelijk ook steeds resultaat opleveren, zelfs wanneer God in Zijn wijsheid en liefde het aardse verzoek niet vervult en het leven van de mens beëindigt. Hij kent de zwakke wil van de mensen en zo weet Hij waarlijk het beste wat nuttig is voor de ziel. En steeds zal Hij haar de grootst mogelijke gelegenheden bieden zich te ontwikkelen, zowel op aarde als ook in het hiernamaals. Maar niets is zo noodzakelijk en belangrijk als het nog in het aardse leven erkennen van de eeuwige Godheid, als het bewuste contact zoeken met God in het gebed. Want dan erkent de mens een almachtig Wezen vol van kracht boven zich en bekent hij zijn zwakheid en hulpeloosheid. En dan pakt God hem vast en helpt Hij hem onafwendbaar opwaarts.

Amen

아직 이 땅에서 하나님과 접촉하는 일의 의미.

하나님과의 관계를 확립할지 하지 않을지는 사람의 의지에 맡겨져 있다. 그러나 사람이 자신의 의지를 올바른 사용하는 일이, 다시 말해 하나님과 연합을 위해 사용하는 일이 모든 영원을 위해 결정적이다. 그는 하나님 앞에 자신의 연약함과 무력함을 의식적으로 하나님을 부르는 일을 통해, 기도를 통해 표현해야만 한다. 기도는 단지 생각으로 강하고 권세 있는 하나님께 올려드릴 수 있다. 사람은 하나님이 하늘과 땅의 주님임을 인정해야만 한다. 이런 인정이 또한 이 땅의 삶의 목적이자 목표대로 하나님의 뜻에 복종하는 결과를 가져온다.

왜냐면 존재가 더 이상 하나님의 힘 밖에 거하지 않고, 하나님의 힘으로, 하나님과 같은 뜻을 가지고 일할 때 존재가 강력해지기 때문이다. 왜냐면 존재가 한때 가졌던 하나님을 대항하는 저항을 포기했을 때, 다시 말해 그가 하나님의 의지 외에는 다른 의지를 더 이상 나타내지 않을 때, 하나님의 힘이 비로소 그에게 흐를 수 있기 때문이다. 따라서 저항을 포기하는 일은 힘의 증가를 의미하고, 자신의 무기력함이 증거하는 힘의 충만함으로 변화를 의미한다. 이런 상태에 인간은 자신의 무력함과 연약함을 인정하는 기도를 통해, 하나님의 부름을 통해 도달한다.

그가 의식적으로 하나님께 향하는 순간은 그의 삶의 진정한 전환점이다. 영원 가운데 그의 운명이 좋은 운명이 되려면, 이런 순간이 반드시 이 땅의 삶에서 일어나야만 한다. 왜냐면 깨달음의 상태가, 아직 가장 작은 규모이지만, 그런 순간으로 시작되고, 필연적으로 더 커지는 지식으로 인도하기 때문이고, 영의 밤이 불러 일으킨 파문이 사라지기 때문이다.

사람이 비로소 한번 기도하는 가운데 하나님을 부르면, 다시 말해 그가 권세가 충만한 신성에게 향하면, 이제 그가 더 높이 성장하는 일이 진행이 된다. 왜냐면 하나님의 힘이 그를 지원하기 때문이다. 그러나 그가 이런 연결을 이루려고 하지 않는 동안에는, 자신이 강하거나 또는 더 강한 권세에 의존되어 있지 않다고 믿는 동안에는, 그의 상태는 무기력하고, 그의 심장은 어둡다. 그가 그런 상태로 영원으로 들어가면, 깨달음을 얻기 위한 그의 싸움은 믿을 수 없게 어렵게 된다. 다시 말해 그는 깨달음을 얻기 위해 추구하지 않는다. 왜냐면 그에게 가치가 있는 것처럼 보이는 것이 전혀 없기 때문이다. 이 상태는 끔찍하다. 왜냐면 이런 상태가 영원토록 유지될 수 있고, 그가 저세상에서 의식적으로 하나님께 향할 기회를 이 땅에서 보다 훨씬 적게 깨닫고, 훨씬 적게 활용하기 때문이다.

이 땅의 삶의 비참함과 고통이 자주 사람이 도움을 요청하게 만든다. 왜냐면 사람 안의 생명력이 활동하고, 어떻게 든 자신의 상태의 변화를 위해 추구하게 만들기 때문이다. 반면에 저세상에서는 혼은 무기력하게 된다. 혼은 자신의 구원을 위해 아무 일도 하지 않고, 활동하지 않는 상태로 유지된다. 그러나 저세상에서 그 의지는 강요를 받지 않는다. 사람이 이 땅의 삶에서 아직 죽기 직전에 영원한 하나님을 불렀다면, 하나님에 대한 깨달음이 저세상에서도 그에게 남아 있고, 그는 더 생각하고, 계속하여 추론하고, 이런 생각을 절대로 버리지 않고, 모든 영적인 위험 가운데 하나님께 도움을 청한다. 그는 스스로 자신의 부족한 상태를 깨닫고, 그는 또한 자신이 이 땅의 삶을 전적으로 활용하지 않은 것을 안다.

그는 하나님의 부름을 통해 이미 힘을 받는 사람이 되었고, 비록 그의 혼이 하나님께 가까이 다가가기에 아직 합당하지 않지만, 그의 혼은 이런 힘의 흐름을 하나님을 향한 갈망이 증가하는 일로 느낀다. 왜냐면 하나님에 의해 생성된 혼을 거부할 수 없게 하나님께 이끄는 일은, 이로서 하나님으로부터 흘러나오는 힘으로 돌아가기를 원하게 만들고, 마찬가지로 혼이 하나님께 향하게 하는 일은 하나님의 힘의 나타남이기 때문이다. 이런 하나님을 향한 갈망이 또한 저세상에서 영적으로 더 높은 성장을 가장 확실하게 보장한다.

이 땅에서 사람은 그가 기도하게 만든 큰 고난에서 벗어나면, 자주 그의 옛 삶으로, 옛 생각으로 돌아가는 경우가 많다. 그러나 저세상에서는 하나님의 도움을 향한 갈망이 유지가 된다. 왜냐면 혼이 자신의 무기력함을 느끼기 때문이다. 이 땅에서 혼이 기도로 요청한 도움을 항상 받지는 못했지만, 그러나 혼이 죽었을 때 하나님의 사랑을 느끼고, 비록 혼이 영의 나라에서 하나님을 바라보는 축복을 누리기 위한 성장 정도에 도달하지 못했을지라도, 혼은 이제 하나님의 사랑을 항상 갈망한다.

하나님을 의식적으로 부름을 통해 제한이 사라졌고, 이제 저세상에서 영적인 추구를 하게 된다. 다시 말해 혼이 깨달음에 도달하게 되면, 혼의 의지가 활동하고, 하나님을 향한 갈망이 혼이 사랑을 행하도록 자극한다. 반면에 첫 깨달음이 부족한 혼은 자주 끝없이 긴 시간 동안 의지가 완전히 없는 상태에 머문다. 이런 상태는 또한 무기력한, 고통과 절망의 상태이고, 혼을 돕기 원하는 빛의 존재에게 등을 돌리는 상태이다. 빛의 존재는 마찬가지로 이런 혼을 도울 수 있고, 혼이 빛의 존재들이 주는 생각에 자신을 닫지 않게 될 것이고, 이로써 혼의 성장이 계속된다.

사람이 이제 이 땅에서 기도를 통해 더 긴밀하게 하나님과 연결을 확립할수록, 그가 대적자의 세력으로부터 더 많이 자유로워지고, 저세상에서 혼이 대적자의 역사에 더 적게 노출이 된다. 왜냐면 하나님이 한때 자신의 고난과 고통으로 인해 자신에게 도피했던 혼을 타락하게 하지 않고, 비록 하나님이 자신의 지혜와 사랑으로 세상적인 요청을 성취시켜주지 않고, 사람의 이 땅의 삶이 끝났을지라도, 심장에서 나오는 도움을 구하는 요청이 항상 혼이 영적인 성공을 하게 할 것이다. 하나님은 사람들의 의지의 연약함을 알고, 그러므로 혼에게 도움이 되는 것이 무엇인지 진정으로 가장 잘 안다. 하나님은 항상 이 땅에서 또한 저세상에서 가능한한 가장 큰 성장할 기회를 혼에게 줄 것이다.

그러나 아직 이 땅에서 사는 동안 영원한 신성을 깨닫는 일만큼, 또한 기도하는 가운데 하나님과 의식적으로 접촉하는 일만큼, 필요하고 중요한 일은 전혀 없다. 왜냐면 그러면 사람이 자신 위에 권세와 힘이 충만한 존재를 깨닫고, 자신의 연약함과 무기력함을 고백하기 때문이다. 그러면 하나님이 그를 붙잡아, 피할 수 없게 높이 성장하도록 그를 돕는다._>아멘