• Terug

Tijden van nood – Tijden van genade

Tijden van nood zijn ook tijden van genade, want God in Zijn liefde spant Zich onophoudelijk in om de mensen redding te brengen en Hij gebruikt alle middelen om Zich kenbaar te maken, opdat ze de weg naar Hem vinden en gered worden van de dood en het verderf. Elk leed is een genade, want het is een middel, waarvan God Zich bedient om het denken van de mens te veranderen. God klopt op de harten van de mensen. Hij brengt Zichzelf in hun nabijheid en wacht totdat ze Hem roepen, zodat ze Hem binnen kunnen laten in hun harten om dan met Zijn genade en liefde verder te kunnen werken. Want Gods liefde houdt nooit op. Ze wordt niet beperkt, zoals de liefde van de mens. Ze is zonder einde en betreft eeuwig alleen maar Zijn schepselen, die uit Hem zijn en voor hun eigen geluk naar Hem terug moeten keren.

Dat de mensen deze liefde niet herkennen, is alleen maar het gevolg van hun ver van God verwijderde toestand, die hen blind maakt voor het goddelijke. God houdt rekening met deze toestand en Hij bedenkt de mensen overeenkomstig hiermee. Maar Hij laat hen nooit zonder hulp en alles, wat Hij hen laat overkomen om hen naar Zich toe te leiden, zijn genaden die door Zijn liefde aangeboden worden om hen voor altijd terug te winnen.

En als de mens niet volledig verhard en liefdeloos geworden is, blijven deze genaden ook niet zonder effect. Alleen moeten deze genaden altijd de vrije wil van de mens onaangetast laten. Dat wil zeggen dat elke dwang weggenomen moet zijn. Het moet de mens vrijgelaten blijven om de genaden op zich in te laten werken. Zijn wil mag op geen enkele manier overgehaald worden tot een andere levenswijze, omdat het wezen anders onvrij zou zijn en dit de opwaartse ontwikkeling van de ziel onmogelijk zou maken. En daarom is het lijden enorm zegenrijk, omdat daardoor de mens vaak uit eigen beweging naar God toekeert en zo een genade gebruikt, die Gods liefde hem biedt.

Amen

Temps de misère – Temps de Grâce

Les temps de misère sont aussi des temps de Grâce, parce que Dieu dans Son Amour S’efforce constamment d’apporter le salut aux hommes et pour cela Il emploie tous les moyens pour Se rendre reconnaissable à eux, pour qu'ils Le trouvent et soient sauvés de la mort et de la ruine ; toute souffrance est Grâce, parce que c’est un moyen dont Dieu Se sert pour changer les pensées des hommes. Il frappe à leurs cœurs, Il Se porte Lui-Même près d’eux et attend qu'ils L'invoquent, qu'ils Le fassent entrer dans leurs cœurs pour pouvoir continuer à agir avec Sa Grâce et Son Amour. Parce que l'Amour de Dieu ne cesse jamais, il n'est pas limité comme l'amour des hommes, il est sans fin et il est tourné éternellement seulement vers Ses créatures qui sont procédées de Lui et qui doivent revenir à Lui pour leur propre bonheur. Le fait que les hommes ne reconnaissent pas cet Amour, est seulement la conséquence de leur état d'éloignement de Dieu qui les rend aveugles pour ce qui est Divin. Dieu tient compte de cet état et pourvoit les hommes en conséquence, mais Il ne les laisse jamais sans Aide et tout ce qu’Il envoie sur eux pour les reconduire à Lui Même, est des Grâces offertes par Son Amour pour les reconquérir toujours. Et si l'homme n'est pas devenu totalement endurci et sans amour, ces Grâces ne seront pas sans effet. Elles doivent toujours seulement laisser intacte la libre volonté de l'homme, toute contrainte doit être exclue, l'homme doit être libre de vouloir laisser agir sur lui la Grâce, sa volonté ne doit être déterminée d’aucune manière pour une autre conduction de vie, autrement il serait un être non-libre et cela exclurait le développement de l'âme vers le Haut. Donc la souffrance est immensément bénéfique, parce qu'avec cela l'homme se tourne vers Dieu par sa propre poussée et ainsi il utilise la Grâce que lui offre l'Amour de Dieu.

Amen