• Terug

Het afwijzen van de liefde van God – Dat heeft een volledig verstarren tot gevolg

God is de liefde en Hij zal vol mededogen zijn met al het wezenlijke, dat nog een vonk van liefde in zich draagt, omdat deze liefdesvonk Zijn deel is van eeuwigheid af en God niets verloren laat gaan, wat uit Hem voortgekomen is. En Zijn zorg gaat daarom eeuwig naar dit geestelijke uit, dat Hij tot binnen de stroomkring van Zijn liefde probeert te leiden, opdat de liefdesvonk groter wordt en vanzelf naar Hem, naar zijn oorsprong, verlangt.

De toename van deze goddelijke liefdesvonk is echter een daad van de wilsuiting van het geestelijke. Dat wil zeggen dat diens wil actief moet worden om de uitstraling van liefde van God in ontvangst te kunnen nemen en in zichzelf werkzaam te kunnen laten worden. Maar als deze wil faalt, dan wijst het wezenlijke de liefde van God af. Hij gebruikt niet wat hem in liefde aangeboden wordt. Het geestelijke wijst de liefde van God af en hiermee God Zelf. En dan stopt de goddelijke liefde ermee om werkzaam te zijn. Ze trekt zich van het wezen terug en dat betekent volledige verstarring van dat, wat onder de inwerking van de goddelijke liefde nog tot leven in staat was. Dat wil zeggen werkzaam kon zijn. Dit verstarren van het geestelijke, dat van elke liefde gespeend is en dus geen verbinding met God meer heeft, treedt dus door de wil van het geestelijke zelf op.

En toch laat God het niet geheel vallen. Dat wil zeggen dat Hij hem na een eindeloos lange tijd opnieuw de mogelijkheid geeft om zich voor de liefde van God waardig te maken en het contact met God weer tot stand te brengen. Want Zijn liefde duurt eeuwig en zelfs de tijd van volledige duisternis en verbanning in de meest vaste materie is een daad van de liefde van God, omdat daardoor het verlangen naar licht en vrijheid in het wezenlijke opgewekt moet worden, wat de eerste voorwaarde is om het ooit te bereiken.

Maar licht en vrijheid is de gelukstoestand, waarnaar verlangd moet worden. Dat wil zeggen nagestreefd moet worden om eens de meest volledige zaligmaking van dit wezen te zijn. Een gedwongen wezen zou nooit de graad van gelukzaligheid kunnen bereiken, want de volledige wilsvrijheid is een voorwaarde voor de grootste gelukzaligheid. Maar God wil in Zijn liefde het wezenlijke zich naar deze gelukzaligheid toe laten keren en wanneer het wezen zelf door een gebrek aan kennis zich tegen de schenking van deze gelukzaligheid verzet, dan is zijn wil alleen maar te veranderen door een duizenden jaren durende gevangenschap, die weer alleen maar zijn grond heeft in de liefde van God.

Want God kan niet anders dan vol liefde naar dat toegekeerd zijn, wat uit Hem voortgekomen is, want als zijn liefde op zou houden, zou ook het geschapene ophouden te bestaan. Bijgevolg kan de liefde van God voor Zijn schepselen nooit ontkend worden, zolang dit wezenlijke zich nog in de schepping belichamen kan, ofschoon ook vooralsnog in het hardste gesteente.

Want Zijn liefde probeert altijd de opwaartse gang van het geestelijk te bevorderen en Hij weet werkelijk, wanneer en hoe dit mogelijk is en wanneer de mogelijkheden niet gebruikt worden in het stadium als mens. En dan brengt Zijn eindeloze liefde Hem er weer toe om dat te vernietigen, wat doelloos geworden is door de wil van de mens. Want het wezen moet dan opnieuw de hardste gevangenschap doorstaan om eens toch de gelukzaligheid in de volste vrijheid te kunnen bereiken.

Amen

Le refus de l'Amour de Dieu - la conséquence : un total raidissement

Dieu Est l'Amour et Est rempli de Compassion envers toute la substance animique qui porte encore en elle l’étincelle de l'amour, parce que cette étincelle d'amour est Sa Part depuis l'Éternité et Dieu ne laisse rien aller à sa perte de ce qui provient de Lui. Donc Son Assistance est tournée éternellement vers ce spirituel qu'Il cherche à mener dans le Courant de Son Amour, pour que l’étincelle d'amour soit augmentée et désire revenir à son Origine. L'augmentation de cette étincelle d'amour est cependant un acte de la manifestation de la volonté du spirituel, sa volonté doit être active pour recevoir le Rayonnement de Dieu et le laisser agir sur lui. Mais si cette volonté échoue, alors la substance animique refuse l'Amour de Dieu ; il n'utilise pas ce qui lui est offert par l'Amour. Le spirituel repousse l'Amour de Dieu et avec cela Dieu Lui-Même et alors l’Amour divin cesse d'agir, il se retire de l'être et cela signifie un total raidissement de ce qui était encore capable de vivre sous l'influence de l'Amour divin, c'est-à-dire qui pouvait être actif. Ce raidissement du spirituel surgit donc au travers de la volonté du spirituel qui est dépourvue de tout amour et qui de ce fait n'a plus aucun contact avec Dieu. Et malgré cela Dieu ne le laisse pas tomber entièrement, c'est-à-dire qu’après un temps infiniment long Il lui donne de nouveau la possibilité de se rendre digne de l'Amour de Dieu et de rétablir le contact avec Lui. Parce que Son Amour dure dans l’éternité et même le temps de la totale obscurité et de la damnation dans la très solide matière est un Acte d'Amour de Dieu, parce qu'avec cela doit être réveillé dans la substance animique le désir pour la Lumière et pour la liberté, ce qui est la première condition pour les obtenir. Lumière et liberté cependant sont un état de Béatitude qui doit être désiré, auquel cette substance animique doit aspirer pour être un jour très plein de bonheur. Un être forcé ne pourrait jamais atteindre ce degré de Béatitude, parce que pour la plus sublime Béatitude la liberté de la volonté est nécessaire. Dieu dans Son Amour cependant veut tourner à la substance animique cette Béatitude et lorsque l'être lui-même s'oppose à cette Béatitude par manque de connaissance, sa volonté peut être changée seulement au travers d’une captivité qui dure des millénaires, qui a pour motivation seulement l'Amour de Dieu. Parce que Lui-Même ne peut pas se tourner autrement que plein d'Amour vers ce qui provient de Lui, parce que si Son Amour cessait, même ce qui est créé cesserait d'être. Par conséquent l'Amour de Dieu ne peut jamais renier Ses créatures, tant que cette substance animique peut encore s'incorporer dans la Création, même si c’est dans la pierre dure. Parce que Son Amour cherche toujours à promouvoir le chemin vers le Haut du spirituel et sait vraiment quand et comment cela est possible et quand les possibilités sont rendues inutiles dans le stade d’homme. Et alors Son infini Amour Le conduit de nouveau à la destruction de ce qui est devenu sans but à travers la volonté de l'homme, parce qu'alors l'être doit de nouveau subir la captivité dure, pour pouvoir arriver un jour à la Béatitude dans une très pleine liberté.

Amen