• Terug

Hernieuwde gang door de schepping – Vaste vorm

Het verblijf in de vaste vorm is onnoemelijk kwellend, want het geestelijke voelt de dwang en kan zich daar niet uit bevrijden. Maar de weerstand tegen God is in dit geestelijke zo sterk, dat een andere uiterlijke vorm deze nooit zou kunnen breken en zodoende wordt de vaste vorm, het gesteente in de meest veelvoudige soorten, het geestelijke als omhulsel gegeven, net zo lang, tot de weerstand gebroken is en het wezenlijke daarin ertoe bereid is om de weg over de aarde met dienen af te leggen. Pas deze bereidwilligheid levert het wezenlijke een verlichting op. Namelijk een losser maken van zijn uiterlijk omhulsel en dus een iets minder vaste uiterlijke vorm. Zodoende is het aan het wezenlijke zelf overgelaten hoe lang hij in deze kwelling wil smachten, want alleen zijn wil maakt het vrij. Zijn wil verandert de kwellende toestand in een draaglijker toestand.

Dat deze vaste vormen een zo eindeloos lange bestaansduur hebben, ligt alleen aan de weerspannigheid van het in hem aanwezige geestelijke, dat zijn toestand te allen tijde zou kunnen veranderen, wanneer het deze weerstand tegen God op zou willen geven. Bijgevolg hoeft dit geestelijke geen onverdiend lijden te dragen, want het is zelf de veroorzaker van zijn kwellingen door zijn verkeerde wil. En God kent deze wil en heeft het daarom in die uiterlijke vorm ingelijfd, die met zijn weerspannige wezen overeenkomt. Het wezenlijke, dat sneller zijn weerstand tegen God opgeeft, bewoont vooral zulke steensoorten, die sneller ontbinden. Dat wil zeggen die als gevolg van natuurrampen of aardse erupties steeds weer uiteengeslagen worden en daarom het in zich aanwezig zijnde geestelijke in korte tijd vrijgeven.

De weerspannigheid van het wezen is God van eeuwigheid af bekend en de gehele ontwikkelingsgang is hem daarom eveneens voorgeschreven, om welke reden niets wezenlijks een onverdiende toestand moet verdragen, maar al naar gelang zijn instelling ten opzichte van God door het uiterlijke omhulsel omgeven is, dat zijn wil moet veranderen, ofschoon dit ook pas na ondenkbaar lange tijd het geval is.

En zo’n kwellend verblijf zal het lot van talloze nu nog de aarde bewonende mensen zijn, die door hun volledige liefdeloosheid elk recht verspelen om in geestelijke vrijheid te leven, dat wil zeggen werkzaam te mogen zijn. Hen werd duizenden jaren lang de weg gewezen en de mogelijkheid gegeven om zich deze geestelijke vrijheid te verwerven, maar ze misbruikten in het laatste stadium van hun ontwikkeling opnieuw hun vrije wil en moeten daarom ook opnieuw deze eindeloos lange weg naar de bevrijding afleggen, want het is hun eigen wil en het nieuwe verblijf stemt alleen maar met hun handelen en denken in de volste liefdeloosheid op aarde overeen.

Amen

Caminhando pela criação novamente.... Formulário fixo....

A permanência na forma sólida é inenarrável, pois o espiritual sente a compulsão e não pode se libertar dela. Mas a resistência contra Deus é tão forte nesta forma espiritual que outra forma externa jamais a quebraria, e por isso a forma sólida, a rocha em sua forma mais múltipla, foi acrescentada ao espiritual como cobertura até que a resistência seja quebrada e a disposição em que ela está disposta a cobrir o caminho na Terra em serviço. Só esta vontade traz alívio à disposição, ou seja, um afrouxamento da sua cobertura exterior e, portanto, uma forma exterior um pouco menos firme. Portanto, cabe à própria vontade quanto tempo ela quer definhar nesta agonia, porque só a sua vontade a torna livre, a sua vontade muda o estado agonizante para um estado mais suportável. O fato de essas formas sólidas terem uma duração de existência tão infinitamente longa deve-se unicamente à resistência do espiritual inerente, que poderia mudar seu estado a qualquer momento, se quisesse desistir dessa resistência contra Deus. Consequentemente, este ser espiritual não tem sofrimento imerecido para suportar, mas é ele próprio o originador do seu tormento através da sua vontade errada. E Deus conhece a sua vontade e por isso a incorporou naquelas formas externas que correspondem à sua natureza oposta. A essência, que mais rapidamente renuncia à sua resistência a Deus, anima predominantemente aqueles tipos de rochas que atingem uma dissolução mais rápida, ou seja, que são repetidamente estilhaçados como resultado de desastres naturais ou erupções da terra e, portanto, liberam o espiritual escondido neles em um tempo mais curto. A resistência do ser é conhecida de Deus desde a eternidade e, portanto, todo o curso do desenvolvimento é-lhe prescrito igualmente desde a eternidade, razão pela qual nada do essencial tem de suportar um estado imerecido, mas, dependendo da sua atitude para com Deus, está rodeado pela concha exterior que é para mudar a sua vontade, mesmo que isso só aconteça depois de um tempo inconcebivelmente longo. E uma estadia tão agonizante será o destino de inúmeras pessoas que ainda habitam a Terra e que, por sua completa falta de amor, perdem qualquer direito de viver em liberdade espiritual, ou seja, de ser autorizadas a ser ativas. Durante milhares de anos o caminho foi-lhes mostrado e foi-lhes dada a oportunidade de adquirirem esta liberdade espiritual, no entanto, voltaram a usar mal o seu livre arbítrio na última fase do seu desenvolvimento e, por isso, têm de percorrer novamente este caminho infinitamente longo para a liberdade, pois é a sua própria vontade e a nova estadia só corresponde às suas acções e pensamentos na Terra, na total falta de amor...._>Amém