• Terug

Aards licht en geestelijk licht

Al het wezenlijke dringt het licht tegemoet en ontvlucht de duisternis, zodra het eenmaal de weldaad van het licht ervaren heeft. En omdat het einddoel van elke schepping is om het wezenlijke uit de duisternis te bevrijden, moet de weldaad van het licht hem eerst eens bewezen worden, opdat het nu vanzelf naar het licht streeft. Het moet doorstraald worden door licht en dit is de taak van de lichtgevende hemellichamen, die God voor dit doel liet ontstaan en die eeuwig en altijd hun licht het heelal in sturen ter activering van alles, wat wezenlijks in zich bevat.

Deze lichtgevers vervullen nu hun taak. Ze doordringen met hun lichtstralen elk scheppingswerk en er bestaat niets, waarheen de stralen hun weg niet vinden. Zelfs de op zich ondoordringbaar lijkende vaste vorm ervaart deze bestraling als weldadig en ontwaakt daarom tot leven. Dat wil zeggen dat ze in zichzelf actief wordt, ofschoon ook niet voor menselijke ogen zichtbaar, want de lichtstralen bewerkstelligen, dat overal leven ontstaat en er niets onveranderd blijft door de werkzaamheid van dat, wat tot leven ontwaakt.

Waar iets actief wordt, ontwikkelt zich een kracht en waar een kracht zich uit, ontstaat iets nieuws. Zodoende dragen de lichtstralen bij aan de toename van dat, wat er is. En het is de ontwikkelingsgang van al het wezenlijke, dat het zijn omhulsel voortdurend verandert, dus steeds nieuwe vormen bewoont en de lichtuitstraling brengt dit teweeg.

De hemellichamen, die het licht het heelal in sturen, dragen dus bij aan de verlossing van het wezenlijke, want ze verzachten de uiterlijke vorm in elk stadium. Ze brengen, ofschoon ook gedurende ondenkbare tijden, de ontbinding van de vaste vorm tot stand. Ze brengen het plantenrijk tot leven, dat door de lichtuitstraling heel erg duidelijk tot het leven ontwaakt. Dat wil zeggen aan voortdurende verandering onderhevig is. Ze worden ook als buitengewoon weldadig ervaren door het wezenlijke, dat de gang over de aarde in het dierenleven aflegt. En niet in de laatste plaats zijn ze onontbeerlijk voor het wezen in het laatste stadium. Voor de mens, die zonder licht niet in staat is tot leven.

Steeds wordt het licht naar het wezenlijke geleid, dat nog in de duisternis smacht en steeds dringt het instinctief het licht tegemoet, want het wezenlijke voelt zich alleen in het licht maar goed. Maar in het menselijke stadium kan het wezenlijke buiten het voor het leven noodzakelijke licht ook de weldaad van geestelijke lichttoevoer bespeuren en hier eveneens naar streven. Maar dat laatste staat hem vrij, want zijn vrije wil beslist of hij de toestroom van het licht uit het geestelijke rijk begeert.

Het wezen in het stadium van de vrije wil zal eveneens naar het licht streven, dat hem voor het behoud van zijn lichamelijke leven voortdurend toestroomt. Want het heeft het licht ook voor de aardse activiteiten nodig. Zodra de omgeving licht en helder is, is het ook genegen tot werkzaamheid.

Het wezen strijdt onophoudelijk tegen de duisternis, doordat het deze door eigen lichtopwekking probeert te doorbreken, zodra de wetmatige schenking van het licht onderbroken wordt. En dat ligt ook binnen het bereik van het aardse kunnen. Het licht, dat de mens aards nodig heeft, kan hij ook aards opwekken, waar het hem eraan ontbreekt. En hij zal deze bekwaamheid zo veel mogelijk ten volle benutten, want de mens verlangt naar licht, zolang hij met een activiteit bezig is, die hij niet voor de wereld hoeft te verbergen.

Maar hij heeft voor zijn aardse activiteiten het licht uit het geestelijke rijk niet nodig. En daarom streeft niet ieder mens ernaar om binnen de kring van de uitstraling van dit licht te komen, want dit hangt in de eerste plaats af van de sterkte van het verlangen naar het naderen van God. Geestelijk licht zal naar die mens toestromen, die zichzelf opent om het op te nemen. Geestelijk licht stroomt wel naar elk mens toe, maar het dringt alleen maar bij hem naar binnen als hij het binnen wil laten dringen. Want geestelijk licht is kennis van de waarheid, die wel voor elk mens toegankelijk is, maar niet door elk mens begeerd wordt.

De mensen hebben voor de uitvoering van hun aardse activiteiten dit licht niet nodig. Bijgevolg schenken alleen deze mensen hier aandacht aan, die God als het eeuwige licht herkennen en die in de nabijheid van dit licht willen komen. Deze streven naar de waarheid. Ze hebben honger naar kennis en openen hun harten voor elke lichtstraal, die hun uit het geestelijke rijk in de vorm van kennis gegeven wordt. Want voor hen is de onwetendheid een toestand gelijk aan de donkerste nacht, die ze proberen te doorbreken, waarin ze licht zouden willen brengen. Ze willen de duisternis verdrijven. Ze willen dat het licht overal heen dringt, waar nog een schaduw van onwetendheid te herkennen is. En dit verlangen naar het licht laat de duisternis ook vluchten, want het licht stroomt onophoudelijk naar daar, waar het verlangen ernaar is. Daar zijn de poorten geopend, zodat het licht ongehinderd binnen kan dringen.

En voortdurend zal het licht over de duisternis zegevieren, maar in het stadium van de vrije wil moet de mens zelf bepalen of licht of duisternis zijn gang over de aarde vergezelt. Alleen zijn wil beslist. Zijn streven naar het licht laat hem in het licht vertoeven. Maar het verlangen naar de duisternis belet het licht de toegang tot het menselijke hart en deze wil is bepalend voor de eeuwigheid. De lichtintensiteit hangt van deze wil af, die het wezen eens in de eeuwigheid eindeloos gelukzalig zal maken of het kan hem hier ook aan ontbreken, want steeds zal daar gelukzaligheid zijn, waar er licht is en een gebrek aan licht betekent een kwellende toestand voor het wezen.

Amen

Lumière terrestre et spirituelle

Tout la substance animique pousse à la rencontre de la Lumière et fuit l'obscurité, dès qu'elle a perçu une fois son bénéfice. Et le but final de chaque Création est de libérer la substance animique de l'obscurité, mais d'abord il doit lui être montré le bénéfice de la Lumière, pour que maintenant elle aspire elle aussi à la Lumière. Elle doit être compénétrée de la Lumière et cela est la tâche des Corps célestes qui offrent la Lumière, et que Dieu a fait se lever à cet effet afin d’envoyer toujours et éternellement leur Lumière dans le Cosmos pour vivifier tout ce qui cache en soi de la substance animique. Ces donateurs de Lumière s'acquittent maintenant de leur tâche qui est de compénétrer avec leurs rayons de Lumière chaque Œuvre de Création et il n'existe rien que les rayons ne puissent atteindre. Même la forme solide apparemment impénétrable perçoit de façon bénéfique ce rayonnement et avec cela elle se réveille à la vie, c'est-à-dire qu’elle devient active en elle, même si cela n’est pas visible à l'œil humain, parce que les rayons de Lumière font de sorte qu’ils stimulent partout à la vie et rien ne reste inchangé au travers de leur activité qui réveille à la vie. Ce qui est mobile développe une Force et là où celle-ci se manifeste, il se lève quelque chose de nouveau. Donc les rayons de Lumière contribuent à augmenter ce qui est. Et cela est le chemin de devenir de tout l'essentiel qui change constamment sa forme extérieure, donc vivifie toujours de nouvelles formes et cela procure le rayonnement de la Lumière. Les Corps célestes qui envoient de la Lumière dans le Cosmos, contribuent aussi à la libération de la substance animique, parce qu'ils desserrent la forme extérieure à chacun de ses stades, ils procurent la dissolution de la forme solide, même si cela prend des temps infinis, ils vivifient le règne végétal qui au travers du rayonnement de Lumière se réveille de façon visible à la vie, c'est-à-dire qu’il se trouve en constant changement. Tout cela est perçu comme étant inhabituellement bénéfique par la substance animique qui parcourt le chemin terrestre dans la vie animale. Et enfin cette Lumière est indispensable pour l'être dans son dernier stade, car l'homme ne peut pas vivre sans Lumière. Celle-ci est toujours guidée vers la substance animique qui languit encore dans l'obscurité et pousse toujours instinctivement vers la Lumière, parce que la substance animique se sent seulement bien dans la Lumière. Mais dans le stade humain la substance animique, outre le fait que la Lumière est nécessaire pour la vie, ressent aussi le bénéfice de l'apport spirituel de Lumière et elle y aspire. Mais elle est libre pour cette dernière tendance, parce que c’est sa libre volonté qui décide si elle désire l'afflux de Lumière du Royaume spirituel. (25.10.1941) Même l'être qui est dans le stade de la libre volonté aspirera à la Lumière qui lui afflue constamment pour la conservation de sa vie corporelle, parce que celle-ci nécessite de la Lumière pour son activité terrestre. Dès que l'ambiance de l'être est claire et lumineuse, celui-ci est aussi de bonne volonté pour l'activité. L'être lutte continuellement contre l'obscurité en cherchant à la casser par sa propre production de Lumière lorsque l'apport de Lumière est interrompu selon la Loi. Et même cela se trouve dans le champ de la capacité terrestre. La Lumière dont l'homme a besoin peut être produite aussi d’une manière terrestre lorsqu’elle lui manque. Et l’homme exploitera cette capacité selon sa possibilité, parce que l'homme désire la Lumière lorsqu’il déroule une activité qui n'a pas besoin d’être cachée devant le monde. Mais pour son activité terrestre il n'a pas besoin de la Lumière du Royaume spirituel et donc chaque homme ne s'efforce pas d'entrer dans le champ du rayonnement de cette Lumière, car cela dépend seulement de la force du désir du rapprochement de Dieu. La Lumière spirituelle affluera à l’homme qui s’ouvre pour l'accueillir. La Lumière spirituelle afflue certes à chaque homme, mais elle pénètre en lui seulement s'il veut la laisser pénétrer. Parce que la Lumière spirituelle est le savoir de la Vérité qui est accessible à chaque homme, mais elle n'est pas désirée par chacun. Les hommes n'ont pas besoin de cette Lumière pour l'exécution de leur activité terrestre, par conséquent seulement les hommes qui reconnaissent Dieu comme l'éternelle Lumière s’en occupent et veulent arriver dans la proximité de cette Lumière. Ceux-ci aspirent à la Vérité, ils sont affamés de savoir et ouvrent leurs Cœurs à chaque rayon de Lumière qui leur est transmis du Royaume spirituel sous forme de savoir. Car pour eux l'ignorance est un état comme la nuit la plus obscure et ils cherchent à le casser et à le porter dans la Lumière. Ils veulent bannir l'obscurité, ils veulent porter la Lumière partout où est encore reconnaissable une ombre de l'ignorance. Et ce désir pour la Lumière fait fuir l'obscurité, parce que là où elle est désirée, là afflue sans cesse la Lumière. Là les portes sont ouvertes pour que la Lumière puisse pénétrer sans entrave. Et la Lumière vaincra toujours sur l'obscurité, mais dans le stade de la libre volonté l’homme lui-même détermine si la Lumière ou bien l'obscurité accompagne son chemin terrestre. Uniquement sa volonté décide s’il tend vers la Lumière et veut marcher dans la Lumière. Le désir pour l'obscurité cependant empêche à la Lumière l'accès au Cœur humain et cette volonté est décisive pour l'Éternité. De cette volonté dépend la plénitude de Lumière qui peut rendre l'être infiniment heureux ou bien qui peut lui manquer un jour dans l'Éternité, parce qu'il y aura toujours la Béatitude là où est la Lumière et le manque de celle-ci signifie pour l'être un état atroce.

Amen