• Terug

Geloof-Ongeloof – Verstandelijk denken-Kennis

De zelfstandigheid van het menselijke denken is goed in te schatten, waar het om aardse vragen en de beantwoording daarvan handelt. Maar het grootste gevaar is daar, waar geestelijke vraagstukken opgelost moeten worden. De mens heeft het streven om de juistheid van zijn denken te bewijzen en dat zal hem ook lukken met puur aardse resultaten van zijn denken. Maar het geestelijke kan niet met bewijzen gestaafd worden. Bijgevolg kan iets ook nooit verstandsmatig goed of fout genoemd worden, als dat iets geestelijke vragen betreft.

De veelzijdigheid van aardse opvattingen vereist een bewijzen van dat, wat als lering voorgesteld wordt. Maar geestelijke kennis kan niet in een vaste leer gegoten worden, omdat bewijzen niet geleverd kunnen worden. Maar zoals de waarheid van wat als geestelijk gedachtengoed gewonnen werd, niet bewezen kan worden, zo kan men ook geen bewijs voor de onwaarheid hiervan leveren, want zelfs het hoogontwikkelde verstand kan niet binnendringen in een gebied dat gesloten voor hem blijft, zolang hij geen beroep doet op geestelijke kracht.

Men zal steeds alleen maar van ‘geloof’ kunnen spreken. Maar het geloof is een zaak van het hart, niet van het verstand. Via de weg van het geloof komt de mens tot een kennis, die hij zich nooit verstandsmatig toe kan eigenen. Maar het is niet mogelijk om deze kennis te bewijzen. Maar ook de onwaarheid van dat, wat hij gelooft te weten, kan niet bewezen worden.

En omdat er geen bewijs geleverd kan worden, moet het aan de medemensen overgelaten blijven om zich de kennis van de gelovige mensen toe te eigenen. En het in ontvangst nemen van deze wijsheden is een volledig vrije aangelegenheid van de wil. Maar anderzijds heeft de medemens ook niet het recht om hem als een fantast of leugenaar voor te stellen, want ook hiervoor kan hij geen bewijs leveren en zijn nog zo scherp en helder verstandelijke denken is ontoereikend voor geestelijke waarheden.

De gelovige mens accepteert deze waarheden. De ongelovige weigert. De gelovige mens is een weg gegaan, die ook de ongelovige kan gaan, als hij dat wil. Maar dan moet hij dezelfde kennis vergaren en pas dan kan hij zich van de waarheid overtuigen van dat, wat hij eerst afwees. Geloof of ongeloof bepaalt het kennisniveau of volledige onwetendheid. Waar het aan geloof ontbreekt, daar richt het scherpste verstandsmatige denken niets uit. Het leidt tot dwaling. Menselijke wijsheid onderzoekt aardse vraagstukken en dringt toch geen gebieden binnen, die ver weg van het aardse liggen. Maar diep geloof licht de sluier van het verborgene en het onthult de mensen de diepste geheimen.

En ofschoon er ook niets bewezen kan worden, de eveneens gelovige zal onvoorwaardelijk dat als waarheid erkennen, wat hem van gelovige zijde gegeven wordt. Voor hem zal dezelfde kennis ontsloten worden. Hij zal met gelukkig makende zekerheid opkomen voor dat, wat hij als waarheid herkent en de wijsheid van het verstand zal hem niet van het tegendeel kunnen overtuigen, omdat zijn hart hem de bevestiging geeft dat hij juist denkt.

Dus de waarheid kan alleen maar aan de medemens gegeven worden, maar om deze als waarheid te kunnen accepteren, moet deze mens zich eveneens tot een gelovig, naar waarheid verlangend mens kunnen vormen. Pas dan herkent hij de waarde van dat, wat hem geboden wordt en dan zal hij zich ook niet in de war laten brengen, als de waarheid hem verstandsmatig weerlegd wordt en deze als onwaarheid voorgesteld of betwijfeld wordt. Puur verstandsmatig naar voren gebrachte indrukken moeten daarom niet beoordeeld worden, maar er moet aandacht geschonken worden aan het gevoel van het hart, want dit is geloofwaardiger dan aards verworven wijsheid.

Amen

믿음-불신. 영적인 사고-지식.

인간적 사고의 독립성은 이 땅의 질문과 그에 대한 답변을 구하는 일에는 실제 가치를 인정해야만 한다. 그러나 영적인 문제를 해결해야 하는 곳에서는 가장 큰 위험이 도사리고 있다. 인간은 자신의 생각의 정확성을 증명하기 위해 노력하고, 그의 노력은 또한 그의 생각이 순전히 세상적인 결과를 내는 일에서 성공할 것이다.

그러나 영적인 일은 증거로 증명할 수 없기 때문에, 영적인 질문에 관한한 절대로 이성의 관점에서 어떤 것이 옳고, 그르다는 선언을 할 수 없다. 세상적인 견해의 다양성은 교리로 정한 것에 대한 증거를 근거로 하고 있다. 그러나 영적인 지식은 증거를 제시할 수 없기 때문에 영적인 지식을 확정된 가르침으로 만들 수 없다.

그러나 영적인 생각으로 얻은 것이 진실임을 증명할 수 없는 것처럼, 그것의 진리가 아니라는 증거도 제시할 수 없다. 왜냐하면 고도로 발달된 이성조차도, 그가 그에게 닫힌 영역으로 들어가기 위해 영의 힘을 요청하지 않는 동안에는, 그에게 닫힌 영역 안으로 들어갈 수 없기 때문이다. 사람은 항상 단지 믿음에 대해 말할 수 있다. 그러나 믿음은 심장의 일이 아니라, 이성의 일이다.

인간은 믿음의 길에서 절대로 이성을 통해 얻을 수 없는 지식에 도달하다. 그러나 이런 지식을 증명하는 일은 불가능하고, 또한 그가 알고 있다고 생각하는 것이 진리가 아님을 증명할 수도 없다. 증거를 제시할 수 없기 때문에, 믿는 사람들의 지식을 습득하는 일은 이웃 사람에게 맡겨 둬야만 한다. 그것이 진리임을 영접하는 일은 전적으로 자유의지에 달려 있다.

그러나 다른 한편으로, 이웃 사람은 그가 몽상가이거나, 거짓말을 한다고 치부할 권리가 없다. 왜냐면 이웃사람도 그에 대한 증거를 제시할 수 없고, 그의 이성의 생각이 아주 날카롭고, 선명할지라도 영적인 진리 앞에 충분하지 않기 때문이다. 믿는 사람은 영적 진리를 영접하지만, 믿지 않는 사람은 이를 거절한다.

믿는 사람은 믿지 않는 사람도 원한다면, 갈 수 있는 길을 갔다. 그러면 그는 동일한 깨달음을 얻게 되고, 그가 이전에 거부한 것이 진리임을 스스로 확신할 수 있게 된다. 믿는 일과 믿지 않은 일은 지식의 정도를 정한다. 또는 완전한 무지한 정도를 정한다.

그러나 믿음이 부족한 곳에서는 가장 예리한 이성적인 생각도 전혀 소용이 없고, 오류로 인도한다. 인간의 지혜는 세상의 문제를 탐구하지만, 그러나 이 세상 밖에 있는 영역으로 들어가지는 않는다. 반면에 깊은 믿음은 숨겨진 것의 가림막을 제거하고, 사람들에게 가장 깊은 비밀이 드러나게 한다.

비로 아무것도 증명할 수 없지만, 믿는 사람은 믿는 사람이 자신에게 전해진 것을 무조건 진리로 인정하게 될 것이다. 그에게 동일한 지식이 제공될 것이고, 그는 자신이 진리로 깨닫는 것을 행복한 확신을 가지고 대변할 것이다. 이성의 지혜가 그와 반대되는 것으로 그를 설득할 수 없게 될 것이다. 왜냐면 그의 심장이 그가 올바른 생각을 하고 있다는 확신을 그에게 주기 때문이다.

그러므로 진리를 단지 이웃 사람에게 전할 수 있지만, 그러나 진리를 진리로 받아드릴 수 있기 위해, 이웃사람은 마찬가지로 자신을 믿는 사람으로, 진리를 갈망하는 사람으로 만들어야만 한다. 그러면 비로소 그는 그에게 제공된 것의 가치를 깨닫게 되고, 이성적으로 진리를 반박하고, 진리를 진리가 아닌 것으로 제시하거나, 의심을 한다면, 그는 자신이 오류에 빠지게 하지 않을 것이다. 그러므로 순전히 이성적으로 이루어진 인상은 인정해서는 안되지만, 그러나 심장의 느낌에 주의를 기울여야 한다. 왜냐하면 심장의 느낌을 이 땅에서 얻은 지혜보다 더 신뢰할 수 있기 때문이다.

아멘