• Terug

Herkennen van de waarheid – Eigenliefde – Naastenliefde

Een geruime tijd zal voorbijgaan, voordat het denken van de mensheid zich met gedachten bezighoudt, die het zielenheil betreffen. Al het geestelijke is voor haar nog een onwaarschijnlijk denkbeeld en ze is nog niet bereidwillig haar aardse interesses op te geven. En de eigenliefde is een hindernis om dat te herkennen, wat het belangrijkste in het aardse leven is; de opwaartse ontwikkeling van de ziel.

De mate van liefde is bepalend voor het herkennen van de waarheid. Maar wie zichzelf meer liefheeft dan zijn naaste, die is nog ver van het herkennen van de waarheid verwijderd. Want de eigenliefde heeft niets goddelijks. Ze streeft aardse goederen na en kan daarom nooit verlossende kracht hebben.

De mens wordt pas vrij, wanneer hij zijn eigen ik opzij zet en zijn denken en handelen er alleen maar op gericht zijn om de naaste zijn aards lot draaglijker te maken. Dan komt zijn ziel vrij van haar aards omhulsel en beschouwt ze het aardse leven niet meer als het belangrijkste, maar ze houdt zich bezig met het geestelijke leven, met het leven na de dood en zijn eigenlijke aardse taak. De mens zal steeds afwijzend tegenover deze geestelijke waarheid blijven, zolang zijn ziel het omhulsel rondom zich niet doorbroken heeft.

Het één is het gevolg van het ander en wie de kennis heeft, probeert vergeefs de barrières te doorbreken om de medemens te helpen en toch zal hij niet moedeloos worden, want God Zelf helpt, waar de kracht van de mens niet toereikend is. Er bestaat geen andere mogelijkheid om het denken van zulke mensen om te draaien dan ingrijpende veranderingen, die hen de broosheid van dat, wat ze eerst als belangrijk nastreefden, duidelijk maken.

En de komende tijd zal tot stand brengen, dat menigeen nadenkend zal worden als hij aandacht schenkt aan het gebeuren rondom zich. Hij zal veranderingen plaats zien vinden, hij zal mensen zien sterven en zijn levensbeschouwing zal sterk aan het wankelen gebracht worden. En gezegend zal degene zijn, die daar zijn conclusies uit trekt. Die daar niet gedachteloos aan voorbijgaat en zich van zijn eigenlijke doel bewust wordt. Om iedereen te helpen, die hulp nodig heeft.

Want dezen verlossen zichzelf door de liefde, die zij op de medemens richten, want zij worden ziende. Ze treden nu in verbinding met de eeuwige Godheid, Die de liefde Zelf is en nu vallen hen de schellen van de ogen. God wil deze mensen helpen en daarom stuurt Hij hun een lichtje, opdat de duisternis van de geest in hen doorbroken wordt. Maar vaak ontvluchten de mensen het heldere licht en blijven in de duisternis, die deel uitmaakt van de tegenstander van God.

En daarom moet steeds weer de liefde van de medemens bereid zijn hun opheldering te geven en elke gedachte, die zulke armen van geest betreft, zal gezegend worden. Het voor hun zielen smeken, zolang ze nog op aarde verblijven, levert hem de hulp van de wezens in het hiernamaals op, want zij verminderen nu hun inspanningen niet en wat spreken niet tot stand brengt, kan door een gelovig gebed bereikt worden. Alle opvattingen tot dusver kunnen aan het wankelen gebracht worden en de mens kan tot een geheel nieuw denken geleid worden en nu streeft de ziel onophoudelijk naar boven.

Het is nodig dat God Zelf ingrijpt, omdat enkel aan dat, wat heel zeldzaam en buitengewoon lijkt, nog aandacht geschonken wordt, want zonder gewelddadige schokken in het aardse leven zal het denken van de mens zich nauwelijks op geestelijke vraagstukken richten. En daarom verkeert de ziel in het grootste gevaar. Maar dat moment zal vreselijk zijn. Toch is deze onafwendbaar, want er wordt geen aandacht geschonken aan de stille aanwijzingen en de tijd op aarde zal verstrijken en brengt de ziel noch verlossing, noch inzicht.

Amen

Reconocer la verdad.... Amor propio – caridad....

Aún pasará un cierto tiempo hasta que la mente de la humanidad se preocupe por pensamientos relacionados con la salvación del alma. Todo lo espiritual es para ella todavía un concepto de lo improbable y todavía no está dispuesta a renunciar a sus intereses terrenales. Y el amor propio es un obstáculo para reconocer lo más importante en la vida terrenal.... el desarrollo superior del alma. El grado de amor determina el reconocimiento de la verdad.

Sin embargo, que se ama a sí mismo más que al prójimo está todavía lejos de conocer la verdad. Porque el amor propio no es divino; aspira a los bienes espirituales y, por tanto, nunca puede tener una fuerza redentora. El hombre sólo se vuelve libre cuando deja a un lado su propio “yo” y sus acciones y pensamientos sólo tienen como objetivo hacer soportable el destino terrenal de su prójimo. Entonces su alma se libera de su caparazón y ya no ve la vida en la Tierra como lo más importante, sino que se ocupa de la vida espiritual, de la vida después de la muerte y de su tarea real en la Tierra. El hombre siempre so comportará negativamente hacia cualquier verdad espiritual mientras su alma aún no haya atravesado el caparazón que lo rodea. Uno es el resultado del otro, y quien permanece en la cognición intenta en vano romper las barreras para ayudar a sus semejantes y, sin embargo, no debe desanimarse porque Dios Mismo ayuda donde la fuerza del hombre no es suficiente.

No hay otra manera de cambiar la mentalidad de esos humanos que mediante cambios drásticos que les hagan darse cuenta de la invalidez de lo que antes aspiraban a ser importante. Y el tiempo venidero hará que esto suceda, de modo que algún humano se volverá reflexivo si presta atención a lo que sucede a su alrededor. Verá que se producen cambios, verá personas fallecer y su perspectiva de la vida se verá muy afectada. Y bienaventurado aquel que saque conclusiones de esto, que no lo pase por alto sin pensar y reflexione acerca de su verdadero propósito.... ayudar a todos aquellos que necesitan ayuda....

Porque éste se redime a sí mismo a través del amor que da a sus semejantes, porque él se vuelve viendo.... Entra en contacto con la Deidad Eterna, Que es el Amor Mismo, y ahora se le caen las escamas de los ojos. Dios quiere ayudar a esas personas, y por eso les envía un poco de luz para que las tinieblas del espíritu que hay en ellos puedan romperse.

Pero la gente a menudo huye de la luz brillante y permanece en las tinieblas, que es parte del adversario de Dios. Y es por eso que el amor del prójimo debe estar siempre dispuesto a darles aclaración y cada pensamiento que se dirija a personas tan pobres de Espíritu será bendito. Orar por sus almas mientras aún están en la Tierra, esto le gana la ayuda de los seres del más allá, porque ellos no cejan en sus esfuerzos, y lo que no se puede lograr con palabras se puede conseguir a través de la fiel oración....

Todos los puntos de vista anteriores pueden ser sacudidos y la persona puede ser conducida a una forma de pensar completamente nueva, y ahora el alma se esfuerza continuamente hacia arriba. Es necesario que Dios Mismo intervenga porque sólo se presta atención a lo que parece muy extraño y extraordinario, porque sin una violenta ruptura de la vida terrenal, la mente del hombre difícilmente se dirigirá hacia los problemas espirituales. Y, por tanto, el alma corre el mayor peligro. Pero el momento será terrible, pero inevitable, porque las suaves insinuaciones no serán escuchadas, y el tiempo en la Tierra pasará y no traerá al alma ni salvación ni conocimiento....

amén