• Terug

Toestand in het hiernamaals van de ziel die nog aan de materie hangt

Met de lichamelijke dood van de mens vindt al het aardse zijn einde. Er is niets wat de mens daarvan zou kunnen meenemen naar het hiernamaals. Hij zal aan de overkant alleen aantreffen wat zijn gedachten begeren. En als deze gedachten nog erg met de materie - met aardse goederen - verbonden zijn, dan zal zijn fantasie hem deze goederen ook in het hiernamaals overeenkomstig zijn begeerte voorgoochelen, hoewel deze niet meer aards tastbaar zullen bestaan.

Zo leeft de mens dan buiten de aarde, evenwel binnen datgene dat hij zelf in zijn gedachtewereld opbouwt. En zo moet de mens, die zich nog niet volledig van de materie kan scheiden, dezelfde strijd daartegen opnemen als op aarde. Hij kan niet eerder het rijk der geesten binnengaan, vooraleer hij zijn begeertes overwonnen en zich daarvan vrijgemaakt heeft. Zo kan zijn aardse leven weliswaar beëindigd zijn, maar niet zijn aardse toestand, in zoverre dit door het wezen zelf ervaren wordt.

Dit is een betreurenswaardige toestand, een toestand van onvervulde begeertes, smartelijke verlangens en permanente ontgoocheling, een toestand van voortdurende ontevredenheid en pijnigende zelfverwijten, of - wat nog erger is -een apathisch verzinken in de diepste duisternis, waar het wezen ontoegankelijk is voor elke hulp en lering en het geen enkele wil kan opbrengen om zijn positie te verbeteren. Wat ze op aarde heeft achtergelaten, dat probeert de ziel nu steeds opnieuw te verwerven. Ze houdt zich overwegend daar op, waar ze op aarde leefde, en ziet en volgt alles wat er gebeurt. En dit is een nutteloos doorgebrachte tijd, die haar geen verandering van positie oplevert en ook geen verandering in haar denken brengt.

Pas na onzegbaar lange tijd beseft ze haar erbarmelijke toestand. Ze beseft dat ze geen verbinding meer heeft met de aarde, en ziet het hopeloze in van haar pogingen om aardse goederen te verwerven of vast te houden. Op dit inzicht volgt een tijd van diepste vertwijfeling, die zo lang aanhoudt totdat het wezen aan het aandringen van hulpvaardige zielen toegeeft en tot de werkzaamheid besluit die hem uit zijn verschrikkelijke toestand bevrijdt. De weg van de opwaartse ontwikkeling kan nu ongelooflijk snel worden afgelegd, wanneer het wezen eenmaal tot inzicht gekomen is. Dan probeert het krachtens zijn wil, die het nog steeds de zijne noemt, de toestand van duisternis te ontvluchten en een dergelijk verlangen wordt zoveel mogelijk ondersteund.

Het zal zich nu gewillig losmaken van ieder verlangen dat nog aardse goederen betreft. Het zal niets anders meer begeren dan licht en vrijheid en zijn eigen smartelijke toestand laat hem meevoelend worden met het lot van de andere onverloste zielen. En nu begint de liefde in hem werkzaam te worden, doordat het nu zijn hulp geeft aan wezens die nog door diepe duisternis omhuld worden. En nu verlost het wezen zich door de liefde die het aan zijn lotgenoten geeft. En het volgt gewillig de leiding van de lichtwezens, doordat het zich door hen laat onderwijzen en nu op zijn beurt wederom die wezens voorlicht, die het daardoor hulp kan brengen.

Het wezen wordt pas vrij wanneer het elk verlangen naar de materie in zich gedood, d.w.z. overwonnen heeft. Slaagt het wezen hier op aarde nog in, dan kan het onbekommerd het hiernamaals binnengaan, en zijn toestand zal hem licht en weten opleveren. Voor de ziel die nog aan de goederen van deze wereld geketend is, is de weg naar boven echter onbeschrijflijk moeizaam. Want vooraleer ze deze hang overwonnen heeft, kan ze de lichtsferen niet binnengaan en moet ze dus eindeloze tijden van kwellingen op zich nemen, tot ze eindelijk tot inzicht komt, om dan echter onvermoeibaar aan zichzelf te werken en in te halen wat ze op aarde verzuimd had: liefde te geven, om door die liefde zichzelf en haar gelijken te verlossen.

Amen

아직 물질에 여전히 연연해 하는 저세상 혼의 상태.

이 땅의 모든 일은 인간의 육체적인 죽음으로 끝이 난다. 사람이 저세상으로 가지고 갈 수 있는 것은 전혀 없다. 그가 단지 자신의 생각이 원하는 것을 저세상에서 찾을 수 있게 될 것이다. 이런 생각이 여전히 물질과, 이 땅의 재물과 아주 밀접하게 연관이 되어 있다면, 이런 물질에 대한 상상력이 그의 욕망에 합당하게 또한 저세상에서 이런 재물이 있는 것처럼 그를 속이게 될 것이다. 그러나 이런 재물은 더 이상 이 땅에서 처럼 붙잡을 수 있게 존재하지 않는다. 그러므로 인간은 이 땅의 밖에서 살고 있지만, 자신이 스스로 자신의 생각으로 구축한 세계 안에서 산다.

그러므로 아직 자신을 물질로부터 완전히 분리시킬 수 없는 사람은 이 땅에서와 같이 동일한 싸움을 해야만 한다. 그가 자신의 욕망을 극복하고, 자신을 물질로부터 해방시킬 때까지 영의 영역으로 들어갈 수 없다. 따라서 이 땅의 삶을 잘 끝낼 수 있지만, 존재 자체가 느끼는 그의 이 땅의 상태는 잘 끝낼 수 없다. 그의 상태는 불쌍한 상태이고, 성취되지 않은 욕망을 가진 상태이고, 고통스러운 욕망과 끊임 없는 실망의 상태이고, 끊임 없는 불만과 고통스러운 자기를 비난하는 상태이다. 또는 더 심각한 일은 존재에게 어떤 도움이나 가르침이 주어질 수 없고, 그의 상황을 개선하려는 의지를 가질 수 없는 가장 깊은 어두움 속으로 무감각하게 가라 앉는 일이다.

혼이 이 땅에 남겨둔 것을 혼은 몇 번이고 다시 얻으려고 노력한다. 혼은 혼이 주로 이 땅에서 살던 곳에 머물고, 일어나는 모든 일을 보고, 계속 지켜본다. 이런 시간은 혼의 상황을 바꾸거나, 혼의 생각에 변화를 일으키지 못하는 쓸모 없게 보내는 시간이다. 말할 수 없는 오랜 시간이 지난 후에야 혼은 자신의 불쌍한 상태를 깨닫는다. 혼은 자신이 이 땅과 더 이상 아무런 관련이 없음을 깨닫고, 세상의 재물를 얻거나 붙잡으려는 자신의 희망이 없는 노력을 보게된다. 이 깨달음에 이어 가장 깊은 절망의 시간이 뒤 따르고, 이런 절망의 시간은 존재가 도움을 주려는 혼의 촉구에 굴복하고, 그를 끔찍한 상태에서 자유롭게 해주는 행동을 취하기로 결정할 때까지 지속이 된다.

존재가 한번 깨닫게 되면, 더 높은 성장의 길을 이제 믿을 수 없을 정도로 빠르게 갈 수 있다. 그러면 존재는 아직 자신의 소유인 자신의 의지의 힘으로 어두움의 상태에서 벗어나려고 노력하고, 그런 갈망은 가장 포괄적인 지원을 받게 된다. 존재는 이제 아직 세상의 재물을 향한 모든 욕망을 자원하여 버리게 될 것이다. 존재는 빛과 자유 외에는 아무것도 바라지 않게 될 것이고, 자신의 고통스러운 상태가 다른 구원을 받지 못한 많은 혼들에 대한 동정심을 갖게 할 것이다. 존재가 더 깊은 어두움을 감싸인 존재들에게 자신의 도움을 주면서, 존재 안의 사랑이 이제 활성화되기 시작한다. 존재는 이제 같은 고통 속에 있던 동료들에게로 베푸는 사랑을 통해 자신이 구원을 받는다. 존재는 빛의 존재들의 가르침을 받아드리면서, 빛의 존재들의 인도를 자원하여 따르고, 이제 자신 편에서 다시 설명을 해줌으로 도울 수 있는 존재들에게 다시 설명을 해준다.

존재는 자신 안의 물질을 향한 모든 욕망을 죽였을 때, 다시 말해 극복했을 때 자유롭게 된다. 존재가 아직 이 땅에서 이 일에 성공을 한다면, 존재는 평온하게 저세상으로 갈 수 있고, 그의 상태가 그에게 빛과 지식을 줄 것이다. 그러나 아직 세상의 재물에 묶여있는 혼에게는 정상에 이르는 길이 말할 수 없을 정도로 어렵다. 왜냐하면 혼이 물질에 대한 집착을 극복하기 전에는, 혼이 빛의 영역으로 들어갈 수 없고, 그러므로 마침내 깨닫고, 남김없이 자신에 대한 작업을 하고, 사랑을 통해 자신을 구원하고, 자신과 같은 존재들을 구원하기 위해, 혼이 이 땅에서 행하지 않은 사랑을 베푸는 일을 할 때까지 끝 없는 고통의 시간을 견뎌야만 하기 때문이다.

아멘