• Terug

Vergeving van zonden - Onfeilbaarheid - Handelingen volgens een schema

De vermeende daad van de vergeving van zonden is alleen maar het zinnebeeld van datgene, wat de Heer op aarde heeft geleerd. Het is helemaal niet nodig aan een vorm te voldoen, want de vergeving van de zonden is alleen afhankelijk van in hoeverre de mens zich tegenover God schuldig voelt over zijn zonden en hij Hem dit in innig tweegesprek bekent en van Hem erbarmen en vergeving van zijn schuld afsmeekt. De vorm is weer alleen maar een gevaar voor de ziel, want er wordt een handeling werktuiglijk uitgevoerd, die veel te innerlijk is of zijn moet, om naar buiten toe herkenbaar gemaakt te mogen worden. Het openlijk bekennen van de zonden is een daad, die tot oppervlakkigheid kan leiden, doordat de mens zich als het ware aansluit bij een op een bepaalde tijd vastgestelde handeling, zonder innerlijk zo tegenover God te staan, dat het bekennen van zijn zondenschuld voor hem een behoefte is. Alles, wat u ter wille van uw zielenheil doet, moet levend zijn. En een dergelijke ceremonie kan gemakkelijk een dode handeling worden, want niet alle mensen zijn tegelijkertijd zo doordrongen van God, dat ze zich tegenover Hem blootgeven met al hun zwakheid en zondenschuld. Dit is echter voorwaarde voor de vergeving van de zonden en alle uiterlijke handelingen vormen slechts het zinnebeeld van datgene, wat overeenstemt met Gods wil, maar niet de vervulling van de goddelijke wil. Wanneer nu de geest uit God u wijst op het gevaar, waarin u zichzelf begeeft, dan moet u zich niet verzetten, maar uw hemelse Vader van harte dankbaar zijn, dat Hij u terecht wijst. Want u verspilt veel energie aan het nakomen van uiterlijke vormen, die u zou moeten richten op de innerlijke vooruitgang. Een innige gedachte in liefdevolle overgave, levert u een oneindig grotere mate van genade op, dan het ijverig naleven van de geboden van de kerk, die zonder Gods toestemming aan de mensen werden gegeven. De verdedigers van deze leren verschuilen zich weer achter een menselijk ontstane leer van de onfeilbaarheid van het hoofd van de kerk in geestelijke verordeningen. Alles, wat de mens wordt aangeboden van boven, is zuiverste waarheid. God maakt echter door Zijn toezendingen van boven alleen Zijn wil bekend, maar nooit zal Hij de mensen overreden of hen door dwangmaatregelen ertoe willen brengen Zijn wil op te volgen. Want dit is volkomen in strijd met de uit goddelijke liefde en wijsheid voortgekomen wet van het vrij worden van het wezen door eigen wil. Een van menselijke zijde uitgevaardigd gebod is een inbreuk op goddelijke verordeningen. Nooit ofte nimmer zullen zulke geboden door God worden goedgekeurd, die de mens gedwongen tot daden aanzetten, ofschoon de eigen wil officieel als voorwaarde wordt gesteld. Maar de wil van de mens laat zich niet volgens een schema tot werkzaamheid ontplooien, want dan is hij niet meer vrij, maar al gebonden door de wil van diegene, die door zulke geboden de mens bepaalde tijden voorschrijft, waarin de mens dus wordt gevraagd zijn plicht te vervullen. Het is een erg grote menselijke dwaling, die het ontspruitende plantje van het innerlijke verlangen naar God dreigt te verstikken, als niet het werkzaam zijn in liefde van een mens bijzonder actief wordt en nu de verlichting van de geest hem plotseling tot inzicht doet komen van de eigenlijke wil van God. Dan pas zal hij zich vrij kunnen maken van een leer, die door menselijk toedoen al aanmerkelijk afwijkt van de leer, die Christus zelf op aarde aan de mensen heeft gegeven. De mens zal meestal trachten zijn plicht te vervullen en dat is het grootste gevaar voor de ziel.

Want ze streeft niet bewust naar volmaaktheid, omdat ze zich gelegen laat liggen aan de uitvoering van een plan dat haar in zekere zin wordt voorgelegd. En door de voorbereiding, die van menselijke zijde werd getroffen, verwaarloost ze haar eigen arbeid aan de ziel en is ze toch van mening, een leven te leiden dat God de Heer welgevallig is.

Amen

Perdão dos pecados.... Infalibilidade.... Atos Esquemáticos....

O suposto ato de perdão dos pecados é apenas o símbolo do que o Senhor ensinou na Terra. Não há absolutamente nenhuma necessidade de cumprir uma forma, pois o perdão dos pecados só depende de até que ponto o ser humano se sente culpado para com Deus por seus pecados e confessa isso a Ele em diálogo íntimo e pede a Ele misericórdia e perdão de sua culpa. A forma é novamente apenas um perigo para a alma, pois ela mecaniza uma ação que é ou deveria ser demasiado interior para ser conhecida exteriormente. A confissão pública dos pecados é um ato que pode levar à superficialidade, na medida em que a pessoa se une, por assim dizer, a um ato temporalmente fixo sem estar interiormente com Deus, de tal forma que a confissão de sua culpa de pecado é necessária para ela. Tudo o que você faz por causa da sua salvação deve estar vivo, e tal cerimônia pode facilmente se tornar um ato morto, pois nem todas as pessoas são tão permeadas por Deus ao mesmo tempo que se revelam a Ele em toda a sua fraqueza e culpa do pecado. Este, porém, é o pré-requisito para o perdão dos pecados, e todas as ações externas são apenas o símbolo do que corresponde à vontade de Deus, mas não o cumprimento da vontade divina. Agora, se o espírito de Deus vos aponta o perigo em que vos colocais, não deveis rebelar-vos, mas ser de coração agradecido ao vosso Pai celestial por Ele vos instruir corretamente, pois desperdiçais muitas forças no cumprimento de formas externas, para as quais vos deveis virar para o vosso avanço interior. Um pensamento sincero e cheio de amor devotado lhe dará uma medida infinitamente maior de graça do que a observância zelosa dos mandamentos da igreja, que foram dados às pessoas sem a aprovação de Deus. Os representantes desses ensinamentos se enraízam novamente atrás de uma doutrina de origem humana sobre a infalibilidade do chefe da igreja em decretos espirituais. Tudo o que é ordenado às pessoas de cima é a mais pura verdade, mas Deus só faz Sua vontade conhecida através de Suas transmissões de cima, mas Ele nunca determinará as pessoas ou as quererá induzir a seguir Sua vontade através de medidas coercivas. Pois isto contradiz completamente a lei da libertação do ser através da sua própria vontade, que emergiu do amor e sabedoria divina. Um mandamento emitido por um ser humano é uma interferência com os decretos divinos.... Deus nunca aprovará tais mandamentos que obrigam o ser humano a fazer obras, mesmo que a sua própria vontade seja oficialmente feita uma condição. Mas a vontade do ser humano não pode ser esquematicamente desenvolvida em atividade, porque então não é mais livre, mas já está presa pela vontade daquele que prescreve certos tempos para as pessoas através de tais mandamentos, onde o ser humano é assim chamado a cumprir o seu dever. É um erro humano tão grande que ameaça asfixiar a pequena planta que brota do desejo interior de Deus, a menos que a atividade de amor de uma pessoa se torne particularmente ativa e a iluminação do espírito lhe traga de repente a realização da vontade real de Deus. Só então poderá libertar-se de um ensinamento que, por intervenção humana, já se desvia consideravelmente do ensinamento que o próprio Cristo deu aos homens na Terra. O ser humano esforçar-se-á principalmente para cumprir o seu dever, e este é o maior perigo para a alma..... Pois não busca conscientemente a perfeição porque, por assim dizer, lhe é apresentado um plano, cuja execução cuida e, devido ao trabalho preliminar feito por ela, negligencia a sua própria obra da alma, mas acredita viver agradavelmente a Deus, o Senhor....

Amém