• Terug

Vergeving van zonden - Onfeilbaarheid - Handelingen volgens een schema

De vermeende daad van de vergeving van zonden is alleen maar het zinnebeeld van datgene, wat de Heer op aarde heeft geleerd. Het is helemaal niet nodig aan een vorm te voldoen, want de vergeving van de zonden is alleen afhankelijk van in hoeverre de mens zich tegenover God schuldig voelt over zijn zonden en hij Hem dit in innig tweegesprek bekent en van Hem erbarmen en vergeving van zijn schuld afsmeekt. De vorm is weer alleen maar een gevaar voor de ziel, want er wordt een handeling werktuiglijk uitgevoerd, die veel te innerlijk is of zijn moet, om naar buiten toe herkenbaar gemaakt te mogen worden. Het openlijk bekennen van de zonden is een daad, die tot oppervlakkigheid kan leiden, doordat de mens zich als het ware aansluit bij een op een bepaalde tijd vastgestelde handeling, zonder innerlijk zo tegenover God te staan, dat het bekennen van zijn zondenschuld voor hem een behoefte is. Alles, wat u ter wille van uw zielenheil doet, moet levend zijn. En een dergelijke ceremonie kan gemakkelijk een dode handeling worden, want niet alle mensen zijn tegelijkertijd zo doordrongen van God, dat ze zich tegenover Hem blootgeven met al hun zwakheid en zondenschuld. Dit is echter voorwaarde voor de vergeving van de zonden en alle uiterlijke handelingen vormen slechts het zinnebeeld van datgene, wat overeenstemt met Gods wil, maar niet de vervulling van de goddelijke wil. Wanneer nu de geest uit God u wijst op het gevaar, waarin u zichzelf begeeft, dan moet u zich niet verzetten, maar uw hemelse Vader van harte dankbaar zijn, dat Hij u terecht wijst. Want u verspilt veel energie aan het nakomen van uiterlijke vormen, die u zou moeten richten op de innerlijke vooruitgang. Een innige gedachte in liefdevolle overgave, levert u een oneindig grotere mate van genade op, dan het ijverig naleven van de geboden van de kerk, die zonder Gods toestemming aan de mensen werden gegeven. De verdedigers van deze leren verschuilen zich weer achter een menselijk ontstane leer van de onfeilbaarheid van het hoofd van de kerk in geestelijke verordeningen. Alles, wat de mens wordt aangeboden van boven, is zuiverste waarheid. God maakt echter door Zijn toezendingen van boven alleen Zijn wil bekend, maar nooit zal Hij de mensen overreden of hen door dwangmaatregelen ertoe willen brengen Zijn wil op te volgen. Want dit is volkomen in strijd met de uit goddelijke liefde en wijsheid voortgekomen wet van het vrij worden van het wezen door eigen wil. Een van menselijke zijde uitgevaardigd gebod is een inbreuk op goddelijke verordeningen. Nooit ofte nimmer zullen zulke geboden door God worden goedgekeurd, die de mens gedwongen tot daden aanzetten, ofschoon de eigen wil officieel als voorwaarde wordt gesteld. Maar de wil van de mens laat zich niet volgens een schema tot werkzaamheid ontplooien, want dan is hij niet meer vrij, maar al gebonden door de wil van diegene, die door zulke geboden de mens bepaalde tijden voorschrijft, waarin de mens dus wordt gevraagd zijn plicht te vervullen. Het is een erg grote menselijke dwaling, die het ontspruitende plantje van het innerlijke verlangen naar God dreigt te verstikken, als niet het werkzaam zijn in liefde van een mens bijzonder actief wordt en nu de verlichting van de geest hem plotseling tot inzicht doet komen van de eigenlijke wil van God. Dan pas zal hij zich vrij kunnen maken van een leer, die door menselijk toedoen al aanmerkelijk afwijkt van de leer, die Christus zelf op aarde aan de mensen heeft gegeven. De mens zal meestal trachten zijn plicht te vervullen en dat is het grootste gevaar voor de ziel.

Want ze streeft niet bewust naar volmaaktheid, omdat ze zich gelegen laat liggen aan de uitvoering van een plan dat haar in zekere zin wordt voorgelegd. En door de voorbereiding, die van menselijke zijde werd getroffen, verwaarloost ze haar eigen arbeid aan de ziel en is ze toch van mening, een leven te leiden dat God de Heer welgevallig is.

Amen

Le Pardon des péchés – l'infaillibilité – Actions mécaniques

L’acte présumé de pardon des péchés est seulement le symbole de ce que le Seigneur a enseigné sur la Terre. Il n'est absolument pas nécessaire de s'acquitter d’une quelconque formalité, parce que le Pardon des péchés dépend uniquement du fait que l'homme se sent coupable de ses péchés vis-à-vis de Dieu et Lui confesse ceux-ci dans un intime dialogue et Lui demande Sa Compassion et le Pardon de sa faute. La forme est à nouveau seulement un danger pour l'âme parce qu'elle vient mécaniser une action qui est trop intime ou qui devrait l’être, plutôt qu’elle soit rendue reconnaissable de l'extérieur. L'aveu public de ses péchés est un acte qui peut mener à la superficialité, parce que l'homme s'unit pour ainsi dire à une action établie dans le temps sans tendre vers Dieu de sorte que son aveu de la faute de ses péchés est une nécessité. Tout ce que vous voulez faire pour le salut de votre âme doit être vivant, et une telle cérémonie peut devenir facilement une action morte, parce que tous les hommes ne sont pas en même temps compénétrés de Dieu pour qu’ils dévoilent dans toute leur faiblesse la faute des péchés. Cela est toutefois la condition pour le Pardon des péchés, et toutes les actions extérieures sont seulement le symbole de ce qui correspond à la Volonté de Dieu, mais pas l'accomplissement de la Volonté divine. Si maintenant l'Esprit de Dieu vous indique le danger auquel vous vous exposez, alors vous ne devez pas vous rebeller, mais être reconnaissant de tout cœur à votre Père Céleste qui vous enseigne bien, parce que vous gâchez beaucoup de force dans l'exécution de formalités extérieures, forces que vous devriez tourner vers votre promotion intérieure. Une intime pensée remplie d'amour et de dévouement procure une mesure de Grâce infiniment plus grande que le fervent suivi de commandements ecclésiastiques qui ont été donnés aux hommes sans le Consentement de Dieu. Les représentants de ces enseignements se rangent derrière des enseignements nés humainement de l'infaillibilité du chef de l'église en ce qui concerne les dispositions spirituelles. Tout ce qui est commandé aux hommes d'en haut est la très pure Vérité, mais Dieu communique seulement au travers de Ses Communications Sa Volonté, mais il ne voudra jamais déterminer ou bien pousser les hommes à travers des dispositions de contrainte à s'acquitter de Sa Volonté, parce que cela est totalement contraire à la Loi procédée de l'Amour et de la Sagesse divine de la libération de l'être à travers sa volonté. Le commandement délivré par une partie humaine est une intervention dans le Système divin, de tels commandements qui poussent l'homme à des actions par contrainte ne seront jamais et encore jamais considérés bons par Dieu parce que la condition première doit être la volonté. Mais la volonté de l'homme ne se laisse pas entraîner schématiquement à l'action, parce qu'elle n'est alors plus libre, mais déjà liée au travers de tels commandements prescrits aux hommes en des temps déterminés, lorsque l'homme en arrive à être obligé d'accomplir son devoir. C’est une erreur humaine très grande qui menace d'étouffer la petite plante bourgeonnante du désir pour Dieu, si l'activité d'amour d'un homme ne devient pas particulièrement mobile et si, maintenant, l'éclairage de l'Esprit la porte tout à coup à la connaissance de la vraie Volonté de Dieu. Seulement alors il pourra se libérer d'un enseignement qui, au travers d’ajouts humains, dévie déjà considérablement de la Doctrine que le Christ Lui-même a donné sur la Terre aux hommes. L’homme tend presque toujours à s'acquitter de son devoir, et cela est le plus grand danger pour âme, parce qu’il ne tend pas consciemment au perfectionnement parce qu'il lui est présenté un plan qu’il doit chercher à exécuter et au travers de ce travail qui était issu de règles humaines il néglige le travail sur son âme, mais il est dans la croyance de vivre d’une manière complaisante à Dieu le Seigneur.

Amen