• Terug

Noodzaak van het gebed en kracht – Gebed is een bewijs van het geloof

De gevaren van het aardse leven zijn onbeschrijfelijk groot, als de mens zich op zijn eigen kracht verlaat. Want de tegenstander kan zijn macht gebruiken zonder op één of andere tegenstand te stuiten. En hij gebruikt deze macht om de menselijke wil te verzwakken. En omdat het wezen toch nog steeds in een gebonden toestand verkeert, zij het ook in een lichtere vorm, is diens wil zonder door goddelijke kracht ondersteund te worden niet voldoende in staat om tegenstand te bieden en zal dus aan de vijand ten prooi vallen.

En daarom moet beslist om de kracht uit God gevraagd worden. Dat wil zeggen dat de mens de genade van het gebed moet benutten. Hij kan zonder het gebed, zonder de vragende gedachten aan God, onmogelijk tegen de aardse gevaren gewapend zijn en de mens, die gelooft het gebed niet nodig te hebben, zal zich nooit in de strijd op aarde staande kunnen houden. Het gebed is het toegeven van zijn hulpeloosheid. Het gebed bewijst de wil van het mensenkind om aan de goddelijke wil te voldoen. Het gebed is de brug naar boven, die met een goede wil betreden wordt om het geweld van de tegenstander te ontvluchten en zich te verenigen met God.

En deze wil is er de aanleiding toe, dat God het gebed verhoort, als het in het diepste geloof, in het vertrouwen op Zijn hulp, tot God opstijgt. De hulpeloze toestand maakt het gebed onontbeerlijk. Degene, die dus gelooft zich zonder gebed te kunnen redden, voelt zichzelf enerzijds sterk genoeg en anderzijds lijdt hij te weinig onder zijn gebonden toestand om ernaar te verlangen om daarvan bevrijd te worden. Hem ontbreekt nog het besef van zijn huidige toestand, zijn begin en zijn bestemming. Het aardse leven is voldoende voor hem, welke hij gelooft uit eigen kracht te kunnen bolwerken.

Maar hij erkent ook geen boven hem staande macht als een Wezen, aan Wie hij zich kan toevertrouwen of Haar om hulp kan vragen. En hij kan dus ook niet bidden en een Wezen aanroepen, Dat dubieus voor hem is. Het ontbreekt hem dus aan geloof. En zo is het gebed aan de andere kant steeds een bewijs van innerlijk geloof, terwijl een ongelovig mens nooit zal bidden. De mens moet dus eerst geloven, voordat hij een beroep kan doen op de genaden van het gebed. En de mens, die het aan geloof ontbreekt, is onuitsprekelijk te betreuren. Het ontbreekt hem toch aan elke geestelijke hulp zonder welke hij echter de weg omhoog niet kan betreden.

Daarom mag in het aardse leven het gebed niet uitgeschakeld worden, als dit leven doelmatig geleefd moet worden en het de ziel een opwaartse ontwikkeling op moet leveren. Want door het gebed brengt de mens pas de verbinding met de goede geestelijke krachten tot stand en pas nu kan hij aan zijn aardse opdracht voldoen. Pas nu kan hij alles doen, wat zijn ziel een hogere graad van rijpheid oplevert en dus het enige doel van het aardse leven is.

Amen

Necessidade de Oração e Energia.... Oração Prova de Fé....

Os perigos da vida terrena são indescritivelmente grandes se o ser humano se apoiar nas suas próprias forças. Pois o adversário pode usar o seu poder sem encontrar qualquer resistência. E ele usa este poder para enfraquecer a vontade humana. E como o ser ainda está no estado banido, embora de forma aliviada, sua vontade não é suficientemente resistente sem o apoio da força divina e, portanto, cairá presa do inimigo. E por isso a força de Deus tem de ser pedida sem falta, ou seja, o ser humano tem de fazer uso da graça da oração, sem oração, sem o pensamento orante para com Deus, é impossível para ele estar armado contra os perigos terrenos, e o ser humano que não acredita que precisa de oração nunca conseguirá sobreviver à batalha na terra. A oração é a admissão do seu desamparo; a oração prova a vontade da criança terrestre de cumprir a vontade divina; a oração é a ponte para cima, que assim entra na boa vontade de escapar ao poder do adversário e de se unir a Deus. E esta vontade é a razão pela qual Deus ouve a oração se ela ascende a Deus na mais profunda fé, na confiança na Sua ajuda. O estado de impotência torna a oração indispensável. Quem, portanto, acredita que pode conseguir sem a oração sente-se suficientemente forte, por um lado, e sofre muito pouco com o seu estado enfeitiçado, por outro, para desejar ser libertado dele. Falta-lhe, portanto, ainda o conhecimento da sua situação actual, do seu fim e do seu destino. A vida terrena é suficiente para ele; ele acredita que pode dominá-la por suas próprias forças. Mas ele também não reconhece um poder acima dele como um ser ao qual se pode confiar ou ao qual se pode dirigir para pedir ajuda. E assim ele não pode rezar e invocar um ser que lhe é duvidoso. Por isso, falta-lhe fé. E assim a oração, por outro lado, é sempre uma prova de fé interior, enquanto uma pessoa descrente nunca irá rezar.... Assim, o ser humano deve primeiro acreditar antes de poder valer-se das bênçãos da oração, e a pessoa que carece de fé é inexprimivelmente compadecida, pois lhe falta toda a ajuda espiritual sem a qual, porém, não pode trilhar o caminho da ascensão. Portanto, a oração não pode ser excluída na vida terrena se for para ser vivida adequadamente e resultar no sucesso da alma no desenvolvimento superior. Pois somente através da oração o ser humano estabelece contato com a boa força espiritual, e somente então ele pode cumprir sua tarefa terrena.... Só então ele pode fazer tudo o que resultará num maior grau de maturidade para a sua alma e assim é o único propósito da vida terrena....

Amém