• Terug

Eredienst – Verenigingen?

Zonder dwang van buitenaf kan een gemeenschap, van wie het enige streven is zich voor de mensen te laten gelden, zich niet vormen. Want waar dit voornemen de hoofdgedachte is, zal het sobere, eenvoudige streven God te dienen, nauwelijks tot zijn recht komen, want dit zal op de medemensen geen indruk maken, terwijl al het uiterlijk herkenbare in vergelijking hiermee voor de medemensen doeltreffend is en dus als alleen waardevol en succesrijk bekeken wordt. Maar hoe meer de mens zich aan uiterlijkheden prijsgeeft, des te meer onderwerpt hij zich ook aan de eisen van degenen, die leiders willen zijn en zich de taak gegeven hebben, aanhangers van hun eredienst, van hun uiterlijke godsdienst, te vinden.

Het is weliswaar onbegrijpelijk, maar helaas te vaak het geval, dat voor de mens de uiterlijke eredienst iets is, wat ze niet willen missen. Ze hebben bepaalde handelingen nodig, die hen pas in een verheven toestand brengen en ze zijn er moeilijk van te overtuigen, dat juist deze eredienst hen hindert bij de ware verbinding met God. Ze houden er met hardnekkigheid aan vast en uiteindelijk dienen ze alleen nog maar de eredienst, maar niet de eeuwige Godheid. Ze hebben er een uiterlijke bevestiging van nodig, dat ze bij een gemeenschap horen. Ze vormen een vertrouwde kring en richten een muur op tussen hen en buiten, want ze beschouwen de medemens alleen dan als hun gelijke, als hij zich aan dezelfde uiterlijke vorm onderwerpt en zich schikt naar de bepalingen, die in hun kring gelden.

En dit is van het grootste nadeel voor de menselijke ziel. De uiterlijke dienst heeft geen waarde voor de ziel. De mens kan elke bepaling nakomen, die door mensen uitgevaardigd werd. Het zal voor de rijpheid van de ziel niet in de geringste mate nuttig zijn, want er ligt een zekere dwang aan elke vervulling ten grondslag. Er wordt eerst iets van de mensen geëist, wat de weg naar God bemoeilijkt. Eerst wordt een gebod van de mensen vervuld, maar God wordt te weinig gezocht.

En daarom zal steeds een groep, waarvan de saamhorigheid naar buiten toe herkenbaar is, niet het juiste doel bereiken. Hij zal een lange tijd nodig hebben, voordat het wezen van de Godheid begrijpelijk voor hem is, want hij zal er steeds op letten, dat hij zichtbaar is in de openbaarheid. Hij zal geen verbinding zoeken met degenen, die ver van hun gemeenschap af staan, maar zich ver van hen weghouden of hij zal zijn streven steeds uiterlijk beter doen uitkomen. Want hij probeert zich sterker te doen gelden en zijn overwicht te bewijzen tegenover degenen, die niet met hem instemmen.

Degene, die gelooft de kennis te hebben, moet ook te midden van de mensen staan. Hij mag zijn kennis niet willen begrenzen tot de beperkte vereniging van individuen en zich afzonderen, dus een gemeenschap willen stichten, waarbij enkel degenen, die dezelfde kennis hebben, zich aansluiten. Hij moet veeleer dat, wat hij gelooft te bezitten, bereidwillig doorgeven. Hij moet proberen deze gemeenschap te vergroten, maar stil en zonder pracht en praal, zonder uiterlijke vormen en zonder dwang. Hij moet enkel dienen. Maar alleen de medemensen en niet de symbolische handelingen als waardevol beschouwen en uiteindelijk deze handelingen als kenteken van de leden van deze gemeente beschouwen.

Al het uiterlijke is alleen maar buitenkant, maar er moet naar de kern verlangd worden. De mensen moeten zich verenigen om God en de naasten te dienen. Dan zullen ze ook de ware kennis hebben en zegenrijk werkzaam zijn, hoewel ze geen uiterlijk herkenbare band aangeknoopt hebben. Ze moeten alleen maar van dezelfde geest zijn, zichzelf en hun waardeloosheid herkennen, proberen hun wezen te veredelen en de medemensen naar vermogen te helpen. Dan is het in waarheid een gemeenschap die de Heer dient en volgens Zijn wil leeft en handelt.

Amen

Le culte – la communauté?

Sans contrainte extérieure il ne peut se former aucune communauté dont l’unique motif serait de se procurer une renommée devant les hommes. Là où cette intention relève d’une idée de base franche ayant pour simple but de servir Dieu, elle se mettra peu en évidence, parce que celle-ci ne fera aucune impression sur le prochain ; par contre là où tout ce qui se reconnaît extérieurement est l'efficacité par rapport au prochain et où celle-ci est considérée comme unique valeur ce sera un succès. Mais plus les hommes s’occupent de l'extériorité, plus ils se soumettent à des exigences dont ils veulent être les guides et plus ils s’imposent la tâche de trouver des disciples pour leur culte, pour leur service religieux extérieur. Cela est de toute façon incompréhensible, mais malheureusement c’est souvent le cas que le culte extérieur est quelque chose dont les hommes ne veulent pas se passer ; ils ont besoin de certaines actions qui les mettent dans un état élevé et il est difficile de les convaincre du fait que ce culte les entrave dans la juste union avec Dieu. Ils s’y conforment avec obstination et à la fin ils servent seulement le culte, mais pas l'éternelle Divinité. Ils ont besoin d'une affirmation extérieure du fait qu’ils appartiennent à une communauté. Ils forment un cercle étroit et érigent un mur vers l’extérieur, parce que seulement lorsque le prochain se soumet aux mêmes formes extérieures et qu’il s'adapte aux dispositions de leur cercle, il est considéré par eux. Et cela est du plus grand désavantage pour l'âme humaine. Le service vers l'extérieur n'a aucune valeur pour l’âme elle-même ; l'homme peut suivre toutes les règles qui ont été imposées par des hommes, cela ne servira à rien pour la maturité de son âme, parce qu'à la de base il y a une certaine contrainte de tout accomplissement. Il est prétendu des hommes seulement quelque chose qui rend difficile la voie vers Dieu. En premier lieu doivent être acquittés les commandements de l'homme, mais Dieu est très peu cherché. Et donc un cercle dont l'homogénéité est reconnaissable à l'extérieur, n'arrive pas bien au but. Il aura besoin de beaucoup de temps, avant que lui deviennent compréhensible l'Être de la Divinité, parce qu'il s’occupera toujours de s'exposer au public. Il ne cherchera pas la liaison avec ceux qui restent à distance de leur communauté, mais il se tiendra loin d’eux ou bien il mettra en évidence son but vers l'extérieur, parce qu'il cherche à se procurer la reconnaissance et donc de triompher vis-à-vis de ceux qui ne sont pas d'accord. Le cercle doit plutôt donner aux autres volontairement ce qu’il croit posséder, il doit chercher à agrandir cette communauté, mais en silence et sans faste, sans formes extérieures et sans contrainte, il doit seulement servir, et considérer comme précieux seulement le prochain, mais les actions symboliques ne peuvent pas être considérées comme le symbole de l'appartenance à cette communauté. Tout l'extérieur est seulement la croûte, mais le noyau doit être désiré, les hommes doivent s’unir pour servir Dieu et le prochain. Alors ils se trouveront aussi dans la juste connaissance et ils agiront pour la Bénédiction, bien qu’ils ne soient liés par aucun ruban reconnaissable à l'extérieur. Tous doivent seulement être du même esprit, reconnaître leur non-valeur, chercher à changer leur être et aider avec toutes leurs forces le prochain. Cela est une Vraie communauté qui sert le Seigneur et vit et agit selon Sa Volonté.

Amen