• Terug

Genade van de belichaming als mens

De belichaming van de wezens is een genade van een enorme betekenis en toch wordt het veel te weinig als zodanig herkend. En juist die onwetendheid is er de oorzaak van, dat de tijd van de belichaming in het laatste stadium, waar de mens verstand en denkvermogen gegeven werd om hierover na te denken en dus het voordeel uit het juiste denken te halen, niet goed gebruikt wordt.

Het is niet de eigen verdienste van het wezen deze rijpheidsgraad bereikt te hebben, die nu de belichaming als mens toelaat. Deze rijpheidsgraad is veeleer ook een genadeschenking van de goddelijke Schepper, Wiens liefde voor Zijn schepselen dezen weer naar Zich toe zou willen trekken. Het is deze buitengewoon grote liefde, die het scheppingswerk tot stand heeft gebracht, juist ter wille van de vele wezens, die zich door de schepping tot een bepaald niveau kunnen ontwikkelen.

Maar zonder goddelijke hulp zou dit niet mogelijk zijn. Daarom doet God het wezen Zijn gehele liefde toekomen, doordat Hij het in die toestand plaatst, zodat het zich tot de hoogste rijpheid kan ontwikkelen en het wezen zich voor dit doel als mens mag belichamen om nu alle middelen en toewijding van de kant van de eeuwige Godheid in ontvangst te kunnen nemen en het te kunnen gebruiken. God geeft de mens onbeperkt alles, wat hem omhoog helpt. Als mens kan het wezen elke hulp in ontvangst nemen, dus de goddelijke genadeschenking zal nooit ophouden of het wezen in beperkte mate toegestuurd worden, zolang het op aarde verblijft.

Weliswaar heeft de liefde van God het wezen al voor de tijd van de belichaming als mens verzorgd. Maar dit wezen had noch verstand, noch denkvermogen om de goddelijke liefde te kunnen herkennen, terwijl de mens door Gods genade in staat is om de eindeloze liefde van God te herkennen en dus ook de duidelijke genade begrijpt, die door de belichaming het wezen toegestuurd wordt.

Het is voor de mensen op aarde niet mogelijk om Gods liefde in haar gehele diepte te begrijpen, maar dat de mens zelfs maar in staat is te denken, is één van de grootste bewijzen van liefde van de Heer. Want het denken is al een teken van goddelijke kracht. Als het wezen in staat is om te denken, kan het zich in verbinding stellen met zijn Schepper. Als het deze verbinding nastreeft, dus in contact komt met het hoogste Wezen, kan het zich op aarde al tot het hoogste lichtwezen ontwikkelen. Dus God geeft hem Zelf de mogelijkheid om zich volgens Zijn wil te ontwikkelen.

En dat, dat God het wezen het hoogste aanbiedt, is een genadegeschenk van een ontzettende betekenis: de mogelijkheid om een kind van God te kunnen worden. En dat Hij hun daartoe alle middelen in de hand geeft. Dus het wezen steeds opnieuw genade verleent, enkel om deze terug te winnen en het voor eeuwig Zijn kind te kunnen noemen. Hij gaat in Zijn liefde zelfs zo ver, dat Hij de genaden ook degenen, die niet bewust naar deze genaden verlangen, aanbiedt, doordat Hij Zijn boden opdraagt licht te brengen, ofschoon niet naar dit licht verlangd wordt.

Deze genade is niet in zijn volle omvang te beseffen, want Hij geeft de mensen iets, dat het grootste verlangen vooropstelt. Hij wijst Zijn boden aan om dit verlangen in de mensen op te wekken en Hij is zichtbaar werkzaam om de onwetenden kennis te geven van Zijn eindeloze liefde. En dit werkzaam zijn is genade. Genade, die al degenen, die hun verstand en denkvermogen gebruiken om het doel van hun bestaan te doorgronden toegestuurd wordt. God is dezen met Zijn genade nabij, opdat de belichaming als mens hun de grootste verlossing brengt. Opdat de belichaming op aarde tot het hoogste doel leidt, tot de volkomen bevrijding uit de vorm.

Amen

Gracia de encarnación como der humano....

La encarnación de los seres es una gracia de una importancia inaudita y, sin embargo, muy poco reconocida como tal. Y es precisamente la ignorancia la razón por la que el tiempo de encarnación no se utiliza adecuadamente en la etapa final, cuando al ser humano se le ha dado razón y entendimiento para pensar en ello y así aprovechar el pensamiento correcto. No es mérito propio del ser haber alcanzado el grado de madurez que ahora le permite encarnarse como ser humano. Más bien, este grado de madurez es también un don de gracia del divino Creador, Cuyo amor por Sus criaturas quiere atraerlas de regreso a Si Mismo.

Es este amor sobremanera grande el que permitió que sugiera la obra de la creación, precisamente por los muchos seres que pueden desarrollarse hasta un cierto nivel a través de la creación. Sin embargo, esto no sería posible sin la ayuda divina, por lo que Dios dedica todo Su amor al ser permitiéndole desarrollarse hasta la más alta madurez y para ello se le permite al ser encarnarse como ser humano para este propósito, para ahora poder recibir y utilizar recursos y donaciones de la Deidad eterna.

Dios le da al hombre ilimitadamente todo lo que le ayuda a alcanzar la altura.... como hombre el ser puede recibir cualquier ayuda, por lo que el don divino de la gracia nunca cesará ni llegará al ser de forma limitada mientras permanezca en la tierra, Aunque el amor de Dios cuidó al ser incluso antes del tiempo de la encarnación como ser humano, pero éste no tenía ni razón ni entendimiento para poder reconocer el amor divino, mientras que el hombre, por la gracia de Dios, es capaz de reconocer el amor infinito de Dios, y así capta también la gracia evidente que se concede al ser a través de la encarnación. Aunque no es posible que los hombres en la tierra comprendan el amor de Dios en su totalidad, el hecho de que sean capaces de pensar es una de las mayores pruebas de amor del Señor. Porque incluso el pensar es un signo de la fuerza divina....

Si el ser es capaz de pensar puede entrar en contacto con su Creador, y si se esfuerza por lo lograr esta conexión, es decir, el contacto con el Ser superior, puede transformarse en el ser de luz más elevado incluso en la Tierra. Entonces Dios Mismo le da la oportunidad de formarse según su voluntad. Y ese es un don ge gracia de significado inaudito que Dios ofrece lo más alto al ser.... la posibilidad de llegar a ser hijo de Dios.... Y que le da todos los medios para hacerlo, es decir, que dirige más y más gracias al ser sólo para reconquistarlo y poder llamarlo Hijo Suyo por la eternidad.

En Su amor, llega entonces hasta el punto de ofrecer gracias a quienes no las desean conscientemente, encargando a Sus mensajeros que traigan luz, aunque no sea deseada.... Esta gracia no se pude medir, porque transmite algo para los hombres que requiere el mayor deseo.... Él instruye a Sus mensajeros para que despierten este deseo en los hombres y obviamente trabaja para llevar el conocimiento de Su infinito amor a los ignorantes.... Y esta obra es gracia.... gracia que va para todos aquellos que utilizan su entendimiento y razón para querer comprender el propósito de su existencia. Dios está cerca de ellos con Su gracia, para que la encarnación como seres humanos les traiga la salvación final.... para que la encarnación en la Tierra les lleve a la meta última, a la completa libertad de la forma....

amén