• Terug

Weg van de ziel voor haar bestaan op aarde - Leer van de herbelichaming

Hoe ver de zorg van de hemelse Vader om Zijn kinderen op aarde zich uitstrekt, kun je daaraan zien, dat elke belichaming tevoren al de grootst mogelijke geestelijke ontwikkeling waarborgt, die in deze vorm kan worden bereikt, zodat de ziel van de mens bij het binnengaan van het vleselijk lichaam zich in een bepaalde graad van rijpheid bevindt en nu de laatste belichaming helemaal voldoende is het kindschap Gods te verkrijgen, wanneer de mens het er zich aan gelegen laat liggen, het aardse leven naar vermogen te benutten, om geestelijk vooruit te gaan. Is deze tijd van genade door eigen wil of weerstand nutteloos of weinig succesvol voor de ziel verstreken, dan is dit des te betreurenswaardiger, omdat nu het wezen juist de gevolgen van zijn weerstand zelf moet dragen. Dat wil zeggen, dat tegelijkertijd al het onrijpe en onvolmaakte geestelijke zich ook doet gevoelen als leed en straf. De ziel zal in dezelfde mate lijden als ze haar zwakheden en fouten inziet en zich hiervan niet meer, zoals op aarde, zelf kan bevrijden. De tijd van genade van de eigen verlossing is voorbij en als het werk van verlossing en liefde van de volmaakte geesten niet zou beginnen om de ziel bij te staan en haar opwaarts te helpen, dan zou de ziel nu reddeloos verloren zijn.

Het is nu echter een verkeerde veronderstelling, een nutteloos doorgebracht aards leven naar believen weer op zich te kunnen nemen om de verzuimde zelfverlossing in te halen. Wanneer zoiets door de Heer van de schepping zonder uitzondering zou zijn voorzien, was het verlossingswerk van de goddelijke Heiland waarlijk niet nodig, want het stond dan ieder wezen zonder meer vrij, het eens mislukte of slecht benutte aardse leven naar believen te herhalen en dan zou zo de enorm grote Zegen van het verlossingswerk aanzienlijk verminderd zijn, terwijl echter juist voor de korte duur van het aardse leven door het werk van verlossing buitensporig veel genaden voor de mens werden verworven, om juist een algeheel vrij worden van de materie in deze tijd mogelijk te maken, hoewel het aan ieder mens wordt overgelaten, deze weg van genaden te kiezen, respectievelijk zich nuttig te maken of de tijd van lijden met alle kwellingen in het hiernamaals op zich te nemen. De oneindige Liefde Gods laat geen wezen aan de eeuwige ondergang ten prooi vallen en er zijn eindeloos veel mogelijkheden tot loutering, maar de tijd op aarde te benutten zal slechts eenmaal zijn toegestaan, op de weinige gevallen na, waarbij de Heer er een bijzondere taak of bedoeling aan verbindt, welke echter niet te generaliseren zijn.

De leer van de reïncarnatie is beslist schadelijk voor de mensen, want ze zullen vanuit een zekere luiheid van geest steeds daarin hun troost of motivatie zoeken, dat ze eens al hun onvolkomenheden en fouten kunnen goedmaken. En zo’n leer zal nooit zegenrijk zijn, want alleen onvermoeid werken aan zichzelf is in staat hen het resultaat op te leveren, dat ze eens tevreden op hun leven kunnen terugzien, terwijl de leer van de herbelichaming steeds een achterdeurtje openlaat, waarvan de zwakken, nalatigen en luien zich bedienen. Geen minuut van uw leven moet u uw doel vergeten; u moet steeds alleen de hereniging met God nastreven en proberen de tijd op aarde tot het uiterste te benutten. Alleen dan maakt u zich waardig, de zorgzame en liefdevolle steun, die God de Heer u ten deel liet vallen, gedurende de oneindig lange weg die u tot aan uw bestaan op aarde gegaan bent.

Amen

(Continuazione ai Nr. 786 e 787) - La via dell’anima prima dell’esistenza terrena - La dottrina della re-incorporazione

Fin dove si estende la Preoccupazione del Padre Celeste per i Suoi figli sulla Terra si vede nel fatto che ogni incorporazione garantisce già prima lo sviluppo il più spirituale possibile, che può essere raggiunto in questa forma, in modo che l’anima dell’uomo nel suo ingresso nel corpo di carne si trova in un determinato grado di sviluppo ed ora l’ultima incorporazione è pienamente sufficiente per la conquista della figliolanza di Dio, se l’uomo si sforza di sfruttare la vita terrena con tutte le forze per il progresso spirituale. Se questo Tempo di Grazia è trascorso inutilmente a causa della propria volontà o la resistenza oppure è trascorso con poco successo per l’anima, allora questo è ancora più deplorevole perché ora l’essere ha da portare lui stesso proprio le conseguenze della sua resistenza, cioè tutto lo spirituale immaturo ed imperfetto risulta contemporaneamente anche come sofferenza e punizione. L’anima soffrirà nella stessa misura di quanto riconosce le sue debolezze ed errori e non se ne può più liberare da sé stessa, come sulla Terra. Il tempo di Grazia della propria Redenzione è finito, e se l’Opera di Redenzione e d’Amore degli esseri perfetti non cominciasse ad assistere l’anima ed a portarla in Alto, ora l’anima sarebbe irrimediabilmente perduta. Ma è un’erronea supposizione, quella di poter di nuovo prendere su di sé arbitrariamente una vita terrena trascorsa inutilmente, per recuperare l’auto redenzione mancata. Se questo fosse previsto senza eccezione dal Signore della Creazione, allora non ci sarebbe stato davvero bisogno dell’Opera di Redenzione del Salvatore divino, perché allora ogni essere sarebbe libero di ripetere arbitrariamente la vita terrena una volta sbagliata o malamente utilizzata, e così l’ultragrande Benedizione dell’Opera di Redenzione sarebbe notevolmente diminuita, mentre invece proprio per la breve durata della vita terrena mediante l’Opera di Redenzione all’uomo sono state conquistate delle Grazie senza misura, per rendere possibile appunto una definitiva liberazione dalla materia in questo tempo, benché sia lasciato libero ad ogni uomo di scegliere questa via di Grazia, di rendersela rispettivamente utile oppure di prendere su di sé con tutti i tormenti il tempo di sofferenza nell’aldilà. L’infinito Amore di Dio non lascia cadere nessun essere all’eterna rovina, e le possibilità di purificazione sono infinitamente molte, ma vi sarà concesso soltanto una volta di sfruttare il tempo terreno, eccetto i pochi casi, dove il Signore ne allaccia un particolare compito o intenzione, che però non sono mai da generalizzare. La dottrina della re-incarnazione è in ogni caso a danno per gli uomini, perché ne cercano, in una certa tiepidezza di spirito, il loro conforto oppure la loro motivazione, che possano recuperare una volta tutto ciò che manca loro, ed una tale dottrina non sarà mai di benedizione, perché soltanto un costante lavorare su sé stesso procurerà loro il successo in modo che una volta potranno guardare indietro soddisfatti alla loro vita, mentre la dottrina della re-incarnazione lascia sempre aperta una porticina secondaria, della quale si servono i deboli, i trascurati e tiepidi. In nessun minuto della vostra vita dovete dimenticare la vostra meta, tendere sempre soltanto alla riunificazione con Dio e cercare di sfruttare fino all’estremo il tempo terreno, soltanto allora vi rendete degni dell’amorevole avveduta Provvidenza, che Dio il Signore vi concede durante la via infinitamente lunga, che avete percorsa fino alla vostra esistenza terrena.

Amen