• Terug

Microkosmos

De wereld op zich heeft alleen maar het doel de vele levende wezens, die dragers zijn van geestelijke vermogens, tot een hogere ontwikkeling te brengen. Dit kan alleen in een zodanige omgeving plaats vinden waar weerstanden aanwezig zijn van allerlei aard. En deze weerstanden heeft de wereld voldoende ter beschikking, hetzij op deze aarde of op de vele andere hemellichamen. Overal stoten de levende wezens op onverwachte moeilijkheden, en om deze te overwinnen moet alle energie opgebracht worden.

En in ieder levend wezen is zulk een energie voorhanden door de krachttoevoer die elk levend wezen verkrijgt, om op z'n minst te kunnen bestaan. Maar de verdere ontwikkeling hangt nu af van in hoeverre het levende wezen de innerlijke kracht gebruikt, d.w.z. hoe eerder de opdracht vervuld is die het wezen is opgelegd, des te eerder wordt de geestelijke intelligentie van de haar omhullende vorm bevrijd en kan het volgende stadium van ontwikkeling beginnen.

Nu is natuurlijk de vraag te verwachten, in welke vorm is voor het levende wezen de snelste ontwikkeling mogelijk? Maar deze vraag kan alleen hiermee beantwoord worden dat het doorlopen van elke vorm onvermijdelijk is, dat alleen dan een grens gesteld is wanneer de aaneensluiting van talloze zielepartikeltjes weer een geheel oplevert. Wanneer dus alle zielesubstanties aanwezig zijn om de laatste belichaming, de vorm van de mens, te bezielen.

De diepste emotie en het tederste gevoelen in de mens heeft zijn grond in de op alle nuances afgestemde ziel, die wederom samengesteld is uit allerfijnste zielepartikeltjes die voor de opbouw van het geheel van belang zijn. Want ze waarborgen de nu gevormde ziel, de mens, het allerfijnste gevoelen en waarnemingsvermogen voor de kleinste scheppingswonderen van de goddelijke Liefde.

Waar deze fijnste bestanddelen niet aanwezig zouden zijn, daar zou de mens volledig het begrip voor reeds aanwezige en nog te ontstane wonderwerken ontbreken. Hij zou eenvoudig niet kunnen zien wat niet reeds levend in hem is. Hij moet dus ook alles wat in de schepping aanwezig is in het nietigste bestanddeel in zich hebben, d.w.z. elke substantie moet in zijn ziel aanwezig zijn anders zou hij ze niet buiten zichzelf kunnen waarnemen.

En deze onderrichting laat wederom de vraag open van welke aard nu wel de bestanddelen zijn van de kleine levende wezens. Dit is gemakkelijk uit te leggen doordat deze weer alle substanties van nog kleinere levende wezens in zich dragen, maar dienovereenkomstig slechts instinctmatig datgene bespeuren wat in de ontwikkeling reeds verder voortgeschreden is, evenwel dat wat als substantie in deze "kleine" levende wezens al aanwezig is, weer beheersen.

En de kennis van zulk een belangrijke scheppingsleer is voor de mens van groot voordeel, want hij leert daardoor pas het wezen van de mens in zijn veelvormigheid kennen. Hij kan door dit feit al inzien dat de mens de "kroon is" van de goddelijke schepping, dat hij innerlijk, d.w.z. zijn ziel, zo bovenmate fijn samengesteld is dat zulk een "kunstwerk" onmogelijk alleen voor de duur van een aards leven door een wijze Schepper geschapen kan zijn. Want alles wat hij in de natuur beschouwt, hetzij in het mineralen-, planten- of dierenrijk, is in atomen in hemzelf aanwezig.

De mens heeft dus het gehele scheppingswerk in de allerfijnste verkleining in zich. Hij moet dus in zichzelf ook de weerstanden overwinnen die van buitenaf door de wereld op hem toekomen, wat zo op te vatten is: dat talloze gevaren van buiten de mens tot grotere weerstandskracht aansporen. Dat echter evenzo de geestelijke atmosfeer door voortdurende weerstanden van de in onafgebroken strijd verkerende afzonderlijke zielesubstanties in beweging gehouden wordt, want slechts zo kan de ziel zich sterken en voor hogere doeleinden toegankelijk gemaakt worden. Zoals elk levend wezen, ook het kleinste, een bepaalde werkzaamheid heeft te verrichten, zo geldt dit ook voor de mens als drager van al deze bestanddelen. En deze opdracht bestaat in de vergeestelijking van die zielesubstanties die nog een grote weerstand hebben tot de eigenlijke opgave, die veel liever hetzelfde willen doen als wat zij van te voren in 'n vroegere vorm deden.

Juist daarom heeft de mens tegen zoveel zwakheden, gebreken en ondeugden te strijden, omdat steeds weer de neigingen van de in de ziel gebonden substanties tot doorbraak komen en het vlees, het aardse omhulsel, tot toegeven verleiden zouden, waartegen in het aardse leven uiterste weerstand geboden moet worden.

Alleen zo is te begrijpen welk een buitengewone verantwoording de mens draagt in het aardse leven, hoe er blijvend geworsteld moet worden om tenslotte vergeestelijkt als overwinnaar over alle gevaren te kunnen triomferen en elke verleiding te hebben weerstaan. Want, hoe vaak is de geest "gewillig" maar het vlees "zwak".

Amen

Necessário para andar por todos os formulários.... (Microcosmo?)

Os amigos do outro mundo se voltam para você cheios de amor para satisfazer o seu desejo, e assim receber:

O mundo como tal tem apenas um propósito, o de conduzir os muitos seres vivos, portadores de potências espirituais, a um desenvolvimento superior, que só pode ocorrer em tais ambientes, onde surgem resistências de toda a espécie, e o mundo as oferece em abundância. Seja na Terra ou em muitos outros corpos celestes.... Por toda a parte surgem dificuldades inimagináveis para o ser vivo, para a superação das quais toda a energia deve ser exercida. Mas em cada ser vivo essa energia está disponível através do fornecimento de força que cada ser vivo recebe para existir como tal, em primeiro lugar. O desenvolvimento posterior depende sempre, portanto, do grau de utilização deste poder inerente do ser vivo. Isto é, quanto mais cedo a atividade for realizada, que cabe ao ser vivo, mais cedo a inteligência espiritual se liberta da forma que a envolve e pode iniciar o seguinte estágio de desenvolvimento. Agora é possível saber de que forma o desenvolvimento superior mais rápido é garantido aos seres vivos.... E esta pergunta só pode ser sempre respondida que cada forma é indispensável para passar.... e só pode ser estabelecido um limite onde a união de inúmeras partículas da alma já resulta numa.... inteira onde, portanto, todas as substâncias da alma estão presentes para animar a última encarnação.... a forma do ser humano.... para animar. O impulso mais fino do ser humano, o sentimento mais delicado, só se baseia na alma que está sintonizada com todas as sutilezas e que, por sua vez, é composta das mais finas partículas da alma, que são da mais importante necessidade na construção do todo, pois garantem à alma agora formada o sentimento mais fino e a faculdade perceptiva novamente para os menores milagres da criação do amor divino. Onde esses componentes mais finos da alma não estivessem presentes, ao homem faltaria completamente o sentido dos milagres que surgiram e ainda estão surgindo.... ele simplesmente não seria capaz de ver aquilo que ainda não estava vivo em si mesmo.... ele deve ter tudo que a criação contém no mais ínfimo componente dentro de si mesmo.... ou melhor, cada substância deve estar presente em sua alma, só então ele também pode perceber isso fora de si mesmo. Esta instrução deixa novamente em aberto a questão de que tipo são os componentes dos pequenos seres vivos, e é fácil explicar que estes transportam novamente todas as substâncias dos seres vivos ainda mais pequenos em si mesmos, mas, por conseguinte, só sentem de forma puramente instintiva tudo aquilo que já progrediu mais no desenvolvimento, mas, por sua vez, controlam aquilo que já está substancialmente presente nestes seres vivos. O conhecimento de tal conhecimento, importante na doutrina da criação, é da maior vantagem para o ser humano, pois é através dele que ele aprende primeiro a conhecer a essência do ser humano em toda a sua diversidade. Ele pode, por assim dizer, medir deste facto que o ser humano é precisamente a coroa da criação divina.... que ele é tão finamente construído em si mesmo, ou seja, na sua alma, que uma tal obra de arte não poderia ter sido criada por um Criador tão sábio apenas durante a duração de uma vida terrena.... Pois tudo o que ele vê na natureza, seja na pedra, na vida vegetal ou animal, está presente nele em átomos. O homem contém dentro de si todo o trabalho de criação na mais ínfima miniaturização. Ele deve, portanto, vencer também dentro de si as resistências que se aproximam do homem de fora, através do mundo. que deve ser entendida de tal forma que inúmeros perigos externos estimulem o ser humano a uma maior resistência.... Mas também a atmosfera espiritual é estimulada pela constante resistência das várias substâncias da alma que estão em constante luta, e só assim ela pode se fortalecer e tornar a alma acessível a verdades mais elevadas e leves. Assim como todo ser vivo, mesmo o menor, tem de realizar uma determinada atividade, também o ser humano, como portador de todas essas entidades, e isso consiste, antes de tudo, na espiritualização daquelas substâncias anímicas que ainda se encontram em grave contradição com a sua tarefa real, que ainda preferem cumprir a atividade terrena que lhes é característica, devido à sua outrora incumbente tarefa terrena na sua forma anterior. E é por isso que o ser humano tem de lutar contra tantas fraquezas, defeitos e vícios, porque sempre e sempre a peculiaridade das substâncias ligadas na alma rompe e quer forçar a carne, a cobertura terrestre, ao cumprimento, contra a qual se deve oferecer a máxima resistência na vida terrena. Só assim se compreende que responsabilidade extraordinária o ser humano tem na vida terrena e como a luta tem de ser constante para poder triunfar sobre todos os perigos como um verdadeiro vencedor espiritualizado no final dos dias e ter resistido a todas as tentações, pois quantas vezes o espírito está realmente disposto a não ser a carne fraca?

Amém