• Indietro

Particelle animiche– Il percorso di sviluppo sulla Terra e nell’aldilà

La sostanza spirituale giudicata è da intendere come “materia” che cela di nuovo in sè della sostanza spirituale, che fa il percorso di sviluppo, secondo il Piano di Salvezza dall’Eternità. Questa sostanza spirituale, che ora viene tenuta imprigionata dalla materia come involucro esterno, si unisce nel cammino di sviluppo con sostanza sempre uguale e può venire descritta come particelle animiche, che a loro volta vivificano le singole Opere di Creazione. In ogni Opera di Creazione, sia questa materia solida, il mondo vegetale oppure animale, si trovano quindi tali particelle animiche, che anche loro cercano di nuovo la fusione, per poi formare un tutto in una nuova forma esterna, che somiglia poi sempre di più alla forma di un uomo. Passa del tempo infinito, prima che si siano ritrovate tutte le particelle animiche nel cambiamento attraverso l’intera Creazione, per entrare ora come anima umana di nuovo in una forma esterna, a cui viene dato un determinato compito, per portare la totale libertà da ogni involucro esterno. Il corpo umano è quindi l ’ involucro esternoche abbraccia l’anima, che come tale ha ora il compito, di portare lo spirituale che dimora in essa alla maturità. La maturazione avviene ora nel modo che l’uomo nella libera volontà, il segno dell’origine divina, cerca di portare ogni sostanza animica nel giusto Ordine di Dio, cioè di portare tutte le caratteristiche delle particelle dell’anima incalcolabilmente piccole su una base che compiace a Dio, quindi di indicare ad ogni spinta la direzione verso Dio. Ogni desiderio contrario al divino deve venire trasformato in sensazione tendente verso Dio, e questo è il “cosciente lavoro dell’anima” che l’uomo deve compiere durante la vita terrena. E’ da intendere nel modo pratico, che tutto ciò che è ancora attaccato all’anima da precedenti incarnazioni, è tutto da deporre, che quindi degli stimoli animali devono venire superati, come deve venire ucciso anche il desiderio per la materia, perché tutti questi stimoli provengono dal pre-sviluppo e sono ancora molto attaccati all’anima come segno di riconoscimento del precedente percorso di sviluppo. Tutti quelli che sono fenomeni del passato devono venire deposti, se lo sviluppo verso l’alto deve procedere, deve venire desiderato tutto ciò che è dotato di caratteristiche spirituali-divine come: umiltà, mitezza, pazienza, misericordia, pacifismo e giustizia che lo sviluppo progressivo permette di riconoscere. Perché tutte queste caratteristiche procedono dall’Amore, che nella vita terrena deve venire portato al massimo sviluppo. All’uomo, viene rivelata la Volontà di Dio tramite la Parola e con ciò è stata data una chiarissima linea di condotta per il compito dell’uomo sulla Terra. L’anima è come dello spirituale ancora disordinato, che deve venire condotto all’Ordine, ma che può comunque determinare se stesso, perché si trova nello stadio della libera volontà. Può ordinarsi, ma non vi è costretto. Ma come si ordina, allora lo Spirito di Dio ha accesso, perché non può penetrare attraverso un caos di stimoli e sostanze disordinate, cioè non deve intervenire Esso Stesso ordinando, quando manca la volontà. Ora l’Ordine viene stabilito, quando le singole caratteristiche si manifestano in particolare, che indicano una incarnazione in un tempo precedente, voltarsi al contrario, dato che tutto lo spirituale che all’inizio dello sviluppo, è imperfetto, e che il divenire perfetto è scopo e meta dell’incarnazione. Quindi delle caratteristiche riconoscibili da una incarnazione precedente non possono mai essere in sintonia con l’Ordine divino, ma devono venire trasformate nell’opposto, finché soltanto più amore, bontà, umiltà, mitezza, giustizia e misericordia sono il carattere dell’uomo e segni della perfezione perseguita; finché l’Ordine divino è riconoscibile e l’anima dell’uomo ha ora raggiunto la sua meta, ed ora può lasciare la sua forma esteriore materiale, per tendere da essere spirituale ora verso l’alto, in possesso di Luce e Forza, che promuovono la loro salita nell’aldilà in modo sorprendentemente veloce.

Amen

ČESTICE DUŠE.... TIJEK RAZVOJA NA ZEMLJI I U ONOSTRANOM....

Pod 'materijom' treba shvatiti osuđenu duhovnu supstancu, koja opet u sebi nosi duhovnu supstancu, koja prolazi razvojni tijek prema Božjem Planu Spasenja od vječnosti. Sada, ova duhovna supstanca koja je držana zarobljenom [[(koja je ograničena)]] materijom kao izvanjskom ljuskom, na svom razvojnom putu se povezuje sa uvijek istom supstancom, i može biti označena kao duševne čestice koje opet oživljavaju pojedina djela Stvaranja. U svakom djelu Stvaranja, bila to čvrsta materija, biljni ili životinjski svijet, nalaze se dakle takve duševne čestice, koje opet u sebi traže združivanje, kako bi onda izgradile cjelinu u jednoj novoj izvanjskoj formi, koja sve više i više nalikuje formi čovjeka. Beskrajno mnogo vremena prođe prije nego se, nakon prolaska kroz cijelo Stvaranje, pronađu sve duševne čestice, kako bi sada kao ljudska duša iznova mogle dobiti jednu izvanjsku formu, kojoj je postavljen određeni zadatak, kako bi se potpuno oslobodila bilo kakve izvanjske ljuske. Ljudsko tijelo je stoga sada izvanjska ljuska koja okružuje [[(obuhvaća)]] dušu, koja sada kao takva ima zadatak da u sebi sklonjeno duhovno dovede do zrelosti. Sazrijevanje se sada događa na način da čovjek u slobodnoj volji, znaku Božanskog podrijetla, nastoji svu duševnu supstancu dovesti u ispravan red od Boga.... odnosno, sve osobine bezbrojnih malih dušica dovesti na Bogu ugodnu osnovu, stoga svakom porivu naložiti smjer prema Bogu. Sve Bogu-protivne žudnje moraju biti okrenute u Bogu-stremeće osjećaje, i to je svjesni rad na duši, kojeg čovjek treba obavljati tijekom zemaljskog života. Ovo je praktično razumjeti tako, da mora biti odloženo sve što duši još uvijek prianja iz njezinih prijašnjih utjelovljenja, da stoga životinjski nagoni moraju biti nadvladani, budući svi ti nagoni potiču iz predrazvoja, a duši još jako prianjaju kao obilježja prijašnjeg tijeka razvoja. Sve što su zaostali aspekti, mora biti odloženo, treba li se nastaviti razvoj naviše, a mora se težiti svemu što dopušta prepoznati progresivni razvoj.... duhovno-Božanskim osobinama, kao što su poniznost, blagost, strpljivost i milosrdnost, miroljubivost i pravednost.... Jer, sve ove osobine proizlaze iz Ljubavi, koja u zemaljskom životu treba biti dovedena do najvišeg razvitka. Tako je dana sasvim jasna smjernica za zadatak čovjeka na Zemlji, to je Božja volja otkrivena čovjeku kroz Njegovu Riječ.... Duša, u neku ruku još neuređeno duhovno koje treba biti dovedeno do reda, ipak se sama može odlučiti, jer se nalazi u stadiju slobodne volje. Ona se može dobro urediti, ali na to ne može biti prisiljena. No, čim se ona uredi, ima pristup Duh iz Boga, Koji ne može prodrijeti kroz kaos nagona [[(poriva, impulsa)]], i neuređene supstance, ili, ne može sam uređujuće intervenirati, ako nedostaje volja. Red se uspostavlja sada, kada pojedine osobito istaknute osobine, koje karakteriziraju jedno prošlo utjelovljenje, budu preokrenute u suprotno, budući je sve duhovno koje stoji na početku razvoja nesavršeno, a postajanje-savršenim je svrha i cilj utjelovljenja. Tako, karakterne osobine prepoznatljive iz ranijih utjelovljenja, nikada ne mogu stajati u skladu sa Božanskim redom, nego moraju biti promijenjene u suprotno.... sve dok još jedino Ljubav, dobrota, poniznost, blagost, pravednost i milosrdnost ne postanu čovjekov karakter i znakovi željenog savršenstva, dok ne postane prepoznatljiv Božanski red, i duša čovjeka sada postigne svoj cilj, te može napustiti svoju tjelesnu, materijalnu izvanjsku formu, kako bi kao duhovno biće sada stremila naviše, ali u posjedu svjetla i snage, koji iznenađujuće brzo unaprjeđuju njen daljnji uspon u onostranom.... [[(27 Kolovoz 1951)]] Moj Duh je neprestano aktivan, kako bi vas uveo u Istinu, no vi se morate također dopustiti voditi bez otpora, odnosno, vi ne smijete prihvatiti za temeljno znanje neko već postojeće znanje, kojemu sada Moje Objave trebaju naličiti, nego vi najprije morate prihvatiti Moje Objave, te ove onda usporediti sa vašim znanjem. Podudaraju li se, onda će se međusobno nadopunjavati, onda je i ovo prethodno znanje vama priteklo iz duhovnog izvora, i služi istoj svrsi da vas uvede u Istinu....

I tako nastavljam: Uzlazni razvoj u onostranom kraljevstvu se razlikuje kod pojedinačnih duša. Na neki način, kod svake duše postoje različite sklonosti [[(talenti)]], različite sposobnosti koje su dostupne jednako prema gore, kao i prema dolje, koje moraju biti izgrađene ili pobijeđene, a to je uvijek posljedica spoznaje, budući prethodno duša ne može namaknuti volju za promjenom, dok god ona nije prepoznala svoje stanje. Zato jedna mala zraka svjetla nju mora već dotaknuti, da bi ona mogla doći do ove spoznaje.... zbog čega je zagovor za onostrane duše tako neizmjerno važan, kako bi im prišla jedna zraka spoznaje, odakle oni tek sada postaju aktivni i streme uvis. Jedna duša, koja je već na Zemlji postigla jedan stupanj spoznaje, čiji je rad na duši stoga započeo već na Zemlji, u duhovnom je kraljevstvu okružena tolikim mnogim svjetlosnim bićima, da ona stalno nalazi podršku, i brzo stiže do više zrelosti. Stoga je posebno važno da duša još na Zemlji dođe do spoznaje, tako da ona zna za njen zemaljski zadatak, i za njeno vlastito, još nedostatno stanje. Jer, spoznaja je veliki korak ka savršenstvu, i u onostranom kraljevstvu omogućava brže savladavanje područja, dok duša bez spoznaje često boravi dolje nezamislivo dugo vremena, budući ona neizbježno mora najprije posjedovati znanje, a isprva ga dugo odbija, sve dok nije spremna biti podučena. A ovo stanje neznanja je krajnje mučno i jedino može biti popravljeno Ljubav-nim zagovorom. Čak i uz te duše stoje svjetlosna bića, no u njihovoj blizini borave neprepoznata, i zbog toga ni ne mogu uspješno djelovati, jer duši mora biti ostavljena slobodna volja. Ipak, unatoč prepoznavanju vlastitih nedostataka, unatoč prepoznavanju pogrešaka, slabosti i žudnji, duša se ne može razvijati naviše bez pomoći. A ova pomoć je Isus Krist, kako na Zemlji, tako i u duhovnom kraljevstvu.... Ako je On zazvan za pomoć, u ozbiljnoj volji da se podigne naviše, onda se također sa sigurnošću može očekivati uspjeh.... On pomaže tamo gdje vlastita snaga nije dovoljna, On ne samo da oprašta grijehe onima koji Ga zamole za oprost, On je također, kao Pobjednik, Darivatelj snage u borbi.... Bez Njegove snage se ne može ni jedno biće uzdići iz ponora, budući je nesavršeno biće, i ostaje slabo, baš kao rezultat svoje nesavršenosti. Jedino veza sa Isusom Kristom njemu prenosi snagu i čini njegovu borbu za savršenstvo lakšom i uspješnijom. Tko na Zemlji ne dođe do Isusa Krista, mora požuriti k Njemu u onostranom, inače on vječno ostaje dolje. I opet ovo treba razumjeti tako da svaka duša mora doći do Ljubavi.... Jer, Isus Krist je utjelovljena Ljubav. Ljubav je, dakle, izbavljujuća snaga, Ljubav također priznaje Isusa Krista, Ljubav mora biti prakticirana na Zemlji, kako bi osigurala krilati uspon u onostranom. Ona međutim, i u onostranom mora biti pokretačka snaga, inače duša nikada ne može izboriti viši stupanj zrelosti. I stoga je Ljubav jedino sredstvo da se oslobodi svih slabosti i mana, jer tko ima Ljubav, on prepoznaje sebe, i svjesno teži ka savršenstvu, budući čezne za Onim, Koji je Sam Ljubav, i Koji mu stalno pomaže, budući Ljubav goni na Ljubav, a sjedinjenje u Ljubavi je vječno blaženstvo.

AMEN