• Back

ČIN STVARANJA BIO JE ČIN SREĆE ZA BOGA....

Poticaj za Moje vladanje i djelovanje u cijeloj beskonačnosti da[[(va)]]la je Moja neprestana stvaralačka volja, Moja nepromjenjivo jaka snaga, kao i Moja ogromna Ljubav, koja se morala aktivirati, a koja je tek onda nalazila jednu vrstu ispunjenja kada si je stvorila bića koja su tu Ljubav mogla primiti i uzvratiti. Jer Moja Ljubav trebala je jednu posudu koja bi joj se otvorila i koja bi primila Moju Ljubav i koja bi ju Meni opet vraćala, pri čemu bi se događao nezamislivi čin sreće, koji ni jednom stvorenom biću nikada neće moći biti razumljiv.

Nakon beskrajno dugog vremena samoće, potreba za međusobnom razmjenom postala je sve jača, iako sam se Ja već prije mogao obilato radovati duhovnim stvaranjima izvedenim iz Mene, jer sam Ja snagom Moje volje svaku misao vidio kao završeno djelo a tih Mojih misli bilo je bezbroj, tako da sam neprestano mogao stvarati a opet nisam osjećao umanjenje stvaralačke snage, naprotiv, ona je neprestano rasla, što više sam ju koristio....

No kad Me je onda pokrenula misao da Si stvorim jednu posudu za Ljubav-nu snagu, koja je trebala biti oblikovana isto kao Ja, koju sam htio urediti sa svim karakteristikama tako da je dakle mogla biti kao Moja slika i prilika izvedena iz Mene, i tada je već bila dovoljna pomisao na to da je to djelo Moje volje preda Mnom stajalo u svoj slavi i divoti, tako da sam Ja Sebe u njemu prepoznao i radovao sam se tome što sam stvorio....

Zajedništvo sa tim bićem usrećilo Me je u izobilju, jer bilo je odraz Mene, Koji međutim tom biću nisam mogao biti vidljiv, pošto bi prestalo postojati s obzirom na pra-vatru, koja doduše jeste bila i izvorna supstanca toga duha, no ono.... kao stvoreno.... ne bi moglo izdržati puninu Moje Ljubavi, moći i snage. Jer to biće uvijek je bilo samo jedna isijana iskra, koja je.... iako neizmjerno blažena.... uvijek bila samo jedno stvorenje od Mene, koje nije moglo istrpjeti gledati Vječno Svjetlo.

I pored toga je to stvorenje za Mene bilo posuda, u koju sam Ja mogao uliti Moju snagu Ljubavi, koje je tu snagu Ljubavi opet koristilo kako bi isto tako stvaralački bilo aktivno.... a kako je njegova žudnja bila ista.... Da opet skupa sa Mnom čini da nastaju ista bića pa je blaženost koju je čin stvaranja za nas značio bila neizmjerno velika.... Uvijek nova bića proizlazila su iz Ljubav-ne volje nas dvoje, jer prostor je bio neograničen, nije bilo ograničenja niti stvaralačke moći niti Ljubavi, niti naše volje, koja je bila istog usmjerenja....

Jer Moju volju Ja sam objavljivao njemu kao i tim bićima koja su proizašla iz nas dvoje, putem Riječi, koja im je davala dokaz za to da su oni svi u Meni prepoznavali svoj Izvor; oni su Me mogli neprestano čuti i Meni isto tako da[[(va]])ti odgovor.... mogli su Mi postavljati pitanja, koja bi im Ja kroz Moju Riječ odgovarao, a pošto sam im istovremeno bio dao i sposobnost razmišljanja, koju su oni u slobodnoj volji.... značajki Božanskog bića.... mogli koristiti, oni nisu niti bili prisiljeni Riječ tumačiti samo u jednom određenom pravcu, nego su oni Moju Riječ u sebi mogli pokretati u svim pravcima, i time je bila dana mogućnost da su je mogli krivo protumačiti, već s obzirom na svoju volju....

No početno sva bića nisu bila suprotna Mojoj volji, ona su bila bezgranično blažena, razumijevala su Moju Riječ na ispravan način, i to stanje nije moralo završiti, da je to prvo iz Mene isijano biće moglo izaći na kraj sa jednom mišlju: da Me nije moglo vidjeti.... te je samo sebi dalo objašnjenje, da Mi je nedostajalo moći.... Doduše ono je samo sebe prepoznavalo kao od Mene stvoreno, znalo je da je imalo početak, dok sam međutim Ja bio od vječnosti.... No ono je počelo dvojiti i nije Mi izložilo tu dvojbu da bi ju Ja ispravio....

I ono je vjerovalo da preda Mnom može skriti svoje misli, pošto one nisu uvijek bile u njemu, nego su samo s vremena na vrijeme u njemu izdizale, no ono bi se uvijek iznova predavalo Mojoj Ljubavi i nepodijeljeno bi ju i primalo.... Ali pošto je jednom Moju njemu nepodijeljeno pritječuću Ljubav zadvojbio i nije se izrazilo, dvojba se uvijek iznova vraćala, i ono je na taj način stvorilo stanje nepovjerenja koga između stvorenog bića i Mene vječno nije smjelo biti....

I u tom prvostvorenom praduhu nepovjerenje je postajalo sve jače, tim više što se ono smatralo stvoriteljem bezbrojnih bića, koja su mogla njega vidjeti u svoj slavi, a kojima Ja nisam mogao biti vidljiv. A pošto je raspolagalo i sposobnošću razmišljanja, izvuklo je krive zaključke u svome nepovjerenju.... I pored toga priznavalo Me je kao svoje izvorište, no nadalo se da će isto tako sva druga stvorena bića moći uvjeriti u to da je ono bilo stvoritelj, pošto Me ova nisu mogla vidjeti.... Uzdiglo se dakle iznad Mene i time odbilo Moju snagu Ljubavi, u vjeri da samo posjeduje toliko puno snage da Moju snagu više ne treba i to je bio njegov grijeh kao i grijeh svih palih bića, koja su ga slijedila....

[[(16 Svibnja 1965)]] Onda je takoreći stvoren jedan drugi svijet, svijet u kojemu je sve bilo krivo usmjereno, ali koji je tada bio pod vladavinom Moga sada već protivnika. No kako je sve stvoreno svoj uzrok imalo u Meni, i taj svijet bio je podložan Mojoj volji i Mojoj moći, i sve pozitivne sile borile su se protiv negativnih, uvijek sa ciljem da se sve negativno opet zadobije.... Jer iako sam Ja prvostvorenog duha opremio istom stvaralačkom silom i moći, on je nju ipak izgubio kroz njegovo otpadanje od Mene....

No njemu samome Ja sam pustio njegovu slobodu, dok sam sve palo uzeo pod Moju skrb i tako mu ga izmakao i oblikovao u tvorevine svakakvih vrsta. Jer sažalio sam se nad njegovim stanjem, koje je bilo nesretno i vječno bi moralo ostati nesretno da Moja Ljubav nije pronašla izlaz kako bi ga opet privela k Meni. No proces povratka od tako je beskrajnog vremenskog trajanja, da se može govoriti o vječnostima.... tijekom kojih Moj protivnik uvijek samo privremeno može ispoljiti svoje pravo na to njemu pripadajuće duhovno.... kad se ono u stanju čovjeka nalazi na Zemlji....

A tada on koristi sve kako bi stvorenje opet dobio u svoj posjed.... ako si ovo ne da pomoći.... ako ne prihvaća otkupljenje putem Isusa Krista i bude oslobođeno iz vlasti protivnika.... Njegova moć je u to vrijeme ogromna, i potrebna je snažna volja za oslobađanje od nje, no i Moja milost je neizmjerna i njegovoj moći uvijek može biti suprotstavljena.... Tako da je itekako moguće Meni se dragovoljno predati, a tada je njegovo nesretno stanje završeno....

No još će proći vječna vremena, dok negdašnji otpad od Mene konačno ne bude iskupljen, i proći će još vječna vremena dok se na povratak ne odluči i on, koji je nekoć iz Mene proizašao kao najveći svjetlosni duh, dok se ne vrati u očinsku kuću, jer beskrajno je stado palih duhova, a oni još i trebaju beskrajno vrijeme dok se nisu oslobodili iz lanaca, koji su im od strane njega stavljeni, kako bi iskupljeni mogli ući u kraljevstvo svjetla i blaženosti.... No Moja Ljubav je beskrajna, Moja moć ne zna za granice, i Moja mudrost uvijek je usmjerena na postizanje cilja, koji sam si Ja pri stvaranju duhovnog svijeta postavio....

AMEN

창조하는 역사는 하나님을 행복하게 하는 역사였다.

내가 무한 가운데 역사하고 사역하게 만드는 원인이 나에게 끊임없는 창조하려는 의지와 변함없이 강한 내 힘과 그리고 활동해야만 하는 내 넘치는 사랑을 준다. 내 사랑은 활동해야만 하고 내 사랑을 받아 다시 나에게 주는 존재를 창조했을 때 비로소 성취했다는 느낌을 갖게 된다. 내 사랑은 내 사랑에 자신을 열고 내 사랑을 받아드리고 다시 돌려주는 그릇이 필요했고 이런 역사는 어떤 피조된 존재도 전혀 이해할 수 없는 상상할 수 없게 행복하게 하는 역사였다.

끝없이 오랜 기간 동안 혼자 존재한 후에 상호 간에 교류하려는 갈망이 항상 더 강해졌다. 그러나 내가 이 전에 이미 생성한 영적 창조물들로 넘치게 기뻐할 수 있었다. 왜냐면 내가 내 의지의 힘으로 모든 생각을 완성된 작품으로 보았고 이런 내 생각들은 무수히 많았고 이로써 내가 끊임없이 창조할 수 있었다. 그러나 창조하는 힘이 줄어드는 일을 전혀 느끼지 않았고 반대로 내가 창조하는 힘을 사용하면 사용할수록 이 힘이 계속하여 증가 되었기 때문이다.

그러나 내가 사랑의 힘을 담는 나와 같은 그릇을 창조하고 이런 그릇이 모든 성품들을 갖게 해주기를 원하고 그러므로 내 형상으로서 같은 창조하는 권세와 힘을 가진 존재를 생성하려는 생각을 했을 때 이런 생각으로 이미 모든 영광을 가진 내 뜻의 작품이 내 앞에 서있게 되기에 충분했다. 이로써 내가 그 안에서 나 자신을 깨닫고 내가 창조한 존재를 기뻐하게 되었다.

이런 존재와 교제하는 일이 나를 넘치게 행복하게 했다. 이런 존재는 내 형상이었다. 그러나 나는 존재에게 나를 보여줄 수 없었다. 왜냐면 보여준다면, 그가 원래의 불 앞에 소멸되었을 것이기 때문이고 이런 원래의 불이 모든 영의 원래의 성분이지만 내 충만한 사랑과 권세와 힘을 견딜 수 있게 창조되지 않았기 때문이고 비록 존재들이 헤아릴 수 없게 축복되었지만 존재들은 항상 단지 발산된 불씨이고 영원한 빛을 볼 수 없는 내 피조물이었기 때문이다.

그럼에도 불구하고 이런 피조물은 나에게 그릇이었고 내가 내 사랑의 힘을 그에게 흐르게 할 수 있었고 창조물은 또한 마찬가지로 창조하는 일을 위해 사랑의 힘을 다시 사용했다. 그의 소망이 같았기 때문에 그는 나와 함께 나와 같은 존재를 다시 생성했고 창조하는 일이 우리에게 의미하는 축복은 헤아릴 수 없게 컸다. 우리 둘의 사랑하려는 의지가 항상 새로운 존재를 생성했다. 왜냐면 공간에 제한이 없었고 창조하는 힘이나 사랑에 부족함이 없었기 때문이고 같은 방향을 향한 우리의 의지도 한계가 없었기 때문이다.

나는 그에게 말씀을 통해 내 뜻을 계시했을 뿐만 아니라 우리 둘에게서 나온 존재들에게도 내 뜻을 계시했다. 내 말씀이 그들 모두가 나를 그들의 기원이라는 증거를 주었고 이로써 그들이 이를 깨닫게 했고 그들은 끊임없이 내 음성을 듣고 도한 나에게 답할 수 있었다. 그들은 나에게 질문을 할 수 있었고 나는 내 말씀을 통해 그들에게 대답했다. 나는 동시에 생각하는 능력도 주었고 그들이 신적인 존재라는 증거인 자유의지로 이런 능력을 사용할 수 있었다. 그러므로 그들은 말씀을 특정한 방향으로 해석하도록 강요받지 않았고 그들은 내 말씀이 자신 안에서 모든 방향으로 향하게 할 수 있었다. 이로써 그들이 그들 자신의 의지에 따라 내 말씀을 잘못 해석할 수 있는 가능성이 있었다.

그러나 모든 존재들이 초기에는 내 뜻에 저항하지 않았고 무한히 축복되었고 내 말씀을 정확하게 이해했고 이런 상태가 끝날 필요가 없었다. 나에 의해 첫 번째로 생성된 존재가 나를 볼 수 없었다는 하나의 생각을 잘 감당했고 스스로 자신에게 나를 보게 해줄 권세가 나에게 없다는 설명을 했다면 이 상태는 끝나지 않았을 것이다. 그는 자신이 나에 의해 창조되었다는 것을 깨달았고 자신에게 시작점이 있는 반면에 나는 영원으로부터 존재한다는 것을 알았다. 그러나 그는 이를 의심하기 시작했고 내가 수정해줄 수 있도록 이런 의심을 나에게 아뢰지 않았다.

그리고 그는 자신의 생각을 내 앞에 감출 수 있다고 믿었다. 왜냐면 이런 생각이 항상 그 안에 있었던 것이 아니고 때때로 그 안에서 떠올랐고 그가 항상 내 사랑에 헌신하고 또한 내 사랑을 분산되지 않게 받았기 때문이다. 그러나 그가 한때 자신에게 흘러오는 내 한결같은 사랑을 의심하고 자신을 드러내지 않았기 때문에 그의 의심이 항상 또 다시 떠올랐고 이로써 그는 불신의 상태를 만들어 냈다. 이런 상태는 피조물과 나 사이에 영원히 있어서는 안 될 상태이다.

그러나 처음으로 창조된 원래의 영 안에 불신은 항상 더 강해졌고 게다가 이제 자신을 수많은 존재들을 창조한 창조자로 여겼고 창조된 존재들은 모든 영광을 가진 그를 볼 수 있었지만 나를 볼 수 없었다. 그가 마찬가지로 생각할 능력을 가지고 있었기 때문에 그는 그의 불신 가운데 잘못된 결론을 도출했다. 그럴지라도 그는 자신의 근원인 나를 깨달았다. 그러나 그는 다른 모든 피조물에게 자신이 그들의 창조자였다는 것을 확신시킬 수 있기를 희망했다. 왜냐면 그들이 나를 볼 수 없었기 때문이다. 그러므로 그는 나 위로 올라섰고 이제 자신이 아주 많은 힘을 가지고 있어 더 이상 내 힘이 필요하지 않다는 믿음으로 내 사랑의 힘을 거부했다. 이런 일이 그의 죄이고 그를 따른 모든 타락한 존재들의 죄이다.

(1965년 5월 16일) 이와 동시에 이제 모든 것이 반대인 두 번째 세계가 창조되었고 이 세계는 이제 이전의 내 대적자에 의해 지배를 받았다. 그러나 창조된 모든 존재들이 나로부터 나왔기 때문에 이 세상도 내 의지와 내 권세 아래 있었고 모든 긍정적인 세력들이 부정적인 세력들과 싸웠다. 싸우는 목표는 항상 모든 부정적인 세력들을 되찾는 일이다. 비록 내가 처음 창조된 영에게 동일한 창조하는 권세와 힘을 주었지만, 그가 나를 떠나 타락함으로 이런 권세와 힘을 잃었다.

그러나 나는 그에게 자유를 준 반면에 나는 모든 타락한 존재들을 돌보았다. 즉 내가 존재들을 그로부터 빼앗아 모든 종류의 창조물로 형성했다. 왜냐면 내 사랑이 그들을 나에게 다시 데려올 길을 찾지 못했다면, 불행했고 영원히 불행하게 머물러야만 하는 그들의 상태를 내가 불쌍히 여겼기 때문이다. 그러나 귀환하게 하는 과정은 끝없이 긴 시간이 걸리고 영원에 영원한 시간이라고 말할 수 있다. 반면에 내 대적자는 항상 단지 영적인 존재가 인간 단계에서 이 땅의 과정을 거치게 되면, 자신에게 속한 영적인 존재들에 대한 그의 권리를 일시적으로 주장할 수 있다.

그러나 존재가 자신을 도울 방법이 없게 하고 예수 그리스도를 통한 구원을 영접하지 않고 그 권세에서 벗어나지 못하면, 그는 존재를 다시 자신의 소유로 만들기 위해 모든 일을 행한다. 이 기간 동안에 그의 권세는 강력하고 그로부터 자유롭게 되기 위해 강한 의지가 필요하다. 그러나 내 은혜는 측량할 수 없고 언제나 그의 권세에 대항할 수 있다. 그러므로 자원하여 나에게 순종하는 일이 실제 가능하고 그러면 그의 불행한 상태가 끝나게 된다.

그러나 내 이전 나를 떠나 타락한 죄가 최종적으로 속죄 될 때까지 아직 영원한 시간은 지날 것이고 한때 가장 큰 빛의 영으로 나에 의해 생성된 그가 귀환을 결심하고 아버지의 집으로 돌아올 때까지 아직 영원한 시간이 지날 것이다. 왜냐면 타락한 영들의 무리는 끝이 없게 많고 그들이 구원받은 존재로서 빛과 축복의 나라에 들어갈 수 있기 위해 대적자가 그들에게 부과한 사슬로부터 자유롭게 만들기 까지 끝이 없는 시간이 필요하기 때문이다. 그러나 내 사랑은 끝이 없고 내 권세는 한계가 없고 내 지혜는 내가 영들의 세계를 창조할 때 세운 목표를 달성하기 위해 항상 생각한다.

아멘