• Back

SLABITI UNUTARNJI GLAS ODUPIRANJEM DUHU....

Vi se ne bi trebali odupirati duhu ako on sebe želi izraziti.... a on vam želi govoriti ako ste iznutra nagnani/potaknuti imati/podržavati duhovne misli, ako vaše misli sebe nastavljaju okupirati sa onim što se ne tiče vašeg tijela nego duše.... ako morate razmišljati o smrti, o nastavku života nakon smrti, o Bogu, o vašoj odgovornosti prema Njemu, o vašim vlastitim nedostacima, o greškama i slabostima, koje vi sami doživljavate kao takve i koje vam uzrokuju da se iznutra osjećate nezadovoljni i tjeskobni. Sve ove su izražaji duha u vama koji bi želio da se njegov glas čuje, koji zahtjeva vašu pažnju što se tiče svih ovih stvari, budući su one jedine od važnosti za vječnost.... Sve ove misli se ne bave zemaljskim svijetom nego upućuju na duhovno kraljevstvo, i na te misli treba obratiti pažnju, jer one se ne pojavljuju u ljudskom biću bez razloga. One su blage opomene i upozorenja, to je unutarnji glas kojeg čovjek jedino ne prepoznaje kao glas i koji mu govori isto, da se čovjek treba kritički ispitati [[ili 'dobrano zamisliti']] i ne živjeti ravnodušno, da on ne bi trebao živjeti samo zemaljski život pošto on na taj način uzrokuje neopisivu štetu svojoj duši. Koritelj unutar osobe neće šutjeti ali će jako često on biti ignoriran, jer glas koji dolazi izvani je glasniji i potiskuje/potapa unutarnji glas ako je čovjek previše svjetovno orijentiran. Onda će on postati neosjetljiv na nježan glas koji zvuči u njemu, on će jedino imati oči i uši za svijet i biti će u velikoj opasnosti u potpunosti izgubiti sposobnost čuti ovaj glas.... gubeći na taj način svu vjeru i nesposoban više kontemplirati duhovne misli.

Svaki čovjek, čak svjetovan čovjek usljed života, ima trenutke spokojnosti kada sebe može kritički sagledati ako to želi.... Svaki će čovjek povremeno biti povučen u razgovore koji se odnose na duhovne probleme; u svakom čovjeku duh, koji je dio Boga, pokušava sebe izraziti.... Jer Bog dodiruje sve ljude, i On to čini opet i iznova, pošto ih želi odvratiti od čisto zemaljskih stvari prema duhovnima. Pa ipak svatko tko se odupire duhu, tko tjera sve misli, tko ostaje neprijemčiv za sve unutarnje instrukcije, spriječava djelovanje unutarnjeg duha na svoju vlastitu pogibelj. Jer on gubi sav kontakt sa Božanskim, on sam uništava most.... on ostaje na Zemlji i nikad neće biti sposoban ući u duhovne sfere čak kada je njegov zemaljski život završio.... Jer njegova je duša toliko materijalistički naklonjena da će biti nesposobna napustiti zemaljsku sferu.... ona je otvrdnuta baš kao i materija, koja je jedina zaokupljala njegove misli i namjere u zemaljskom životu.... I zato će dušin put biti beskonačno dug prije nego dosegne sferu duha.... jer njime je znatno mukotrpnije putovati nego na Zemlji.

AMEN

Abafar a voz interior resistindo à mente....

Não deve resistir ao espírito que está dentro de si se ele quiser exprimir-se.... e quer exprimir-se se for instado interiormente a pensar pensamentos espirituais, assim como os seus pensamentos estão constantemente preocupados com aquilo que não diz respeito ao seu corpo mas à alma.... assim como tendes de pensar na morte, na continuação da vida após a morte, em Deus, numa responsabilidade perante Ele, na vossa própria inadequação, nas faltas e fraquezas que vós próprios sentis como tal e que vos fazem sentir interiormente insatisfeitos e ansiosos. Tudo isto são expressões do espírito dentro de si que quer penetrar com a sua voz, o que exige a sua atenção para todas estas coisas que só por si são importantes para a eternidade.... Todos estes são pensamentos que não se preocupam com o mundo terreno, mas apontam para o reino espiritual, e tais pensamentos devem ser atendidos porque não surgem no ser humano para nada. São admoestações e avisos silenciosos, é a voz interior que só não é reconhecível pelo ser humano como uma voz e que lhe diz o mesmo, que o ser humano deve reflectir sobre si mesmo e não viver indiferentemente, que não deve levar uma vida puramente terrena, porque assim causará à sua alma um dano inconcebível. O admoestador no ser humano não é silencioso, mas é muito frequentemente ouvido, porque a voz do exterior é mais alta e afoga a voz interior quando os sentidos do ser humano estão demasiado virados para o mundo. Depois entorpece-se contra a voz subtil que soa dentro dele, apenas abre os seus olhos e ouvidos ao mundo, e depois corre o grande perigo de perder completamente a capacidade de ouvir aquela voz.... que perde toda a fé e já não é capaz de pensar espiritualmente. Todo o ser humano, mesmo o homem mundano no meio da vida, tem minutos tranquilos quando pode reflectir sobre si próprio se quiser.... Cada pessoa é por vezes arrastada para conversas que tocam em problemas espirituais; em cada pessoa o espírito procura expressar-se, o que faz parte de Deus.... Porque Deus toca todas as pessoas, uma e outra vez, porque Ele quer afastá-las do puramente terreno e em direcção ao espiritual. No entanto, qualquer pessoa que rejeite o espírito dentro de si, que afaste todos os pensamentos que o tocam, que se feche a todas as instruções a partir de dentro, impede o espírito dentro de si de trabalhar em seu próprio prejuízo. Pois ele perde todas as ligações com o divino, ele próprio rompe todas as pontes.... ele permanece na terra e nunca poderá entrar nas esferas espirituais, mesmo quando a sua vida terrena estiver ultrapassada.... Pois a sua alma está tão materialmente sintonizada que não pode deixar a esfera terrestre.... é endurecida como a matéria, que era o seu desejo e aspiração na vida terrestre.... E para esta alma o caminho é infinitamente longo antes de poder alcançar a esfera do espírito.... pois é muito mais difícil de percorrer do que na terra...._>Ámen