• Back

SLABITI UNUTARNJI GLAS ODUPIRANJEM DUHU....

Vi se ne bi trebali odupirati duhu ako on sebe želi izraziti.... a on vam želi govoriti ako ste iznutra nagnani/potaknuti imati/podržavati duhovne misli, ako vaše misli sebe nastavljaju okupirati sa onim što se ne tiče vašeg tijela nego duše.... ako morate razmišljati o smrti, o nastavku života nakon smrti, o Bogu, o vašoj odgovornosti prema Njemu, o vašim vlastitim nedostacima, o greškama i slabostima, koje vi sami doživljavate kao takve i koje vam uzrokuju da se iznutra osjećate nezadovoljni i tjeskobni. Sve ove su izražaji duha u vama koji bi želio da se njegov glas čuje, koji zahtjeva vašu pažnju što se tiče svih ovih stvari, budući su one jedine od važnosti za vječnost.... Sve ove misli se ne bave zemaljskim svijetom nego upućuju na duhovno kraljevstvo, i na te misli treba obratiti pažnju, jer one se ne pojavljuju u ljudskom biću bez razloga. One su blage opomene i upozorenja, to je unutarnji glas kojeg čovjek jedino ne prepoznaje kao glas i koji mu govori isto, da se čovjek treba kritički ispitati [[ili 'dobrano zamisliti']] i ne živjeti ravnodušno, da on ne bi trebao živjeti samo zemaljski život pošto on na taj način uzrokuje neopisivu štetu svojoj duši. Koritelj unutar osobe neće šutjeti ali će jako često on biti ignoriran, jer glas koji dolazi izvani je glasniji i potiskuje/potapa unutarnji glas ako je čovjek previše svjetovno orijentiran. Onda će on postati neosjetljiv na nježan glas koji zvuči u njemu, on će jedino imati oči i uši za svijet i biti će u velikoj opasnosti u potpunosti izgubiti sposobnost čuti ovaj glas.... gubeći na taj način svu vjeru i nesposoban više kontemplirati duhovne misli.

Svaki čovjek, čak svjetovan čovjek usljed života, ima trenutke spokojnosti kada sebe može kritički sagledati ako to želi.... Svaki će čovjek povremeno biti povučen u razgovore koji se odnose na duhovne probleme; u svakom čovjeku duh, koji je dio Boga, pokušava sebe izraziti.... Jer Bog dodiruje sve ljude, i On to čini opet i iznova, pošto ih želi odvratiti od čisto zemaljskih stvari prema duhovnima. Pa ipak svatko tko se odupire duhu, tko tjera sve misli, tko ostaje neprijemčiv za sve unutarnje instrukcije, spriječava djelovanje unutarnjeg duha na svoju vlastitu pogibelj. Jer on gubi sav kontakt sa Božanskim, on sam uništava most.... on ostaje na Zemlji i nikad neće biti sposoban ući u duhovne sfere čak kada je njegov zemaljski život završio.... Jer njegova je duša toliko materijalistički naklonjena da će biti nesposobna napustiti zemaljsku sferu.... ona je otvrdnuta baš kao i materija, koja je jedina zaokupljala njegove misli i namjere u zemaljskom životu.... I zato će dušin put biti beskonačno dug prije nego dosegne sferu duha.... jer njime je znatno mukotrpnije putovati nego na Zemlji.

AMEN

Embotamiento de la voz interior al resistir el espíritu...

No debéis resistir al espíritu dentro de vosotros si quiere expresarse... y quiere expresarse si estáis interiormente impulsados a pensamientos espirituales, en cuanto vuestros pensamientos siguen ocupándose de lo que no concierne al cuerpo sino el alma... tan pronto como tengáis que pensar en la muerte, en la vida después de la muerte, en Dios, en una responsabilidad ante Él, en vuestra propia inadecuación, en los errores y debilidades que vosotros mismos percibís como tales y que os hacen sentir insatisfechos y ansioso por dentro. Todas estas son expresiones del espíritu en vosotros, que quiere impregnaros con su voz, que exige vuestra atención frente a todas estas cosas que son las únicas importantes para la eternidad...

Todos estos son pensamientos que no tienen nada que ver con el mundo terrenal, sino que apuntan al reino espiritual, y tales pensamientos deben ser observados porque no aparecen en el ser humano por nada. Son amonestaciones y advertencias silenciosas, es la voz interior, que al ser humano no es reconocible como voz y que le dice lo mismo, que el ser humano debe reflexionar sobre sí mismo y no vivir indiferente, que no debe llevar solo una vida terrenal, porque a través de esto causa un daño indescriptible para su alma.

El amonestador en el hombre no calla, pero muy a menudo se pasa por alto, porque la voz del exterior es más fuerte y entonces ahoga la voz interior cuando los sentidos humanos están demasiado vueltos hacia el mundo. Entonces se embota contra la fina voz que suena dentro de él, solo abre los ojos y los oídos al mundo, y entonces corre el gran peligro de perder la capacidad de escuchar esa voz por completo... que pierde toda fe y ya no es capaz de ningún pensamiento espiritual. Cada ser humano, incluso el hombre mundano en medio de la vida, tiene minutos tranquillos en los que puede reflexionar sobre sí mismo si así lo desea...

A veces, todos se involucran en conversaciones que tocan problemas espirituales; en cada ser humano el espíritu que es parte de Dios busca expresarse... Porque Dios toca a todas las personas, y lo hace una y otra vez, porque quiere desviarlas de lo puramente terrenal y quisiera volverlas hacia lo espiritual.

Pero quien resiste al espíritu interior, quien rechaza todos los pensamientos que lo tocan, quien se cierra a sí mismo a toda instrucción desde adentro, impide que el espíritu en el obre por su propio perjuicio. Porque pierde vínculo con lo divino, él mismo rompe todos los puentes... permanece en la tierra y nunca podrá entrar en las esferas espirituales, incluso cuando su vida en la tierra haya terminado... Porque su alma es tan materialmente ajustada que no puede salir de esta esfera terrenal... está endurecida como la materia que fue sus pensamientos y aspiraciones en la vida terrenal... Y para esta alma el camino es infinitamente largo antes de que pueda llegar a la esfera del espíritu... porque es mucho más difícil de caminar que en la tierra...

amén