• Back

BLAGOSLOV BOLESTI I PATNJE.... - POTPUNO SAZRIJEVANJE....

Tjelesno propadanje je često korisno upozorenje za osobu koja je i dalje svjetovnog uma i time ugrožava dušu. Prije ili poslije on mora naučiti shvatiti da priroda može nametnuti ograničenje i kao rezultat ovog shvaćanja postati svjestan onog što će se dogoditi nakon što tijelo postane kompletno neprikladno za ovu Zemlju. Sve dok ljudsko biće podbacuje samostalno razmišljati o njegovoj duši on mora često biti upozoren i opominjan. Fizičke slabosti, bolesti i gubitak tjelesnih sposobnosti moraju prema tome također biti smatrani kao sredstva za sazrijevanje duše, pošto oni mogu promijeniti razmišljanje osobe u značajnoj mjeri i posljedično su često korišteni kao lijek za dušu ako je ona u opasnosti podlijeći duhovnoj smrti. Ipak oni ne služe uvijek njihovoj svrsi.... onda iz toga rezultira stanje tvrdokornosti, kompletno izbjegavanje svih Božanskih riješenja, i unatoč bolesti i nesreći koji afektiraju njegovo tijelo ljudsko biće pokušava živjeti život do punine.

Nijedan udarac što je zadan osobi nije bez značenja.... tjelesna bolest često postiže dušin oporavak; onda je ona bila blagoslov budući je čovjek naučio prezirati svijet nakon što ga se morao odreći te je tražio i našao nadomjestak u duhovnom svijetu. On će primiti dragocjena vlasništva kao nadoknadu za dobra koja su mu zanijekana od strane svijeta i za koja on sada zna kako su bezvrijedna. Ali to uključuje da se on ponizno podredi sudbini koja mu je nametnuta poradi koristi njegove duše, da on poslušno otrpi što njemu doista izgleda mučno ali što također može biti nadvladano. Čim ljudsko biće stekne samo malo vjere on osijeća iznad njega Božju ruku i ponizno sebe podređuje Božjoj volji; i onda on može jedino pobijediti ali nikada izgubiti, time njega se također ne treba sažaljevati budući posjeduje beskrajno više nego netko kompletno zdrav i pun fizičke vitalnosti bez kontakta sa kraljevstvom koje će jednog dana također biti njegovo prebivalište nakon smrti njegova tijela.

Jedino stupanj dušine zrelosti prilikom odlaska sa Zemlje je ono što je bitno [[(relevantan)]].... Sve što može doprinjeti spram postajana više zrelim je korišteno od strane Boga, čak ako to ljudsko biće ne doživi kao korist dok je on bez shvaćanja.... Jednog dana će prepoznati blagoslov patnje i bolesti i biti zahvalan Bogu radi korištenja uspješnih lijekova bez da je ograničio slobodnu volju ljudskog bića. Bolesno tijelo nije tako loše kao bolesna duša, i ako će ona postati zdrava tijelo mora otrpjeti bolest sve dok duša nije postala milosrdna, sve dok ona ne gleda u nebo i naučila je gledati na svijet kao ništa nego privremenu školu iskušenja.... Jednog dana će ona biti sposobna vinuti se slobodno i bez smetnje gore u visoke duhovne predjele i biti vječno zahvalna njezinu Stvoritelju za milost koja joj je podarena kad je pustio da tijelo pati tako da se duša može oporaviti.

AMEN

Bênçãos da doença e do sofrimento.... Maturidade....

A decadência do corpo é frequentemente um aviso salutar para o ser humano que ainda está demasiado virado para o mundo e, portanto, põe em perigo a alma. Por uma vez, ele tem de aprender a reconhecer que a natureza pode pôr-lhe fim, e desta realização ele tem de tomar consciência do que vem depois quando o corpo se tornou completamente inadequado para esta terra. O homem deve frequentemente ser avisado e admoestado, desde que não pense na sua alma por sua própria vontade. O sofrimento físico, as doenças e a perda das capacidades físicas devem, portanto, ser também considerados como um meio para a maturação da alma, uma vez que podem mudar consideravelmente o pensamento de uma pessoa e são, portanto, frequentemente utilizados como um remédio para a alma se esta estiver em perigo de cair na morte espiritual. Mas nem sempre cumprem o seu objectivo.... Depois ocorre um estado de endurecimento, um completo afastamento do divino-espiritual, e o ser humano tenta ganhar tudo da vida apesar das doenças e infortúnios que afectaram o seu corpo. Nada é sem significado que seja concedido a um ser humano.... A doença do corpo traz muitas vezes a recuperação da alma; depois foi uma bênção porque o ser humano aprendeu a desprezar o mundo depois de ter de passar sem ele e procurou e encontrou um substituto no mundo espiritual. É-lhe permitido receber bens deliciosos como compensação pelos bens que o mundo lhe nega e que ele agora reconhece como inúteis. Mas isto exige que ele se submeta humildemente ao destino que lhe é imposto por causa da sua alma, que carregue em submissão aquilo que certamente lhe parece difícil mas que também pode ser superado. Assim que o ser humano tem pouca fé, sente a mão de Deus sobre ele e submete-se humildemente à vontade de Deus; e depois só pode ganhar mas nunca perder, pelo que também não pode ter pena, pois possui incomparavelmente mais do que uma pessoa cheia de saúde e força física que não tem qualquer ligação com o reino, que um dia será também a sua morada após a morte corporal. O único factor decisivo é o grau de maturidade da alma quando ela se afasta da terra.... Deus aplica tudo o que pode contribuir para o aumento da maturidade, mesmo que o ser humano não o perceba como um benefício, desde que não o perceba.... Uma vez que verá a bênção do sofrimento e da doença e agradeça a Deus pela aplicação de meios que foram bem sucedidos, sem restringir o livre arbítrio do homem. Um corpo doente não é tão mau como uma alma doente, e para que esta se recupere, o corpo deve suportar a doença até que a alma se torne paciente, até que tenha virado o seu olhar para o céu e aprendido a considerar o mundo apenas como uma escola temporária de exames.... Um dia, poderá voar sem entraves e sem entraves para regiões altas do espírito e agradecer eternamente ao seu Criador a graça que lhe foi demonstrada de deixar o corpo sofrer para que a alma possa estar saudável...._>Ámen