• Back

ČOVJEK KOJI VOLI NIKAD NIJE IZGUBLJEN

Ljudi koji su postavili ljubav kao vodeći princip svoga života (u smislu, 'kojima ljubav određuje ponašanje u životu') se nikad neće izgubiti, čak i onda kada se u svojem razmišljanju i dalje nalaze na krivoj traci, te u odnosu na čistu Istinu 'stoje' tako da je ne prihvaćaju. Oni se nalaze pod utjecajem sila koje se sa posebnim trudom bore za takve duše, jer njihova volja još nije donijela čvrstu/čistu odluku, a pošto takvi ljudi još ne teže svjesno prema Bogu, te sile žele utjecati na njihovo razmišljanje, i postižu uspjeh time što je misaona aktivnost toga (čovjeka) manje agilna/žustra kad se radi o spoznaji Istine, time što čovjek ima malo volje za prilaženje Istini. Unatoč tome, ljubav ga štiti da ne bude zaveden na krivu stranu, pošto je on, djelujući iz nesebične ljubavi prema bližnjemu, prepustio/predao sebe Bogu, Koji mu ubuduće više nikad neće dozvoliti da ponovno propadne. Ljubav je najveća sila i sve druge sile se protiv nje bore uzalud.

Dakle, ako čovjek živi u ljubavi, borbe tih sila za njegovu dušu su uzaludne, jer Bog drži tu dušu pošto ima pravo na nju.  A percepcija istine mu je osigurana kada posluša impuls koji mu govori da zauzme mentalnu poziciju u odnosu na duhovno blago koje mu je ponuđeno. Kada osoba koja voli o tome razmišlja, njezino prosuđivanje će također biti ispravano, i on će biti u stanju razdvojiti grešku od istine, te svijesno težiti potonjem.

Stoga, čovjek koji voli nikad nije izgubljen, pošto ga ljubav štiti, i zato jer je kroz ljubav ujedinjen sa Bogom i neće Ga zanijekati. Na taj način mu se i Bog objavljuje, čineći Sebe perceptibilnim na način, koji će stimulirati čovjeka, i on se budi iz duhovne letargije/obamrlosti.

Duh unutar osobe koja voli želi biti aktivan; on se kroz ljubav probudio u život, ali mu akcija nije dopuštena sve dok je čovjekova volja neodlučna, sve dok čovjek odbija misliti o pitanjima koja se tiču duhovne stvarnosti. No, uz najmanju promjenu volje, čovjekov duh započinje djelovati, i onda (po)stavlja čovjekovo razmišljanje u red, daje mu objašnjenje (svjetlo) iznutra, daje čovjeku silu percepcije, i tako povlači dušu pa onda i tijelo na svoju stranu i njegov utjecaj uistinu neće biti neznačajan. Čovjek koji voli nikad nije izgubljen, pošto ga Bog čuva, i ne ostavlja ga Svome neprijatelju. Čovjek samo mora imati volje krenuti putem koji vodi prema Bogu. A taj put će mu biti ukazan.

Bog uistinu vodi sudbinu svakog pojedinca, tako da on uvijek pronade mogucnost krenuti ispravnim putem. On ga stoga ocigledno susrece na tom putu; jer Bog je kroz život ljubavi toliko blizu covjeku da Ga ovaj uvijek može percipirati, a svaki onaj koji Ga traži taj Ga uistinu i pronalazi. On ce prepoznati istinu kao takvu te ce iskreno žudjeti za njom, i njegova duša je spašena za vjecnost.

AMEN

Uma pessoa amorosa não se perde....

As pessoas que fazem do amor o princípio orientador do seu modo de vida nunca se desviarão, mesmo que ainda estejam mentalmente no caminho errado e rejeitem a pura verdade. São influenciados por forças que lutam particularmente por essas almas, e uma vez que a sua vontade ainda não decidiu claramente, uma vez que o ser humano ainda não está a lutar conscientemente por Deus, essas forças tentam influenciá-lo mentalmente, e são bem sucedidas na medida em que a sua actividade mental é agora menos activa quando se aplica a sondar a verdade, que o ser humano tem pouca vontade de se aproximar da verdade. No entanto, o amor protege-o de se desviar. Pois através da actividade no amor altruísta ao próximo ele já se entregou a Deus, que nunca o deixará cair. O amor é a maior potência, e todas as potências inferiores lutam contra ele em vão. Portanto, se uma pessoa vive apaixonada, a luta dessas forças pela sua alma é em vão, pois Deus mantém a alma porque Ele tem um grande direito a ela. E o reconhecimento da verdade é certo para ele assim que só segue a sugestão de tomar uma posição mental sobre o conhecimento espiritual que lhe é oferecido. Se uma pessoa amorosa pensar nisso, o seu julgamento também será correcto, e será capaz de separar o erro da verdade e lutar conscientemente por esta última. Portanto, uma pessoa amorosa nunca se pode perder porque o amor o protege dele, porque está unido a Deus através do amor e não O negará. E assim Deus também se expressa a ele, manifestando-se de tal forma que o pensamento do ser humano é estimulado e ele desperta da letargia do espírito. O espírito numa pessoa amorosa quer ser activo, é despertado para a vida através do amor mas ainda não lhe é permitido ser activo enquanto a vontade da pessoa ainda estiver indecisa, desde que a pessoa resista a pensar em questões que dizem respeito ao domínio espiritual. No entanto, com a mínima mudança de vontade, o espírito do ser humano começará a funcionar, e depois ordenará o pensamento do ser humano, informá-lo-á a partir de dentro, dará ao ser humano força de realização e, assim, primeiro atrairá a alma e depois o corpo para o seu lado, e a sua influência não será verdadeiramente pequena.... Uma pessoa amorosa não se pode desviar, pois Deus irá mantê-lo e Ele não o abandonará ao seu adversário. Só o ser humano deve ter a vontade de seguir o caminho para Deus.... E este caminho ser-lhe-á mostrado, Deus dirige o destino de cada indivíduo, e verdadeiramente, de tal forma que Ele tem sempre a oportunidade de entrar no caminho certo, Ele encontra-o tão obviamente, pois através do modo de vida no amor Deus está tão próximo do ser humano que Ele é sempre reconhecível, e qualquer pessoa que agora O procure sinceramente encontrá-lo-á, reconhecerá a verdade como tal e desejá-la-á ardentemente, e a sua alma será salva para a eternidade...._>Ámen