• Back

VELIČINA KRIVNJE SPRJEČAVA ULAZAK U ONOSTRANO.... PROGONSTVO....

Veličina krivnje koju čovječanstvo svaljuje (natovaruje) na sebe, svakodnevno se povećava, i treba nazvati krivima sve ljude koji izvršavaju ili odobravaju postupke kojima je zanijekana svaka Ljubav prema bližnjemu. Gdje provaljuju mržnja i neljubavnost (nemilosrdnost), tamo ljudi griješe, jer oni krše Božji red, oni krše Zapovjedi Ljubavi prema Bogu i prema bližnjemu. I tako oni povećavaju krivnju svakim postupkom koji je loš, a sebe čini krivim i onaj koji se ne gnuša takvog postupka, nego pristaje na njega (odobrava ga). Ali ljudi ne promišljaju na posljedice, no oni ih moraju na sebe preuzeti na Zemlji ili u onostranom, a budući da se krivnja uzdiže u neizmjerno, ona se ne može iskupiti (namiriti) ni na Zemlji ni u onostranom, jer je zemaljsko vrijeme prekratko, a u onostranom se razvoj naviše može odvijati samo od određenog stupnja nadalje, a ovaj stupanj više ne dosežu ljudi, koji su se učinili krivima do te mjere da oni svakog dana i svakog sata počinjaju prijestup u novoj neljubavnosti. I zato oni moraju i dalje ostati na ovoj Zemlji, oni ne mogu nakon svoje smrti ući u duhovno kraljevstvo, nego njihova smrt znači jedino promjenu njihovog izvanjskog oblika, njihove duše će dobiti druge pokrivače, i kretati se i dalje na Zemlji, samo u potpuno neslobodnom stanju. Jer, kroz njihovu ogromnu krivnju, oni su proigrali svaku slobodu, i dospjeli u mučno zatočeništvo, iz kojeg se sami ne mogu osloboditi. No, veličina krivnje zahtijeva iskupljenje (naknadu), a budući da u duhovnom kraljevstvu oni moraju vječnostima čamiti i patiti, žele li se oni osloboditi svoje velike krivnje, Božje je Djelo milosrđa to da On stvara drugu mogućnost da se okaje ova krivnja i istodobno iznova teži slobodi, čak i ako je nakon beskrajno dugog vremena duši iznova odobrena obnovljena sloboda volje. Ipak će, u stanju prisile biti potaknuta na aktivnost, koja istovremeno znači viši razvoj, dok u onostranom, u duhovnom kraljevstvu suštini nedostaje svake snage, a također je i volja za aktivnošću potpuno paralizirana (onemogućena) vlastitom krivnjom. Stoga je naizgled najokrutnije djelo Božanskog Stvoritelja, ujedno djelo Ljubavi prema palom duhovnom, koje je svoju nekadašnju krivnju višestruko povećalo kroz Bogu-protivne postupke, koje ono u slobodnoj volji vrši na Zemlji. I dok god se ljudi ne vrate i ne promijene u Ljubav, oni na sebe nagomilavaju krivnju na krivnju, a posljedice su zastrašujuće, jer oni neizbježno privlače Božji Sud, i sebe same lišavaju svake slobode.... Jer, oni moraju ispaštati zbog Božanske Pravednosti, oni sve posljedice moraju preuzeti na sebe.... oni moraju još jednom proći hod kroz cijelo Stvaranje, dok im iznova nije dana slobodna volja, kako bi ju oni sada mogli iskoristiti za konačno oslobađanje iz forme.

AMEN

La gran culpa frena la entrada al más allá.... Solidificación....

La gran culpa, con la cual la humanidad se ha cargado, aumenta cada día, y todos los hombres son culpables a activar sucesos o los aceptan, les falta cualquier amor al semejante. Donde sale odio y falta de amor, allí peca el hombre, porque van contra el orden divino, van contra los mandamientos del amor hacia Dios y al semejante. Con esto aumentan la culpa con cada acción que es mala; Y también aquél se convierte en culpable que no rechaza aquella acción, sino que la admite. Pero los hombres no piensan en las consecuencias, pero tienen que cargar con ellas en la tierra o en el reino del más allá, y como el pecado aumenta al infinito ya no se puede remediar ni en la tierra ni en el más allá, porque el tiempo terrestre restante es corto, y en el más allá un ascenso solo puede funcionar cuanto haya llegado a un cierto nivel, y este grado los hombre no consiguen ya, porque son culpables de cosas de falta de amor diarias. Y por esto tienen que permanecer más tiempo en esta tierra, no pueden entrar al reino del más allá después de la muerte, sino su muerte sólo significa un cambio de su funda exterior, sus almas van a obtener otras formas exteriores para moverse en estados no libres en la tierra. Porque por su culpa exorbitante se ha jugado cualquier libertad, y llegan a un cautiverio tortuoso, de lo cual no se pueden liberar por sí mismos. Pero la magnitud de la culpa pide una expiación, y como tienen que consumirse y sufrir eternidades en el reino espiritual, quieren deshacerse de esa gran culpa, y por esto es una obra de misericordia de Dios que le conserva la posibilidad a cada uno a expiar esta culpa y llegar a la vez a la libertad, aunque pasando tiempos eternos hasta llegar a la libertad de la voluntad. A pesar, se llega a una actividad en un estado forzado, que a la vez significa un avance hacia arriba, mientras en el más allá, en el reino espiritual falta a los seres cualquier fuerza y también la voluntad para activarse se ha eliminado por completo por culpa propia. Y aparentemente la obra más cruel del creador divino es un acto de amor en el espíritu caído, que ha aumentado por muchas veces su culpa anterior por actividades contra Dios y que ha realizado por voluntad libre en la tierra. Y mientras los hombres no vuelven y cambian al amor, cargan culpa sobre culpa en ellos, y las consecuencias son terribles, porque atraen el juicio de Dios inevitablemente y se roban cualquier libertad a sí mismos.... Porque tienen que expiar según la justicia divina, tienen que cargar con cualquier consecuencia.... tienen que ir de vuelta el camino a través de la creación hasta que se les conceda de nuevo la voluntad libre para poder aprovecharla ahora para llegar a la liberación final de la funda....

amén