• Back

SLUŽENJE ILI BORBA.... RAZLIČITI CILJEVI/NAMJENE PATNJE

U fazi slobodne volje stvorenje ne bi trebalo strepiti od Božjeg protivnika, samo kada bi živjelo u ljubavi. Tada ga je svladalo, jer Božji protivnik je potpuno nemoćan protiv ljubavi. Dakle, čovjek bi se mogao riješiti kušnji i napasti, jer one nemaju utjecaja na njega jedino ako je aktivan u ljubavi. A ovo ovisi o čovjekovoj slobodnoj volji, i zbog toga se čovjek u životu mora sâm opredjeliti, za život koji je neprestana borba ili za život služenja u ljubavi.

Bog providi srce svakog pojedinca i On čini/dozvoljava da mu se dogodi ono što mu je potrebno, kao i što dozvoljava da ‘gladuje’ onaj koji ne treba Njegovu pomoć, Njegovu utjehu i Njegovu podršku, jer je iznutra protiv Njega, ne djelujući dakle u ljubavi koja bi svjedočila o njegovoj volji usmjerenoj ka Bogu.

Ljubav i Bog su jedno/isto, i time je čovjek u ljubavi spojen sa Bogom čime je nesumnjivo moćniji od Božjeg protivnika. Ako je čovjek voljan aktivirati se u pružanju ljubavi bližnjemu, neće ga spopadati napasti ovoga svijeta; iste je na izvjestan način već prevladao, što opet ne isključuje podnošenje patnje, jer patnja ne služi samo privođenju Bogu čovjeka koji je još Bogu nasuprotne volje, nego isto tako treba pročistiti i čovjeka koji stremi Bogu.

Međutim, u te dvije faze patnja se doživljava različito. Prva se tome opire jer se ne želi prepustiti sili koja ga ograničava u životnim užicima/nasladama/slastima.... On još traži svijet [[-ske užitke]] i svaku patnju doživljava kao poniženje i kao nedostatak životnih užitaka i time kao prisilu koju ne želi uvažiti/prihvatiti. I eventualno je potrebno dosta patnje dok se ne preda, a takva jedna borba djelo je protivnika koji još uvijek uz pomoć svijeta i njegovih užitaka pokušava zadobiti čovjeka, mameći ga istima kako bi mu pojačao čežnju/žudnju za svijetom i time ga okrenuo od Boga.

Ali ako je čovjek aktivan u ljubavi, tada mu patnja samo koristi pri usavršavanju, pri sazrijevanju du­še, tada Božji protivnik ima slabu moć nad njim, tada se on okreće od svijeta, i putem patnje sve se intimnije povezuje s Bogom. Ta razlika mora biti shvaćena kad se razmišlja o različitosti patnje, kojom su pogođeni dobri i loši ljudi.... Ljudi koji su još skroz okrenuti od Boga, i oni koji očigledno patnju više ne trebaju kako bi Boga pronašli.... Tako da patnja ima različite ciljeve, ali krajnja svrha joj je potpuno povezivanje s Bogom.

Najveća opasnost za čovjeka je privrženost svijetu i njegov nedostatak ljubavi, jer tada se on još uvijek nalazi u vlasti onoga koji ga želi upropastiti. A tada su mu potrebne oštre odgojne mjere kako bi se obratio. Tek kad se privrženost svijetu smanji, u njemu se može upaliti ljubav, i tek tada patnja može poprimiti druge oblike, kojih međutim [[on]] ne ostaje skroz pošteđen sve dok nije potpuno pročišćen [[literalno: očišćen od šljake]]. Zato je činiti djela ljubavi prema bližnjemu odlučujuće/presudno za stupanj čovjekovog razvoja, presudno je za dubinu patnje, jer gdje se djeluje u ljubavi i gdje je dakle Bog i Sâm prisutan, tamo će i patnju biti lakše podnijeti, jer čovjek je time u stanju primiti zračenje Božje ljubavi tako da ga patnja toliko ne pritišće. On se više ne mora boriti, već samo istrpjeti i izdržati do pomoći Božje, koja će ga osloboditi sve patnje, samo kad za to dođe vrijeme.

Čovjek mora ili služiti ili se boriti, i to u zavisnosti od svoje volje i u zavisnosti od svoje ljubavne sposobnosti.... Služenje će mu lakše padati, dok će mu borba zahtjevati puno snage ne želi li podleći sili koja pokušava sve kako bi mu dušu uvukla u mrak, i koja ima utjecaj na čovjeka sve dok ovaj živi bez ljubavi, jer je time još jako udaljen od Boga. Tek ljubav ga oslobađa od te sile, tek ga ljubav čini jakim, jer čovjek koji voli se nalazi u uniji sa Bogom i od Njega dobiva snagu za prevazilaženje Božjeg protivnika.

AMEN

Para servir ou para combater.... Diferente Propósito de Sofrimento....

Na etapa da liberdade da vontade, o ser não precisava temer o adversário de Deus se apenas andasse no amor. Então o derrotou porque o adversário de Deus é completamente impotente contra o amor. Assim, o ser humano poderia também libertar-se das tentações e tentações, pois estas não têm qualquer influência sobre ele, logo que esteja ativo no amor. Mas esta última depende do livre arbítrio do ser humano e, portanto, o próprio ser humano é a causa de uma existência terrena que ou é luta constante ou serve ao amor. Deus vê o coração de todos e deixa o que precisa vir sobre o ser humano, mas também o deixa em carência quem não precisa da Sua ajuda, conforto e encorajamento porque se opõe interiormente a Ele, assim não pratica o amor que manifesta a Sua vontade voltada para Deus.... O amor e Deus são um só, e assim uma pessoa amorosa também está unida a Deus e agora deve ser superior ao adversário de Deus. Se o ser humano está disposto a ser activo no serviço do amor ao próximo, não será tão oprimido pelas tentações do mundo; em certa medida já as venceu, o que, no entanto, não exclui o facto de ter de suportar o sofrimento, porque o sofrimento não se destina apenas a conduzir a pessoa que ainda é de vontade voltada de Deus para Deus, mas porque se destina também a purificar a pessoa que se esforça por Deus. Mas o sofrimento é sentido de forma diferente nestas duas fases. Os antigos rebeldes contra ele porque ainda não querem se curvar a um poder que o restringe no gozo da vida. Ele ainda procura o mundo e sente cada sofrimento como um revés, como uma falta de gozo da vida e, portanto, uma compulsão que ele não quer reconhecer. E muito sofrimento pode ser necessário antes que ele tenha se rendido, e tal luta é obra do adversário que ainda procura conquistar o ser humano com o mundo e seus prazeres, que tem tudo isso diante de seus olhos a fim de intensificar seu desejo por eles e assim fazer com que ele se afaste de Deus. Se, porém, o ser humano é amorosamente ativo, então o sofrimento só o serve para a perfeição, para a maturação da sua alma, então o adversário de Deus tem pouco poder sobre ele, então ele se afasta do mundo e através do sofrimento se fecha cada vez mais a Deus. Esta diferença deve ser reconhecida quando a diferença de sofrimento é considerada, quando boas e más pessoas são afectadas por ela.... Pessoas que ainda estão completamente afastadas de Deus e aquelas que parecem já não precisar de sofrimento para O encontrar.... O sofrimento tem sempre outro propósito, mas o propósito final é a união completa com Deus. O maior perigo para o ser humano é sua inclinação para o mundo e sua falta de amor, pois então ele ainda está completamente no poder daquele que o quer corromper. E então ele precisa de meios de educação afiados para poder mudar. Só quando a inclinação para o mundo diminui é que o amor se inflama nele, e só então o sofrimento pode assumir outras formas, mas não pode ser completamente poupado enquanto a alma não for completamente purificada. A prática do amor ao próximo é, portanto, decisiva para o grau do seu desenvolvimento, é decisiva para a profundidade do sofrimento, pois onde o amor é praticado e, portanto, o próprio Deus está presente, o sofrimento será também mais fácil de suportar, porque o ser humano pode receber a emanação da força de Deus e, portanto, não o deprimirá. Ele não precisa mais lutar, mas apenas tolerar e esperar pela ajuda de Deus, que lhe tirará todo sofrimento quando chegar a hora certa. O homem deve servir ou lutar de acordo com sua vontade e sua capacidade de amar. Servir será fácil para ele, mas a luta exigirá grande força se não quiser sucumbir à força que usa tudo para atrair a sua alma para as trevas e que tem influência sobre o ser humano enquanto ele viver sem amor, porque então ele também estará ainda longe de Deus. Só o amor o liberta desse poder, só o amor o torna forte, pois o ser humano amoroso está em união com Deus e dele tira a sua força para vencer o adversário de Deus...._>Amém