• Back

UTJELOVLJENJE SVJETLOSNIH BIĆA.... ZADATAK....

Tijekom jednog razvojnog perioda ljudska duša se utjelovljuje samo jednom, osim ako slobodnom voljom uzme na sebe dodatni prolazak zemaljskim životom u svrhu ispunjenja zadatka. Znači ponovno utjelovljenje jedino je moguće nakon isteka jednog razvojnog perioda, ako je ono potrebno kako bi se duhovni elementi koji su potpuno udaljeni od Boga, koji su na Zemlji zakazali, ipak priveli Bogu. Ali takva jedna reinkarnacija nikako nije u skladu sa voljom stvorenja, nego bi bila doživljena kao stanje prisile, na koje čovjek iz slobodne volje nikada ne bi pristao. Ponovno utjelovljenje kao čovjek kao uvjet ima i prolazak kroz sva djela stvaranja, koje je nezamislivo mučno. No ako je određeno svjetlosno biće spremno ispuniti zadatak na Zemlji koji je potreban za duhovni razvoj ljudi, onda se može ponovno utjeloviti na Zemlji i tako postići još veći stupanj zrelosti, dakle onda otpada raniji prolazak kroz djela stvaranja, duša odozgor se utjelovljuje u tijelo kako bi pod istim uvjetima sazrijevala kao čovjek do onog stupnja koji onda omogućuje ispunjenje postavljenog zadatka. Takve duše uvijek su dane dušama koje su u duhovnoj potrebi, vodiči su na Zemlji, ljudi koji su u spoznaji Boga i time mogu pomoći bližnjima pri njihovom duhovnom razvoju. Što je veća duhovna nevolja, toliko više se svjetlosnih bića utjelovljuje pomoći radi. Ali njima više nije potreban zemaljski put da bi se oblikovali u svjetlosno biće, jer njihova duša jeste duša svjetla, samo bez znanja o njenom duhovnom stanju i stoga puna stremljenja u visinu, pošto je to od najvećeg mogućeg značaja za bližnje kako bi im se pokazao put koji vodi u visinu. Dakle nema ni govora o utjelovljenju u svrhu usavršavanja, i stoga je krivo i to mišljenje da se duša svojevoljno može utjeloviti u svrhu daljnjeg razvoja. Jer, samo jedna usavršena duša, svjetlosno biće, dragovoljno na sebe uzima materijalni omotač, pošto se pretvorila u Ljubav i Ljubav prema neoslobođenom duhovnom joj nalaže da se vrati u tamnicu iz koje je odavno pobjegla. Ali duša kojoj je još potrebno sazrijevanje protivila bi se vraćanju na Zemlju jer se osjeća oslobođena težine Zemlje pošto se već nalazi u spoznaji, što za nju predstavlja i znanje o mogućnosti evolucije u duhovnom području, a koja je njoj daleko milija od ponovnog zemaljskog života. Mogućnosti razvoja u duhovnom području su međutim prilagođene stanju zrelosti svake duše....

(13 Rujan 1943) Što je duša voljnija, toliko više ona stremi napredovanju, to je i aktivnija i toliko više se produhovljava, znači nije joj potrebno niti materijalno stvaranje, niti si ona to sama namiče putem svoje čežnje makar samo u svojoj mašti. Ona se sve više od toga odvaja, i zemaljske želje se sve više i više povlače. Srazmjerno tome tad živi u duhovnim sferama, u okruženju koje se može jedino nazvati duhovno stvaranje. Svaka mogućnost razvoja ka gore joj je dana, i ona uistinu ne potrebuje ponovni boravak na Zemlji niti to ona žudi, pošto zemaljski život vidi kao prevaziđeni stadij svog razvoja, pa čak iako duši nije donio zrelost koja joj je bila moguća. Ali za nju je to bilo stanje sputanosti, od kojeg se sad osjeća oslobođeno i kome nikad više ne bi stremila. Druga stvar je još skroz materijalna duša, koja bez ikakve spoznaje napušta Zemlju i za nju je još vezana svim osjetilima.... Te duše itekako ponovno čeznu za Zemljom, ali nikada kako bi duhovno sazrele, nego kako bi čisto tjelesno mogle uživati, pošto ljubav prema materijalnom svijetu i prema vlastitom ja, ispunjava dušu i čini da težnja za Zemljom postaje sve veća. No te duše trebaju prevazići ljubav prema materiji i moraju to učiniti u onostranome, pošto su to propustile na Zemlji. One si svojim požudama same stvaraju zemaljski svijet u duhovnom području, vide i posjeduju sve što si požele, no više ne u stvarnosti, nego samo u mašti, i to toliko dugo sve dok ne dođu do spoznaje da samo jure prividna dobra i tad prevaziđu svoje žudnje.... Tek tada njihova okolina se mijenja, i tek tada one započinju svoju djelatnost u duhovnom području koja im omogućuje uspon....

AMEN

Encarnación de los seres de luz.... Misión....

Durante un periodo de desarrollo, el alma humana sólo se encarna una vez, a menos que emprenda otra vida en la Tierra por su propia voluntad con el fin de cumplir una misión. Por lo tanto, una reencarnación sólo es posible después de que haya transcurrido un período de desarrollo, siempre y cuando sea necesario para acercar a Dios lo espiritual, que está completamente alejado de Dios y que ha fracasado en la Tierra. Sin embargo, tal reencarnación no está en absoluto de acuerdo con la voluntad del ser; más bien sería percibido como un estado forzado al que el ser humano nunca consentiría por su propia voluntad. La reencarnación como ser humano también requiere el paso por todas las obras de la creación, lo cual es inimaginablemente doloroso.

Pero si un ser de luz está dispuesto a cumplir una tarea en la Tierra que es necesaria para el desarrollo espiritual de los humanos, entonces puede encarnarse nuevamente en la Tierra y así alcanzar un grado de madurez superior, por eso es caminar a través de las obras de la creación ya no es necesario. El alma se encarna desde arriba en un cuerpo carnal para madurar como ser humano en las mismas condiciones, en la medida que la permita cumplir la tarea que le ha sido encomendada. Estas almas siempre se suman a las almas con necesidades espirituales, son líderes en la Tierra, humanos que conocen a Dios y, por lo tanto, pueden apoyar a los humanos en su desarrollo espiritual.

Cuanto mayor es la necesidad espiritual, más seres de luz se encarnan para ayudarlos. Pero ya no necesitan el camino terrenal para transformarse en un ser de luz, ya que su alma es un alma de luz, sólo que sin conocimiento de su estado espiritual y por lo tanto lleno de aspiración a las alturas, porque esto es de suma importancia para sus semejantes porque a éstos se les debe enseñar el camino que conduce a las alturas. Entonces no se puede hablar de una reencarnación con el fin de alcanzar la perfección, y por eso también es errónea la idea de que un alma puede encarnarse a voluntad con el fin de seguir desarrollándose.

Porque sólo un alma perfecta, un ser de luz, asume voluntariamente un caparazón humano sobre sí porque se ha convertido en amor y el amor por lo espiritual no libre la determina a regresar a una mazmorra de la que tiempo escapó. Sin embargo, un alma que todavía necesita madurar se negaría a regresar a la Tierra porque se siente alejada de la gravedad de la tierra en cuanto ya tiene conocimiento, y para ella esto último significa también el conocimiento de la posibilidad de un desarrollo ascendente en el ámbito espiritual y ella prefiere esta posibilidad en lugar volver a otra vida en la Tierra. Sin embargo, las posibilidades de desarrollo en el ámbito espiritual se adaptan al estado de madurez de cada alma....

(13.09.1943) Cuanta más dispuesta está el alma, más se esfuerza por desarrollarse hacia arriba, más activa es, y más se espiritualiza, es decir, ya no necesita creaciones materiales ni las obtiene para sí misma a través de su deseo, incluso si lo hace sólo en su imaginación. Ella se separa cada vez más de ello y los deseos terrenales también se alejan cada vez más. En consecuencia, ahora vive en esferas espirituales, en un entorno que sólo puede abordarse como una creación espiritual. Se le ofrecen todas las posibilidades de un desarrollo superior, y ciertamente no necesita ni pide otra estancia en la Tierra, porque ve la vida en la Tierra como una etapa superada de su desarrollo, aunque no le dio la madurez que el alma fue capaz de alcanzar. Pero para ella era un estado atado del que ahora se siente liberada y por el que nunca se esforzaría. Es diferente con un alma que todavía es completamente material y deja la Tierra sin ningún conocimiento y todavía está encadenada en la Tierra con todos sus sentidos....

Estas almas ciertamente anhelan regresar a la Tierra, pero nunca para madurar espiritualmente, sino sólo para disfrutar puramente físicamente, porque el amor por el mundo material y por sí mismo llena el alma y hace que el deseo por la Tierra sea cada vez mayor. Pero se supone que estas almas deben superar el amor a la materia y tienen que hacerlo en el más allá porque no lo lograron en la Tierra. A través de sus deseos crean para sí un mundo terrenal en el ámbito espiritual: ven y poseen todo lo que deseaban, pero ya no en la realidad, sino sólo en su imaginación, hasta que se dan cuenta de que sólo persiguen bienes aparentes y ahora superan sus deseos al respecto.... Sólo entonces se cambia su entorno, y sólo entonces comienzan su actividad en el reino espiritual, lo que les garantiza un desarrollo ascendente....

amén