• Back

SAMOSPOZNAJA.... TAŠTINA.... PONIZNOST

To što svatko vjeruje da vodi onakav život kakav je Bogu mio, ni ne poduzimajući ništa kako bi se usavršio, znak je sluđenosti u ljudskom razmišljanju. Ispravan način života karakterizira određena poniznost i, ponizan čovjek će se uvijek truditi biti dostojan Božje ljubavi i milosti; nikad neće vjerovati da se onakav kakav je(ste) sviđa Bogu, jer mu poniznost pokazuje njegovo ogromno odstojanje od Boga. Ali kome nedostaje poniznosti, taj je još daleko od pobožnosti, jer njemu nedostaje i milosti.

Ponizan čovjek se moli za milost, stoga će ju on i primiti, on se moli za Božju pomoć u životu, moli za pomoć za postizanje duševne zrelosti, sam se osjeća slab i nesposoban i zato u molitvi traži milost Božju.

I Bog poniznome daje Svoju milost. Ali tko je arogantnog duha, on misli da je spojen sa Bogom, bez da to stvarno jeste, ne prepoznaje svoju udaljenost od Njega i tako ju dakle ni ne pokušava smanjiti; ne vidi svoje nedostatke i greške i zbog toga se niti ne trudi otkloniti ih; i time što se ne osjeća slab, ni ne moli se za milost. I tako će završiti isprazno, jer milost mu može priteći tek kad za njom žudi. I zato neće doći do duhovnog napretka u slučaju nedostatka samospoznaje, jer ljudi svoj duševni razvoj ne shvaćaju ozbiljno. Neće priželjkivati nešto što vjeruju da posjeduju, a vjeruju da to posjeduju jer nisu ispravni i iskreni sami prema sebi. Jer, ako je žudnja za Istinom u njima snažno razvijena, sami će preispitivati svoja djela i postupke, i spoznat će svoje nedostatke i greške i tako dospjeti do poniznosti. Jer, ponizan postaje onaj čovjek koji je strog sa samim sobom i koji je svjestan svog duhovnog siromaštva.

Ali tada je i Bog spreman sa Svojom milošću, jer tada je ona svjesno izmoljena od strane poniznog čovjeka, koji će tek tada živjeti Bogu dopadljivim životom.

AMEN

Autoconhecimento.... Arrogância - Humildade....

Estes são os sinais da confusão do pensamento humano, que todos acreditam viver um modo de vida agradável a Deus e, portanto, não fazem nenhum esforço para se aperfeiçoar. A maneira correta de viver deve mostrar uma certa humildade, e a pessoa humilde sempre se esforçará para tornar-se digna do amor e da graça de Deus; nunca acreditará ser tão agradável a Deus, porque a humildade lhe mostra a grande distância que o separa de Deus. Mas quem lhe falta humildade ainda está longe de ser piedoso, pois também lhe falta graça.... A pessoa humilde pede graça e assim também a receberá, pede a ajuda de Deus no seu caminho pela vida, pede ajuda para alcançar a maturidade da alma, sente-se fraca e incapaz por si mesma e assim pede a graça de Deus em oração.... E Deus dá a Sua graça aos humildes.... Mas qualquer pessoa com espírito arrogante se julga ligada a Deus, sem o ser, não reconhece a distância dEle e, portanto, também não procura reduzi-la; não vê as suas falhas e defeitos e, portanto, também não procura remediá-los; e, como não se sente fraco, também não pede graça. E assim ele irá embora de mãos vazias, porque a graça só pode vir até ele quando ele o desejar. E é por isso que não haverá progresso espiritual onde falta todo o autoconhecimento, porque as pessoas não levam a sério o seu desenvolvimento espiritual. Eles não lutarão por algo que acreditam possuir, e eles acreditam que o possuem porque não são verdadeiros e honestos para consigo mesmos. Pois se o desejo de verdade se desenvolve fortemente neles, eles se dão conta de suas ações e pensamentos, e reconhecem suas falhas e falhas e, assim, alcançam humildade. Para a pessoa que julgar severamente a si mesmo e considerar a sua pobreza espiritual, tornar-se-á humilde..... Mas então Deus também estará pronto com Sua graça, porque agora é conscientemente solicitado pela pessoa humilde, e só então Ele conduzirá um modo de vida agradável a Deus...._>Amém