• Back

BOŽANSKA MILOST.... DAR LJUBAVI.... STANJE UZALUDNOG KAJANJA....

Božju milost ništa ne može nadomjestiti.... Kako je neizmjerno bogat onaj čovjek kojemu Bog pruža Njegovu pomoć, Njegovu milost, to on prepoznaje tek pri svom upokojenju (‘smrti’) po stupnju zrelosti svoje duše, koja je sukladna toj dostavi milosti odnosno korištenosti iste. Mjeru milosti koju on na Zemlji dobiva, odlučuje sam čovjek putem svoje volje, jer od strane Boga milost mu stoji neograničeno na raspolaganju. No koliko se on time koristi, to je sasvim prepušteno njegovoj volji.... Posljedično tome on si sam može uvećati svoj stupanj, ako koristi Božansku milost, tj. on neprestano Božju pomoć može koristiti i time duhovno sazrijevati.

No bez Božanske milosti on ostaje na istom stupnju svog razvoja, i on to na kraju svog života doživljava kao stanje siromaštva i nezrelosti svoje duše. Jer bez milosti on ne može ništa, sve što mu nedostaje dobiva putem Božje Ljubavi, a to je milost.... To je dar, koji čovjek ne zaslužuje, a koji mu Božja Ljubav daje, kako bi mu pomogao, i gdje čovjek treba ikakvu pomoć, tamo je Božja Ljubav spremna istu mu i pružiti.... ako čovjek Božansku milost (za)traži. No na nju se ne obraća pažnja.... Bog daje neograničeno, i neograničeno čovjek može primati, no samo rijetko on pazi na dar milosti, i stoga ostaje slab i nesposoban za svoj duhovni razvoj prema Gore, a mogao bi uvijek crpsti iz Božanskog izvora milosti ....

I mučno je stanje kajanja ako u onostranom prepozna koje bogatstvo si je proigrao uslijed svoje volje, kad prepozna kako je malo cijenio Božju pomoć i kako malo je pazio i žudio Njegov dar Ljubavi, Božansku milost. No nikada mu milost ne može doći bez njegove žudnje, i stoga je čovjek odgovoran za svoju duševnu zrelost, koju on može postići lako, ako njegova volja zatraži Božansku milost, koja mu je međutim nedostupna kad njegova volja podbacuje.... On je odgovoran za nedostatak duhovnog bogatstva, pošto si je njega sam proigrao, dok mu je Božanska milost stajala na raspolaganju, jer nema ništa što bi mu nju moglo nadomjestiti, nema ništa što mu donosi duhovno bogatstvo, ako on pomoć Božju, Njegovu milost, ne iskoristi. Čovjek je na Zemlji bespomoćan, i on se ne uspijeva razvijati u visinu.... jer Božja pomoć je nezamjenjiva....

AMEN

Gracia divina.... Don de amor.... Estado de remordimiento....

Nada puede sustituir la gracia divina.... cuán inconmensurablemente rico es el humano a quien Dios concede Su asistencia y gracia, esto sólo lo reconoce cuando muere por el grado de madurez de su alma que corresponde a este don de la gracia y su aprovechamiento. El hombre determina mediante su voluntad la medida de la gracia que recibe en la Tierra, porque Dios tiene a su disposición la gracia ilimitada. Pero en qué medida se sirve de ella depende completamente de su voluntad.... Por consiguiente, él mismo puede aumentar su grado si se sirve de la gracia divina, es decir, puede servirse continuamente de la gracia de Dios y así madurar espiritualmente.

Pero sin la gracia divina permanece en la misma etapa de su desarrollo, y al final de su vida percibe esto como un estado de pobreza e inmadurez de su alma. Porque sin la gracia nada puede hacer, todo lo que le falta le llega por el amor de Dios, y esto es la gracia.... Es un don que el hombre no ha de reclamar, pero que el amor de Dios le da para ayudarle, y donde el hombre necesita alguna ayuda, el amor de Dios está dispuesto a concedérsela.... si el hombre pide la gracia divina. Pero esto último no se tiene en cuenta.... Dios distribuye ilimitadamente, y el hombre puede recibir ilimitadamente, pero rara vez presta atención al don de la gracia, y por eso permanece débil e incapaz para su desarrollo espiritual superior, donde sólo podría sacar siempre de la fuente divina de la gracia....

Y es un doloroso estado de remordimiento cuando se da cuenta en el más allá de las riquezas que ha perdido por su voluntad, cuando se da cuenta de lo poco que valoró la ayuda de Dios y de lo poco que respetó y deseó Su don de amor, la gracia divina. Pero la gracia nunca puede llegarle sin su deseo, y por eso el hombre es responsable de la madurez de su alma, que puede alcanzar sin esfuerzo si su voluntad pide la gracia divina, pero que le es negada si su voluntad falla.... Él es responsable por la falta de riqueza espiritual porque la ha perdido mientras la gracia divina estuvo disponible para él, porque no hay nada que pueda reemplazarla, no hay nada que pueda traerle riqueza espiritual si no aprovecha la ayuda de Dios, Su gracia. El hombre es impotente en la Tierra y no puede desarrollarse hacia la altura.... porque el apoyo de Dios es insustituible....

amén