• Back

LIJENOST.... KONTROLIRANA AKTIVNOST...

Kontrolirana aktivnost u sebi nosi blagoslov tako da čovjeka štiti od poroka lijenosti. To nikako nije beznačajno, jer za napredovanje duše lijenost je najveća opasnost. Na izvjestan način to je povratak u stanje pasivnosti, koje je stvorenje u svezanoj volji moralo podnositi u početnom stadiju svoga razvoja.... dakle zlorabljenje slobodne volje koja dopušta živu aktivnost. Aktivnost je život, ne-aktivnost smrt.... znači stvorenje, duša, stanju smrti daje prednost i istovremeno se stavlja u opasnost da potpadne najrazličitijim porocima. Jer čim je čovjek ne-aktivan, nameću se žudnje tijela, ono od života traži sve moguće zemaljske užitke i zadovoljstva. A to je od najveće štete za dušu.

S druge strane, stanje aktivnosti jedino je onda opasno za dušu kad je čovjek tako materjalističan da on putem svoje aktivnosti svoja zemaljska dobra želi umnažati. No i pored toga je aktivnost služenje.... Tako da čovjek nesvjesno ispunjava zadatak koji mu je dodijeljen za vrijeme na Zemlji. Jer čak i kad on tu aktivnost služenja ispunjava bez Ljubavi, i pored toga opet se materija u sebi mijenja, tj. duhovnom u njoj pomaže se služiti putem trajne preobrazbe, koju svaka aktivnost sa sobom donosi.... bilo to direktno ili indirektno putem naučavajuće aktivnosti.

I zato se protiv lijenosti treba najrevnije boriti i čovjeka poticati na marljivi rad, pošto na svakoj aktivnosti počiva blagoslov, dok god se ona ne izvodi na štetu bližnjega. Jer, istinska je Ljubav prema čovjeku sačuvati ga od duševnog nazadovanja. Teškoće zemaljskog života nisu ni približno za usporediti sa nedostatkom koji se duši rađa iz zemaljskog života u kojem iz prividne obzirnosti čovjek bude uskraćen zahtjeva za kontroliranom aktivnošću. Čovjek može sazrijevati jedino kroz potonje, pošto služenja nikada ne može biti pošteđen. No tko želi služiti, taj mora biti aktivan.... A lijenost isključuje služenje, međutim onaj čovjek koji vrši aktivnost služenja uvijek će i biti blagoslovljen....

AMEN

Ociosidad.... Actividad regulada....

La actividad regulada lleva la bendición en sí de que protege al hombre de los vicios de la ociosidad. Esto no carece de sentido de ninguna manera, porque la ociosidad es el mayor peligro para el desarrollo superior del alma. Es como un retorno al estado de inactividad que el ser tuvo que soportar en la voluntad atada en la etapa inicial de su desarrollo.... es decir, un abuso del libre albedrío, que permite la actividad activa. La actividad es vida, la inacción es muerte.... Entonces la esencia, el alma, da preferencia al estado de muerte y al mismo tiempo se pone en peligro de caer en una amplia variedad de vicios. Porque tan pronto como un ser humano está inactivo, los deseos del cuerpo pasan al primer plano; éste quiere ganar de la vida todos los placeres y alegrías terrenales que sean posibles. Y esto es el mayor daño para el alma.

El estado de actividad, por el contrario, sólo es un peligro para el alma cuando el humano es tan materialista que quiere aumentar sus bienes terrenales mediante su actividad. Sin embargo, la actividad es un servicio.... Y así el humano cumple inconscientemente la tarea que le ha sido asignada durante su estancia en la Tierra. Porque aunque realice esta actividad de servicio sin amor, la materia en sí misma vuelve a cambiar, es decir, lo espiritual en ella es ayudado a servir a través de la transformación constante que toda actividad trae consigo.... ya sea directa o indirectamente a través de la actividad docente.

Y por eso hay que combatir con todo celo la ociosidad ay animar a los hombres a trabajar con diligencia porque hay una bendición en cada actividad, siempre que no se realice en perjuicio de los demás. Porque ese es el verdadero amor por los humanos, protegerlos del deterioro espiritual. Las dificultades de la vida terrenal no pueden compararse con la desventaja que surge para el alma de una vida terrenal en la que, por aparente consideración, se mantiene a los humanos alejados de las exigencias de la actividad regular. El humano sólo madurar a través de este último, porque nunca podrá liberarse del servicio. Sin embargo, quien quiera servir debe ser activo.... Pero la ociosidad excluye el servicio; más bien, el humano reclama para sí la actividad de servicio, que siempre sólo beneficia a la persona que sirve....

amén