• Back

SAMOUBOJSTVO.... SUDBINA U ONOSTRANOM

Staza tijela se mora odhodati do kraja, to jest, svako biće također mora iskusiti utjelovljenje kao čovjek. Zemaljska staza koja tome prethodi se ne može promišljeno/namjerno skratiti ili prekinuti. Međutim, u stadiju slobodne volje čovjek je sposoban iskoristiti svoju slobodnu volju i prema tome također promišljeno/namjerno okončati svoj zemaljski ljudski život bez da bude spriječen. Ali posljedice takvog miješanja u Božansku volju su strašne. Takva osoba je i dalje nezrela, to jest, ona je bez spoznaje ili ne bi poduzela takav korak koji ju lišava velikog blagoslova.... biti u stanju poboljšati svoj karakter dok Bog Osobno ne okonča njezin život. Pri svemu tom, ona će u onostranom postati svjesna svoje bijedne/nesretne akcije i njezina grižnja savjesti će biti neopisiva.

Ako je Božja volja okončati život, nezavisno o tome da li je osoba još mlada i nespremna za vječnost, onda Bog prepoznaje nužnost toga i kraj zemaljskog života je čin milosti, ili da bi se spriječila pogibelj za dušu ili da bi se toj duši ponudila mogućnost u onostranom koja će uzdignuti njezino stanje zrelosti u kratkom vremenskom periodu. Nasilno završavanje života je, međutim, duhovno veliki korak unazad, jer biće je iznenada bez snage da sebe poboljša/unaprijedi i ovisi o milosti svjetlosnih bića ili ljudi, što znači, ako joj oni ne pomognu ona će zauvijek ostati na istom nivou nesavršenstva. Duša u onostranom najprije mora ovo shvatiti što će inicirati neopisivo stanje žalosti. Ali ako je duša voljna ona će iskoristiti svaku mogućnost da bude od pomoći, pa ipak će njezinu borbu riječima biti isuviše teško opisati. Na neki način, ona u onostranom mora nastaviti trpjeti zemaljske patnje koje je htjela izbjeći; iste stvari koje je htjela odbaciti su i dalje priljepljene uz nju i muče je užasno.

Pa ipak Bog nije nemilostiv čak prema duši koja je zanemarila/omalovažila Njegovu volju, pod uvjetom da duša nije u potpunosti tvrdoglava. Nakon određenog vremena, za kojeg se duši čini da traje vječno, bit će joj također dani zadaci u onostranom koji će olakšati njezinu situaciju. I onda će ponovno morati iskoristiti svoju volju. Ako se složi sa time da pomogne dušama koje pate u onostranom ona će uskoro primjetiti očigledno poboljšanje svojih okolnosti. Ali lako se može dogoditi da to bude nakon vremena kojeg je Bog odredio njezinom stvarnom zemaljskom životu, tako ispada da ona naposlijetku ne bi samovoljno skratila svoj zemaljski put i morala bi i dalje otezati u stanju patnje u onostranom, koje je na Zemlji smatrala nepodnošljivim, dok se Bog ne sažali na dušu.

Iz tog razloga je njezino miješanje u Božju volju bilo u potpunosti besmisleno; ona je sebe lišila milosti da u potpunosti sazrije na Zemlji ali na nikoji način nije okončala kušnje/mučenja zemaljskog postojanja. Posljedično tome, takve su duše žaljenja vrijedne, jer će uzeti jako dugo vrijeme dok ne budu iskupljene a svjesnost da je Božji blagoslov bio odbačen je tako bolna za dušu da se u onostranom nalazi u žalosnom/bijednom stanju. Takvim dušama su ljudske molitve posebno potrebne. Jedino ljudska ljubav na Zemlji može olakšati njihove muke i dodijeliti im snagu da poboljšaju svoju sudbinu tako što će koristiti svoju volju, ukoliko je duša u onostranom spremna biti od koristi i na taj način, nakon prividno beskrajno dugog vremena, će biti u stanju promijeniti svoje mračno prebivalište koje je, razumljivo, njezina sudbina dok nije spašena Božjom ljubavlju i milošću.

AMEN

자살. 저세상에서 계속하라.

육신을 입는 길은 끝까지 가야만 한다. 즉 모든 존재는 인간으로 육신을 입는 삶을 끝까지 살아야 한다. 자신의 의지를 통해 이 땅의 삶을 미리 줄이거나 중단시킬 수 없다. 그러나 인간으로서 자유의지를 가진 단계에서는 자유의지를 사용할 수 있다. 따라서 인간으로서 자신이 동인이 되어 방해를 받지 않고 그의 이 땅의 삶을 끝낼 수 있다.

그러나 하나님의 의지에 대한 그런 개입의 결과는 끔찍하다. 그런 사람은 아직 미성숙하다. 다시 말해 지식이 부족하다. 그렇지 않으면 하나님이 자신의 삶을 끝낼 때까지 자신의 성품을 위해 계속해서 일할 수 있는 큰 은혜를 스스로 박탈하는, 그런 일을 행하지 안했을 것이다.

그러나 그는 저세상에서 자신의 불행한 행위에 대한 깨달음에 도달하고, 그의 후회는 표현할 수 없다. 하나님의 뜻을 통해 삶이 끝난다면, 비록 사람이 아직 젊고, 영원을 위해 성숙하지 못할지라도, 하나님은 삶을 끝내는 일의 필요성을 깨달은 것이고, 이는 혼이 위험을 피하게 하기 위해 또는 저세상에서 짧은 시간 내에 그의 성숙한 상태를 증가시킬 수 있는 기회를 주기 위한 은혜의 역사이다. 그러나 강제적으로 삶을 끝내는 일은 영적인 의미에서 큰 퇴보이다. 왜냐면 존재는 갑작스럽게 자신에 대한 작업을 할 힘이 없어지고, 빛의 존재의 은혜나 인간의 은혜에 의존하기 때문이다. 다시 말해 그들이 그를 돕지 않는다면, 그는 동일한 온전하지 못한 상태에서 영원히 머물기 때문이다.

혼이 저세상에서 비로소 말할 수 없는 후회를 하게 하는 이런 깨달음에 도달해야만 한다. 혼이 이제 원한다면, 혼은 이제 섬기기 위한 모든 기회를 활용하지만, 그러나 혼의 투쟁은 말할 수 없을 정도로 어렵다. 혼은 탈출하기 원했던 이 땅의 고난을 저세상에서 계속해서 견뎌야만 한다. 혼이 버린 것이 변함없이 혼에게 붙어 있고, 말로 표현할 수 없을 정도로 혼을 괴롭힌다.

그러나 혼이 완전히 완고하지 않는 한, 하나님은 자신의 뜻을 무시한 그런 혼에 대해 긍휼을 베풀지 않는 것은 아니다. 혼에게 무한하게 길어 보이는 시간이 지난 후에, 혼은 저세상의 과제를 받게 되고, 이런 과제를 성취시키는 일이 혼의 형편을 쉽게 만들어 준다. 혼은 이제 다시 자신의 의지를 활성화시켜야만 한다.

혼이 저세상에서 고통받는 혼들에게 자신의 도움을 줄 준비가 되어 있다면, 혼은 또한 곧 자신의 상황이 눈에 띄게 개선되었음을 알게 될 것이다. 그러나 이런 일은 하나님이 혼에게 정한 실제 이 땅의 삶의 시간이 지나 후에 비로소 일어날 수 있다. 그러므로 혼은 자신의 주도로 이 땅의 삶을 단축하지 않아야 한다. 하나님이 혼에게 긍휼을 베푸실 때까지, 혼은 저세상에서, 혼 자신이 이 땅에서 견딜 수 없게 여겼던 고통의 상태에서 머물러야만 한다.

그러므로 하나님의 뜻에 혼이 간섭하는 일은 완전히 쓸모가 없는 일이다. 그런 개입은 이 땅에서 성숙하게 되는 은혜를 빼앗지만, 그러나 이 땅에 존재하는 고통을 절대로 끝내지 못한다. 그러므로 그런 혼들은 불쌍하다. 왜냐면 혼이 구원을 받기까지, 오랜 시간이 걸리기 때문이고, 하나님의 은혜를 저버렸다는 의식이 혼에게 너무 고통스러워서, 혼이 저세상에서 비참한 상태에 거하기 때문이다.

그런 혼들은 인간의 기도가 전적으로 필요하다. 단지 이 땅의 사람들이 혼들의 고통을 덜어주고, 혼들의 의지를 통해 혼들의 운명을 향상시킬 수 있는 힘을 줄 수 있다. 저세상의 혼이 기꺼이 섬기기를 원하게 되면서, 이로써 끝이 없게 보이는 긴 시간이 지난 후에, 하나님의 사랑과 은혜가 그들을 구원할 때까지, 당연히 그들의 운명인, 그들의 빛이 없는 거처를 바꾸면서, 혼들의 운명이 나아지게 된다._>아멘