• Back

SAMOUBOJSTVO.... SUDBINA U ONOSTRANOM

Staza tijela se mora odhodati do kraja, to jest, svako biće također mora iskusiti utjelovljenje kao čovjek. Zemaljska staza koja tome prethodi se ne može promišljeno/namjerno skratiti ili prekinuti. Međutim, u stadiju slobodne volje čovjek je sposoban iskoristiti svoju slobodnu volju i prema tome također promišljeno/namjerno okončati svoj zemaljski ljudski život bez da bude spriječen. Ali posljedice takvog miješanja u Božansku volju su strašne. Takva osoba je i dalje nezrela, to jest, ona je bez spoznaje ili ne bi poduzela takav korak koji ju lišava velikog blagoslova.... biti u stanju poboljšati svoj karakter dok Bog Osobno ne okonča njezin život. Pri svemu tom, ona će u onostranom postati svjesna svoje bijedne/nesretne akcije i njezina grižnja savjesti će biti neopisiva.

Ako je Božja volja okončati život, nezavisno o tome da li je osoba još mlada i nespremna za vječnost, onda Bog prepoznaje nužnost toga i kraj zemaljskog života je čin milosti, ili da bi se spriječila pogibelj za dušu ili da bi se toj duši ponudila mogućnost u onostranom koja će uzdignuti njezino stanje zrelosti u kratkom vremenskom periodu. Nasilno završavanje života je, međutim, duhovno veliki korak unazad, jer biće je iznenada bez snage da sebe poboljša/unaprijedi i ovisi o milosti svjetlosnih bića ili ljudi, što znači, ako joj oni ne pomognu ona će zauvijek ostati na istom nivou nesavršenstva. Duša u onostranom najprije mora ovo shvatiti što će inicirati neopisivo stanje žalosti. Ali ako je duša voljna ona će iskoristiti svaku mogućnost da bude od pomoći, pa ipak će njezinu borbu riječima biti isuviše teško opisati. Na neki način, ona u onostranom mora nastaviti trpjeti zemaljske patnje koje je htjela izbjeći; iste stvari koje je htjela odbaciti su i dalje priljepljene uz nju i muče je užasno.

Pa ipak Bog nije nemilostiv čak prema duši koja je zanemarila/omalovažila Njegovu volju, pod uvjetom da duša nije u potpunosti tvrdoglava. Nakon određenog vremena, za kojeg se duši čini da traje vječno, bit će joj također dani zadaci u onostranom koji će olakšati njezinu situaciju. I onda će ponovno morati iskoristiti svoju volju. Ako se složi sa time da pomogne dušama koje pate u onostranom ona će uskoro primjetiti očigledno poboljšanje svojih okolnosti. Ali lako se može dogoditi da to bude nakon vremena kojeg je Bog odredio njezinom stvarnom zemaljskom životu, tako ispada da ona naposlijetku ne bi samovoljno skratila svoj zemaljski put i morala bi i dalje otezati u stanju patnje u onostranom, koje je na Zemlji smatrala nepodnošljivim, dok se Bog ne sažali na dušu.

Iz tog razloga je njezino miješanje u Božju volju bilo u potpunosti besmisleno; ona je sebe lišila milosti da u potpunosti sazrije na Zemlji ali na nikoji način nije okončala kušnje/mučenja zemaljskog postojanja. Posljedično tome, takve su duše žaljenja vrijedne, jer će uzeti jako dugo vrijeme dok ne budu iskupljene a svjesnost da je Božji blagoslov bio odbačen je tako bolna za dušu da se u onostranom nalazi u žalosnom/bijednom stanju. Takvim dušama su ljudske molitve posebno potrebne. Jedino ljudska ljubav na Zemlji može olakšati njihove muke i dodijeliti im snagu da poboljšaju svoju sudbinu tako što će koristiti svoju volju, ukoliko je duša u onostranom spremna biti od koristi i na taj način, nakon prividno beskrajno dugog vremena, će biti u stanju promijeniti svoje mračno prebivalište koje je, razumljivo, njezina sudbina dok nije spašena Božjom ljubavlju i milošću.

AMEN

Suicidio.... El destino en el más allá....

El camino de la carne debe completarse, es decir, todo ser debe vivir también encarnado como ser humano. No puede acortar o interrumpir voluntariamente el camino terrenal. Sin embargo, en la etapa del libre albedrío, como ser humano, puede utilizar su libre albedrío y, poner fin a su vida terrenal como ser humano por su propia autoridad sin que se le impida hacerlo. Pero las consecuencias de tal desobediencia a la voluntad divina son terribles. Esa persona es todavía inmadura, es decir, le falta darse cuenta, de lo contrario no daría ese paso, que le priva de una gran gracia.... el poder trabajar en su ser aún más hasta que Dios mismo ponga fin a su vida. La comprensión de su desafortunada acción le llega en el más allá y su remordimiento es indescriptible. Si la vida se termina por voluntad de Dios aunque el ser humano sea todavía joven y no esté maduro para la eternidad, entonces Dios reconoce la necesidad de ello, y el final de la vida terrenal es un acto de gracia, ya sea para evitar un peligro para el alma o para dar a esta alma una oportunidad en el más allá que aumente su estado de madurez en poco tiempo. Pero el fin forzoso de la vida es un gran retroceso en términos espirituales, pues el ser se ve de repente impotente para trabajar sobre sí mismo y queda dependiente de la gracia de los seres de luz o de las personas, es decir, si no lo asisten, permanecerá para siempre en el mismo nivel de imperfección. Primero el alma tiene que llegar a esta comprensión en el más allá, lo que desencadena un estado de remordimiento que es indescriptible. Si el alma está ahora dispuesta, aprovecha todas las oportunidades para ser activa en el servicio, pero su lucha es indescriptiblemente difícil. Debe, por así decirlo, seguir soportando en el más allá el sufrimiento terrenal del que quiso escapar; lo que desechó sigue aferrándose a él sin cambios y lo atormenta indescriptiblemente. Pero Dios no carece de misericordia hacia un alma que ha despreciado Su voluntad, siempre que el alma no esté completamente endurecida. Al cabo de un tiempo que le parece infinitamente largo, el alma se enfrentará también a tareas en el más allá, cuyo cumplimiento aliviará su situación. Y ahora debe dejar que su voluntad se active de nuevo. Si está dispuesta a ayudar a las almas que sufren en el más allá, pronto reconocerá una notable mejora de su situación. Pero esto a veces sólo puede ocurrir después del tiempo fijado por Dios para su vida terrenal real, de modo que no ha acortado arbitrariamente este cambio terrenal y debe permanecer en su estado de sufrimiento, que le parecía insoportable en la tierra, en el más allá hasta que Dios se apiade del alma. Por lo tanto, su intervención en la voluntad divina fue completamente inútil, la privó de la gracia de madurar en la tierra, pero de ninguna manera puso fin a los tormentos de la existencia terrenal, y por eso hay que compadecer a estas almas, pues se necesita mucho tiempo antes de que sean redimidas, y la conciencia de haber desechado la gracia de Dios es tan agonizante para el alma que se queda en un estado lamentable en el más allá. Estas almas necesitan especialmente la oración de la gente. Sólo el amor de las personas en la tierra puede disminuir su tormento e impartirles fuerza para mejorar su suerte si tienen la voluntad de mejorar su situación por medio de servir en el mas allá y así se le permita cambiar, después de un tiempo aparentemente interminable, su morada sin luz la cual es comprensiblemente su porción (¿suerte? hasta que el amor y la gracia de Dios la redima de ella....

Amén