• Back

ISPUNJENJE SLUŽBENE DUŽNOSTI....

Vi nikada ne bi trebali biti zadovoljni time da samo ispunite vašu službenu dužnost nego bi trebali napraviti više od toga, vi bi trebali dobrovoljno prihvatiti zadatak kojeg ljudi ne ocekuju od vas da ucinite ali kojeg bi vi trebali napraviti radi Ljubavi.... jedino onda cete biti s Ljubavlju aktivni i jedino ovaj napor ce biti cijenjen i donijeti vam blagoslove za vjecnost. Ljudi koji poslušno sprovode njihov zemaljski rad vjeruju za sebe kako su napravili dovoljno. U tom slucaju njihov je život u stvari ispunjenje dužnosti ali unatoc tome to nije svjesno služenje u Ljubavi.... Štogod službena dužnost zahtjeva da bude ucinjeno se nepromjenjivo podudara sa svjetovnim ciljevima. Sve što ima procišcavajuci utjecaj na dušu nece niti biti zahtjevano niti sprovodeno kao službena dužnost vec to uvijek mora biti ucinjeno u apsolutnoj slobodi volje, i to je zašto se o dušinom napretku može govoriti jedino kada osoba radi povrh njegove dužnosti i nece prekinuti takvu dobrodušnu aktivnost.

Medutim, što god da ljudsko bice preuzme na sebe ili nametne drugima kao jednu obavezu jedino ima zemaljsku vrijednost, pošto Ljubav spram bližnjega ne treba nužno biti pokretacka sila ispunjavanja službene dužnosti. Postoje, kao pravilo, ljudski zakoni koji imaju namjeru održati svjetovni red, ispunjenje kojih je prema tome ucinkovito nužno kako bi se borilo protiv ljudske slabe volje, jer mnogi ljudi ne bi sprovodili što ih službena dužnost obavezuje uciniti ako u njima ne bi bio kultiviran osjecaj dužnosti. Sve što cine je time u jednu ili drugu ruku uvjetno i rezultira u nekoj vrsti zemaljske dobrobiti. Jedan zemaljski nacin života koji jedino prikazuje jedan beskrajan niz dijela, od kojih sva upadaju u kategoriju ispunjavanja službenih dužnosti, ni u kojem slucaju ne mora rezultirati u psihološkom stanju zrelosti, jer baš ovo ispunjavanje službene dužnosti sprijecava ljude od toga da budu uistinu aktivni s Ljubavlju.

Premda ispunjenje službene dužnosti ne može biti prikazano ljudima kao pogrešno ili nepotrebno, ono unatoc tome dovodi ljudsku dušu u izvjesnu opasnost, jer što on to više koristi kao vodeci princip ljudskog života, to više znacenja on pridaje baš ovoj dužnosti i to više on vjeruje za sebe kako je pošteden od istinskih aktivnosti Ljubavi, jer smatra njegovo vrijeme dovoljno iskorištenim a ipak on duhovno zaostaje ako podbacuje ljubiti, tj., unatoc tome što je potpuno zaokupljen službenim dužnostima, on nije potaknut od strane Ljubavi uciniti ‘više’.... pomoci njegovim bližnjim ljudskim bicima i duhovno i fizicki sa djelima koja nisu nikada zahtjevana od strane ljudi i prema tome Ljubav isto tako nikad ne može postati službena dužnost. Ispunjenje službene dužnosti samo po sebi zasigurno treba biti priznato na jedan zemaljski nacin ali ono nije od važnosti za vjecnost, time ljudsko bice mora dati sve od sebe i pokušati biti pomocan njegovom vlastitom slobodnom voljom. On ne bi trebao biti zadovoljan sa ispunjavanjem službene dužnosti nego sam od sebe napraviti ‘više’.... on bi trebao dati i pomoci sa Ljubavlju, tako da ce njegova duša pronaci spasenje, koja uvijek jedino ima koristi od onog što ljudsko bice cini svojom vlastitom slobodnom voljom i u nesebicnoj Ljubavi spram bližnjega.

AMEN

Cumplimiento del deber....

Nunca debes conformarte con el mero cumplimiento de tus deberes, sino que debes hacer algo más, debes emprender voluntariamente una tarea que no te sea dada por la gente, sino que debes hacerla por amor.... sólo entonces eres amorosamente activo, y sólo entonces este logro será valorado y te hará ganar bendiciones para la eternidad. Las personas que cumplen obedientemente con su trabajo terrenal creen que han hecho lo suficiente. Su vida es entonces una vida de cumplimiento del deber, pero no un servicio consciente en el amor. Lo que el deber manda hacer está, sin excepción, de acuerdo con el propósito mundano. Todo lo que tiene una influencia ennoblecedora en el alma no se exigirá ni se realizará según el deber, sino que tendrá que hacerse siempre con la más plena libertad de voluntad, y por eso sólo se puede hablar de progreso del alma cuando el ser humano demuestra ser activo más allá de su deber y no se detiene en tal actividad de amor. Sin embargo, lo que el ser humano convierte en un deber para sí mismo o para los demás sólo tiene un valor puramente terrenal, pues el cumplimiento de un deber no tiene por qué tener como motor el amor al prójimo. Se trata, en su mayoría, de mandamientos decretados por el hombre y destinados a mantener el orden mundano, cuyo cumplimiento es, por tanto, necesario hasta cierto punto para luchar contra la debilidad de la voluntad de las personas, ya que muchas de ellas no harían lo que se les impone si no fueran educadas en el sentido del deber. Por lo tanto, todo lo que hacen es de alguna manera condicional, y conlleva algún beneficio terrenal. Un modo de vida terrenal que sólo muestra una serie interminable de obras, todas ellas bajo el epígrafe del cumplimiento del deber, no tiene por qué llevar a un estado de madurez del alma, pues es precisamente este cumplimiento del deber lo que impide al ser humano ser verdaderamente amoroso. Aunque el cumplimiento del deber no se puede presentar a las personas como algo malo o innecesario, es sin embargo un cierto peligro para el alma del ser humano, pues cuanto más lo toma como pauta para la vida humana, cuanto más importante se toma este mismo deber, más cree estar eximido de la correcta actividad en amor. Considera que su tiempo está suficientemente utilizado y sin embargo, espiritualmente, se queda significativamente atrás a menos que se encuentre en el amor, es decir, que el amor le impulse, a pesar de los deberes y el tiempo cumplido, hacer un „mas“....servir al projimo tanto materialmente como espiritualmente con acciones que nadie exige y por tanto no se pueden convertir en un deber. El solo cumplimiento de deberes puede ser reconocido en la tierra, pero no tiene importancia para la eternidad, por lo que el ser humano debe tratar de dar y servir lo más posible por su propia voluntad. No debe conformarse con el cumplimiento de su deber, sino que, por su propia voluntad, debe hacer "más".... dar y servir en el amor para que su alma sea redimida, alma que sólo se beneficia de lo que el ser humano hace por su propia voluntad y en el amor desinteresado al prójimo...

Amén