• Back

REINKARNACIJA.... DUHOVNA VIĐENJA....

Pogledajte zvijezde na nebu, promotrite nebeski svod, i pustite da vaše misli kruže u beskrajnom svemiru, koji sklanja djela Stvaranja u neshvatljivom broju.... Čovjek je naspram ovog djela Stvaranja, tek jedno sićušno stvorenje.... To zaista tako izgleda, a ipak je cijelo Stvaranje određeno za to da biće najprije pripremi za boravak na Zemlji kao čovjek, tako je za ljude cijelo Stvaranje na neki način sredstvo do cilja. Djela Stvaranja najprije moraju dovesti duhovno do jedne određene zrelosti, tako da bi potom ono moglo uzeti boravište u tijelu, i sa ovim stadijem moglo završiti svoj zemaljski hod. Ovo je bio beskrajno dug put na Zemlji, koji međutim, sada nalazisvoj kraj, bez obzira kako se razvilo uređenje duše, da li se na kraju zemaljskog života ona nalazi u visokom ili niskom stupnju zrelosti. Biće je ostvarilo svoj zemaljski zadatak, ali s kojim uspjehom, ne mijenja ništa više na činjenici, da je zemaljski put sada konačno prevaljen, kada tjelesna smrt odvoji dušu od tijela. Sada duša ulazi u onostrano kraljevstvo, koje za nju sada može biti kraljevstvo svjetla, ali također i boravište bez svjetla, ako zemaljski život nije bio iskorišten. Sada bi to bio jedan čin beskrajne okrutnosti, ako bi duša kroz vječnosti bila ostavljena u njenom stanju bez svjetla, ako joj dakle, ne bi bila ponuđena više nijedna prilika da može nadoknaditi propušteno na Zemlji, ako je slobodne volje odlučila zamijeniti boravište bez svjetla sa onim svjetlijih predjela. Istoga će duši biti ponuđena prilika i u onostranom, da samu sebe oslobodi. To je njoj na volju, da sebi potraži krug djelovanja, koji joj pruža jednake mogućnosti za viši razvoj duše, kao na Zemlji, ili sada također može odbaciti svaku takvu mogućnost, te ustrajati u stanju bez svjetla. Bog je dopustio da nastanu bezbrojne tvorevine baš u svrhu daljnje izobrazbe takvih nesavršenih duša, daleko od ljudskog znanja, a ovo također razumski nije nikada dokučivo. I stoga, ako se govori o reinkarnaciji, onda je to sasvim ispravno, ali ona se nikada neće događati na istoj Zemlji, koju je duša čovjeka jednom napustila. Božje tvorevine sklanjaju sva bića koja još teže naviše.... Jedino savršena bića, bića svjetla, više ne zahtijevaju djela Stvaranja za njihov zadatak ili aktivnost koja usrećuje. Samo dok je biće još vezano, odnosno, još se nije odvojilo (oslobodilo) od materije, njegovo je prebivalište od Boga-vidljivo-u-svemir-postavljeno-stvaranje, prema njegovom stanju zrelosti, ali uvijek izvan Zemlje, jer je boravak na njoj sa tjelesnom smrću završen. Božanske tvorevine su nastale u tako nezamislivo mnogo raznolikosti, da sve nesavršeno postojanje,u skladu sa njegovim stanjem zrelosti, ima mogućnost stalno raditi na sebi, i da djelo samo iskupljenja koje je otpočelo ili je bilo zanemareno na Zemlji, nastavi ili poduzme. Uvijek će ovisiti jedino o tome koliko snažna je volja ovih bića za svjetlom, koliku stoga biće nosi žudnju da pobjegne od trenutnog stanja ili okruženja, kako bi pristiglo u svjetlije sfere. Samo, neiskorišteno vrijeme na Zemlji nije više nadoknadivo, utoliko što jedino boravak na Zemlji u ispravno korištenoj volji, donosi biću stupanj dijeteštva Božjeg, što drugačije više nije moguće, iako je izbavljenje iz tame i ulazak u svjetlosne sfere, za biće također nezamislivo stanje sreće, jedino su zadaci ovih bića drugačiji nego oni od istinske Božje djece.... Ako sada ljudi kroz duhovno viđenje steknu uvid u djelovanje bića koja se bore, kao i izbavljenih (iskupljenih, oslobođenih) bića, oni ipak nisu u stanju prosuditi stupanj svjetla, a još manje raspoznati prebivalište, u kojem se duše sada kreću. Duše su dakle u aktivnosti, ako žude za visinom, a ova aktivnost se pogrešno drži za zemaljsku aktivnost, tako da se iz toga izvodi zaključak da se ova bića iznova nalaze na Zemlji. Nema nikakvih suštinskih obilježja, koja karakteriziraju sadašnje prebivalište; duhovni vidjelac radije vidi vlastitu aktivnost bića kao njegovo okruženje, a to okruženje je vidjeocu tek nejasno raspoznatljivo; ono također odgovara svjetlosnom stanju bića, i stoga je sasvim raznoliko, ali uvijek primjereno stanju zrelosti i žudnji bića. Ako je dakle biće još jako vezano za Zemlju, odnosno, još svim osjetilima priljubljeno za Zemlju i njena dobra, također će i okruženje preuzeti takve oblike, jer biće samo stvara ovo okruženje, primjereno njegovim žudnjama. I otuda duša može doduše prebivati u zemaljskim predjelima, no bez da je više povezana sa Zemljom. Okruženje će se prilagoditi njegovim žudnjama i stupnju zrelosti, ali uvijek samo u njegovoj mašti, što međutim duhovni vidjelac drži za stvarnost, i otuda dospijeva u obmanuto mišljenje, da se ova bića vraćaju na Zemlju i tako se opet mogu utjeloviti na Zemlji. Nesavršena bića se nikada ne mogu svojevoljno vratiti na Zemlju, kada su oni prevalili zemaljski put kroz nezamislivo dugo vremena, i sada su kao čovjek tjelesnom smrću zaključili zemaljsko postojanje. Ono što potom treba očekivati, bilo u zrelom, bilo u nezrelom stanju duše, je duhovno iskustvo sasvim izvan Zemlje, budući cijeli svemir sadržava tvorevine koje su iznova određene za to da oblikuju duhovno u svemiru, tako da se ono može osloboditi od svega što još opterećujuće okružuje duhovno. A ako zemaljski život biću nije donio ovo izbavljenje, ono mora proći kroz daljnje Božje tvorevine, tako da konačno prispije do svjetla, i u Božjoj blizini može uživati vječnu blaženu sreću.

AMEN

Reencarnação.... Espiritual Looking....

Olha para as estrelas do céu, contempla o firmamento e deixa os teus pensamentos vaguear pelo universo infinito, que contém um número incompreensível de obras de criação.... O homem é apenas uma criatura minúscula em comparação com estes trabalhos de criação.... É assim que aparece e, no entanto, toda a criação se destina a preparar o ser para a sua permanência na Terra como ser humano; assim, toda a criação é, em certa medida, o meio para um fim para o ser humano. As obras da criação tinham primeiro que levar o ser espiritual a uma certa maturidade, para que ele pudesse então fixar residência na carne e com esta etapa poder terminar o seu curso terreno. Este foi um caminho infinitamente longo na Terra que agora encontra a sua conclusão, não importa como a forma da alma se tenha desenvolvido, se ela se encontra num estado de maturidade alta ou baixa no fim da vida terrena. O ser cumpriu a sua tarefa terrena, mas com que sucesso não muda mais o fato de que o caminho terreno agora finalmente foi percorrido, assim a morte corporal separa a alma do corpo. Agora a alma entra no reino do além, que agora pode ser o reino da luz para ela, mas também uma morada sem luz se a vida terrena não fosse usada. Seria um ato de crueldade infinita se a alma fosse deixada em seu estado sem luz por eternidades, se não lhe fosse mais oferecida qualquer oportunidade para compensar o que havia perdido na Terra, se o livre arbítrio tivesse decidido trocar a estadia sem luz (estado) por regiões mais brilhantes. E assim também se oferece à alma a oportunidade no além de se libertar a si mesma. É livre para procurar uma esfera de atividade que lhe dê as mesmas oportunidades para o desenvolvimento superior da alma, como na Terra, ou rejeitar todas as oportunidades e permanecer na situação de ausência de luz. Deus deixou surgir inumeráveis criações precisamente com a finalidade de educar almas tão imperfeitas, distantes do conhecimento humano e também nunca insondáveis a ele intelectualmente. E quando se fala de uma reencarnação, isso é certamente correto, mas nunca acontecerá na mesma terra que outrora libertou a alma humana. As criações de Deus abrigam todos os seres que ainda lutam para cima.... Apenas os seres perfeitos, os seres de luz, já não precisam de obras de criação para a sua tarefa ou actividade feliz. Somente enquanto o ser ainda estiver ligado, isto é, ainda não se desligou da matéria, é que a sua morada (on = d. Hg.) da criação de Deus - visível no mundo - é colocada, dependendo do seu estado de maturidade, porém, sempre fora da Terra, porque a morada sobre esta é terminada com a morte corporal. As criações divinas surgiram em tantas variações impensáveis que toda a disposição imperfeita tem a possibilidade, segundo o seu estado de maturidade, de trabalhar constantemente sobre si mesma e de continuar ou enfrentar o trabalho de autoredenção que foi iniciado ou negligenciado na Terra. Só dependerá sempre de quão forte é a vontade desses seres para a luz, e assim até que ponto o ser carrega o desejo de escapar do seu estado atual e ambiente para alcançar esferas mais leves. Somente o tempo não utilizado na Terra não pode mais ser alcançado, na medida em que a permanência do ser na Terra com um uso correto lhe renderá o grau de filiação a Deus, o que, por outro lado, não é mais possível, embora a redenção do ser das trevas e a entrada nas esferas de luz seja também um estado inconcebível de felicidade, é apenas que as tarefas destes seres são diferentes das dos verdadeiros filhos de Deus.... Mesmo que as pessoas ganhem discernimento sobre a atividade dos seres em luta e redimidos através da visão espiritual, elas ainda são incapazes de avaliar o grau de luz e ainda menos capazes de reconhecer o lugar de residência em que as almas agora se movem. Assim as almas estão ativas na medida em que desejam ascender, e essa atividade é erroneamente considerada como atividade terrena, de modo que se conclui que esses seres estão novamente na Terra.

Não há características essenciais que marcam o lugar atual de residência; o observador espiritual vê a atividade real dos seres mais do que o seu entorno, e esse entorno só é dificilmente reconhecível pelo observador; eles também correspondem ao estado de luz do ser e são, portanto, completamente diferentes, mas sempre adaptados ao estado de maturidade e desejo do ser. Portanto, se o ser ainda estiver muito ligado à terra, ou seja, se ainda estiver ligado à terra e aos seus bens com todos os seus sentidos, o ambiente também assumirá tais formas, pois o próprio ser cria este ambiente de acordo com os seus desejos. E por isso a alma pode certamente habitar nos reinos terrenos sem, contudo, ainda estar ligada à Terra. O ambiente se adaptará ao seu desejo e estado de maturidade, mas sempre apenas na sua imaginação, que, contudo, a pessoa espiritualmente observadora considera como realidade e, portanto, chega ao pensamento errôneo de que esses seres podem retornar à Terra e assim se encarnar novamente na Terra. Os seres imperfeitos nunca poderão voltar à Terra com sua própria autoridade, se percorreram o caminho terreno por tempos inimagináveis e agora concluíram sua existência terrena como seres humanos com a morte corporal. O que eles podem esperar depois, seja num estado de alma maduro ou imaturo, é uma experiência espiritual completamente fora da Terra, pois todo o universo tem criações que estão novamente destinadas a formar o espiritual no universo, para que ele possa se libertar de tudo o que ainda encerra o espiritual. E se a vida terrena não trouxe esta redenção ao ser, ela tem que passar por outras criações de Deus para que finalmente chegue à luz e possa desfrutar da felicidade eterna nas proximidades de Deus....

Amém