• Back

OPRAŠTANJE GRIJEHA.... APSOLUTNA POUZDANOST POGLAVARA RIMOKATOLIČKE CRKVE.... RUTINSKE AKCIJE

Navodnim činom opraštanja grijeha se samo simbolizira/predstavlja ono što je Gospodin naučavao na Zemlji [[= taj čin je samo simbol onog što je Gospodin naučavao na Zemlji]]. Ni u kojem slučaju nije nužno ispuniti formalnost pošto opraštanje grijeha u potpunosti ovisi o tome ka/koli-ko se čovjek osjeća krivim pred Bogom i o tome da on to prizna pred Njime u iskrenoj molitvi apelirajući za Njegovu milost i opraštanje od svoje krivnje. Formalnost je još jednom opasnost za dušu pošto će jedan čin biti automatiziran koji je, ili bi trebao biti, previše intiman da bi se učinio izvanjski prepoznatljvim. Čin javnog priznavanja grijeha može voditi do površnosti, do te mjere da osoba više ili manje slijedi rutinski čin bez da je ta/toli-ko iznutra ujedinjena sa Bogom da osjeća potrebu priznati Mu svoju krivnju grijeha. Sve što činite zbog spasenja vaše duše treba biti živo, a ceremonija poput te može lako rezultirati u beživotnom činu pošto nisu svi ljudi istovremeno ispunjeni sa Bogom kako bi Mu sebe otkrili u svim njihovim slabostima i krivnji grijeha. Ali to je preduvjet za opraštanje grijeha, sva vanjska djela su samo simboli onog [[ili ‘samo predstavljaju ono’]] što korespondira Božjoj volji ali ne [[i]] ostvarenje Božanske volje.

Kada vam duh Božji privuče/skrene pažnju na opasnost u koju se postavljate, vi mu se ne bi trebali suprotstavljati već bi sa cijelim svojim srcem trebali biti zahvalni vašem nebeskom Ocu na ispravnom (ruko)vođenju, pošto gubite jako puno snage ispunjavajući vanjske formalnosti, koju bi trebali iskoristiti za vaš unutarnji napredak. Iskrena misao pre/o-dane ljubavi će vam donijeti beskrajno više blagoslova nego gorljivo ispunjavanje crkvenih zapovijedi, koje su bile dane ljudima bez Božjeg odobravanja. Predstavnici ovih učenja su se još jednom sklonili [[ili ‘još jednom su pribjegli’]] iza od strane ljudi razvijene doktrine o apsolutnoj pouzdanosti poglavara Crkve u vezi s duhovnim zakonima.

Sve što je ljudima dano od gore je najčišća istina; međutim, kroz Njegove objave odgore, Bog jedino izražava Svoju volju ali On nikad neće htjeti kontrolirati ili koristiti prisilne mjere kako bi ljude učinio poslušnima. Jer to bi potpuno proturječilo zakonu o dobrovoljnom izbavljenju bića koji potjekao iz Božanske ljubavi i mudrosti. Zapovijedi koje su proglasili ljudi su uplitanje u Božanske odredbe.... zapovijedi koje prisiljavaju ljude na izvršavanje akcija, iako je službeno njihova vlastita volja preduvjet, od strane Boga nikad neće biti smatrane ispravnim. Volja ljudskog bića ne može rutinski sprovoditi svoju aktivnost, u tom slučaju više nije slobodna nego je već zavezana od strane volje osobe koja, kao rezultat takvih zapovijedi, dodjeljuje ljudima specifično vrijeme za vršenje njihove dužnosti.

Ovo je ogromna ljudska pogreška/zabluda koja prijeti uništiti/prigušiti razvijajuće osjetljivo/nježno/delikatno sjeme unutrašnje čežnje za Bogom, osim ako blagonaklone akcije ljudskog bića ne postanu posebice dinamične i duhovno prosvjetljenje učini da on iznenada shvati istinsku Božju volju. Jedino onda će on biti u stanju osloboditi sebe od učenja koje, zahvaljujući ljudskom doprinosu, već značajno zastranjuje/odstupa od učenja kojeg je Isus Osobno dao ljudima na Zemlji. Čovjek obično teži ispuniti svoju obavezu [[ili ‘svoje moranje’]], a to je najveća opasnost za dušu.... Jer on ne teži samosvjesno ka savršenstvu pošto mu je u stvarnosti dan plan kojeg nastoji sprovesti, a time što slijedi osnove koje su postavili drugi ljudi on zanemaruje svoj vlastiti psihološki zadatak a ipak je uvjeren kako živi život koji je ugodan Gospodinu Bogu.

AMEN

Perdão dos pecados.... Infalibilidade.... Atos Esquemáticos....

O suposto ato de perdão dos pecados é apenas o símbolo do que o Senhor ensinou na Terra. Não há absolutamente nenhuma necessidade de cumprir uma forma, pois o perdão dos pecados só depende de até que ponto o ser humano se sente culpado para com Deus por seus pecados e confessa isso a Ele em diálogo íntimo e pede a Ele misericórdia e perdão de sua culpa. A forma é novamente apenas um perigo para a alma, pois ela mecaniza uma ação que é ou deveria ser demasiado interior para ser conhecida exteriormente. A confissão pública dos pecados é um ato que pode levar à superficialidade, na medida em que a pessoa se une, por assim dizer, a um ato temporalmente fixo sem estar interiormente com Deus, de tal forma que a confissão de sua culpa de pecado é necessária para ela. Tudo o que você faz por causa da sua salvação deve estar vivo, e tal cerimônia pode facilmente se tornar um ato morto, pois nem todas as pessoas são tão permeadas por Deus ao mesmo tempo que se revelam a Ele em toda a sua fraqueza e culpa do pecado. Este, porém, é o pré-requisito para o perdão dos pecados, e todas as ações externas são apenas o símbolo do que corresponde à vontade de Deus, mas não o cumprimento da vontade divina. Agora, se o espírito de Deus vos aponta o perigo em que vos colocais, não deveis rebelar-vos, mas ser de coração agradecido ao vosso Pai celestial por Ele vos instruir corretamente, pois desperdiçais muitas forças no cumprimento de formas externas, para as quais vos deveis virar para o vosso avanço interior. Um pensamento sincero e cheio de amor devotado lhe dará uma medida infinitamente maior de graça do que a observância zelosa dos mandamentos da igreja, que foram dados às pessoas sem a aprovação de Deus. Os representantes desses ensinamentos se enraízam novamente atrás de uma doutrina de origem humana sobre a infalibilidade do chefe da igreja em decretos espirituais. Tudo o que é ordenado às pessoas de cima é a mais pura verdade, mas Deus só faz Sua vontade conhecida através de Suas transmissões de cima, mas Ele nunca determinará as pessoas ou as quererá induzir a seguir Sua vontade através de medidas coercivas. Pois isto contradiz completamente a lei da libertação do ser através da sua própria vontade, que emergiu do amor e sabedoria divina. Um mandamento emitido por um ser humano é uma interferência com os decretos divinos.... Deus nunca aprovará tais mandamentos que obrigam o ser humano a fazer obras, mesmo que a sua própria vontade seja oficialmente feita uma condição. Mas a vontade do ser humano não pode ser esquematicamente desenvolvida em atividade, porque então não é mais livre, mas já está presa pela vontade daquele que prescreve certos tempos para as pessoas através de tais mandamentos, onde o ser humano é assim chamado a cumprir o seu dever. É um erro humano tão grande que ameaça asfixiar a pequena planta que brota do desejo interior de Deus, a menos que a atividade de amor de uma pessoa se torne particularmente ativa e a iluminação do espírito lhe traga de repente a realização da vontade real de Deus. Só então poderá libertar-se de um ensinamento que, por intervenção humana, já se desvia consideravelmente do ensinamento que o próprio Cristo deu aos homens na Terra. O ser humano esforçar-se-á principalmente para cumprir o seu dever, e este é o maior perigo para a alma..... Pois não busca conscientemente a perfeição porque, por assim dizer, lhe é apresentado um plano, cuja execução cuida e, devido ao trabalho preliminar feito por ela, negligencia a sua própria obra da alma, mas acredita viver agradavelmente a Deus, o Senhor....

Amém