• Back

OPRAŠTANJE GRIJEHA.... APSOLUTNA POUZDANOST POGLAVARA RIMOKATOLIČKE CRKVE.... RUTINSKE AKCIJE

Navodnim činom opraštanja grijeha se samo simbolizira/predstavlja ono što je Gospodin naučavao na Zemlji [[= taj čin je samo simbol onog što je Gospodin naučavao na Zemlji]]. Ni u kojem slučaju nije nužno ispuniti formalnost pošto opraštanje grijeha u potpunosti ovisi o tome ka/koli-ko se čovjek osjeća krivim pred Bogom i o tome da on to prizna pred Njime u iskrenoj molitvi apelirajući za Njegovu milost i opraštanje od svoje krivnje. Formalnost je još jednom opasnost za dušu pošto će jedan čin biti automatiziran koji je, ili bi trebao biti, previše intiman da bi se učinio izvanjski prepoznatljvim. Čin javnog priznavanja grijeha može voditi do površnosti, do te mjere da osoba više ili manje slijedi rutinski čin bez da je ta/toli-ko iznutra ujedinjena sa Bogom da osjeća potrebu priznati Mu svoju krivnju grijeha. Sve što činite zbog spasenja vaše duše treba biti živo, a ceremonija poput te može lako rezultirati u beživotnom činu pošto nisu svi ljudi istovremeno ispunjeni sa Bogom kako bi Mu sebe otkrili u svim njihovim slabostima i krivnji grijeha. Ali to je preduvjet za opraštanje grijeha, sva vanjska djela su samo simboli onog [[ili ‘samo predstavljaju ono’]] što korespondira Božjoj volji ali ne [[i]] ostvarenje Božanske volje.

Kada vam duh Božji privuče/skrene pažnju na opasnost u koju se postavljate, vi mu se ne bi trebali suprotstavljati već bi sa cijelim svojim srcem trebali biti zahvalni vašem nebeskom Ocu na ispravnom (ruko)vođenju, pošto gubite jako puno snage ispunjavajući vanjske formalnosti, koju bi trebali iskoristiti za vaš unutarnji napredak. Iskrena misao pre/o-dane ljubavi će vam donijeti beskrajno više blagoslova nego gorljivo ispunjavanje crkvenih zapovijedi, koje su bile dane ljudima bez Božjeg odobravanja. Predstavnici ovih učenja su se još jednom sklonili [[ili ‘još jednom su pribjegli’]] iza od strane ljudi razvijene doktrine o apsolutnoj pouzdanosti poglavara Crkve u vezi s duhovnim zakonima.

Sve što je ljudima dano od gore je najčišća istina; međutim, kroz Njegove objave odgore, Bog jedino izražava Svoju volju ali On nikad neće htjeti kontrolirati ili koristiti prisilne mjere kako bi ljude učinio poslušnima. Jer to bi potpuno proturječilo zakonu o dobrovoljnom izbavljenju bića koji potjekao iz Božanske ljubavi i mudrosti. Zapovijedi koje su proglasili ljudi su uplitanje u Božanske odredbe.... zapovijedi koje prisiljavaju ljude na izvršavanje akcija, iako je službeno njihova vlastita volja preduvjet, od strane Boga nikad neće biti smatrane ispravnim. Volja ljudskog bića ne može rutinski sprovoditi svoju aktivnost, u tom slučaju više nije slobodna nego je već zavezana od strane volje osobe koja, kao rezultat takvih zapovijedi, dodjeljuje ljudima specifično vrijeme za vršenje njihove dužnosti.

Ovo je ogromna ljudska pogreška/zabluda koja prijeti uništiti/prigušiti razvijajuće osjetljivo/nježno/delikatno sjeme unutrašnje čežnje za Bogom, osim ako blagonaklone akcije ljudskog bića ne postanu posebice dinamične i duhovno prosvjetljenje učini da on iznenada shvati istinsku Božju volju. Jedino onda će on biti u stanju osloboditi sebe od učenja koje, zahvaljujući ljudskom doprinosu, već značajno zastranjuje/odstupa od učenja kojeg je Isus Osobno dao ljudima na Zemlji. Čovjek obično teži ispuniti svoju obavezu [[ili ‘svoje moranje’]], a to je najveća opasnost za dušu.... Jer on ne teži samosvjesno ka savršenstvu pošto mu je u stvarnosti dan plan kojeg nastoji sprovesti, a time što slijedi osnove koje su postavili drugi ljudi on zanemaruje svoj vlastiti psihološki zadatak a ipak je uvjeren kako živi život koji je ugodan Gospodinu Bogu.

AMEN

Perdón de pecados.... Infalibilidad.... Acciones esquemáticas....

El supuesto acto de perdón de los pecados es solo un símbolo de lo que el Señor enseñó en la tierra. No hay absolutamente ninguna necesidad de cumplir una forma, porque el perdón de los pecados solo depende de la medida en que el hombre se siente culpable de sus pecados hacia Dios y se lo confiesa a Él en un diálogo íntimo y Le pide misericordia y el perdón de su culpa. La forma es otra vez sólo un peligro para el alma, porque se está mecanizando una acción que es o debería ser demasiado íntimo para hacerla reconocible desde el exterior. La confesión pública de los pecados es un acto que puede llevar a la superficialidad, ya que la persona se une a un acto cronometrado, por así decirlo, sin estar conectado interiormente con Dios que la confesión de su culpa de pecado es una necesidad para él.

do lo que hagáis por el bien de vuestras almas debe estar vivo, y tal ceremonia puede convertirse fácilmente en un acto muerto, porque no todos los hombres están tan penetrados de Dios al mismo tiempo que se revelan a Él en toda su debilidad y culpa de pecado. Esto, sin embargo, es una condición previa para el perdón de los pecados, y todas las acciones externas son solo el símbolo de lo que corresponde a la voluntad divina, pero no el cumplimiento de la voluntad divina. Cuando el Espíritu de Dios os señala al peligro en el que vosotros mismos os encontráis, no debéis revelaros, sino estar agradecidos a vuestro Padre celestial de todo corazón, que os enseña lo correcto, porque estáis desperdiciando mucha energía en el cumplimiento de las formas externas, que debéis dedicar a vuestro desarrollo interior.

pensamiento íntimo lleno de amor devocional os otorga una media de gracia infinitamente mayor que la obediencia diligente de los mandamientos de la iglesia que fueron dados a los hombres sin el consentimiento de Dios. Los representantes de estas doctrinas se esconden una vez más detrás de una doctrina humana de la infalibilidad del jefe de la iglesia en las disposiciones espirituales.

do lo que se ofrece a los hombres desde “arriba” es la verdad más pura, pero Dios solo anuncia Su voluntad a través de Sus mensajes desde arriba, pero nunca va a determinar a los hombres ni querrá inducirlos a obedecer Su voluntad mediante medidas coercitivas. Porque esto contradice completamente a la ley “de la liberación del ser por propia voluntad”, que ha surgido del amor y la sabiduría.

un mandamiento establecido humanamente una intervención en el orden divino.... Dios nunca aprobará tales mandamientos que obligan al hombre a actuar, aunque oficialmente ponen la propia voluntad como condición. La voluntad humana, sin embargo, no puede desarrollarse esquemáticamente en actividad, porque entonces ya no es libre, sino que está sujeta la voluntad de aquel que prescribe ciertos tiempos para las personas mediante tales mandamientos, donde la persona está llamada a cumplir con su deber.

un error humano tan grande que amenaza a sofocar la plantita brotando del anhelo interior a Dios, a menos que la actividad amorosa de una persona se vuelve muy activa, y ahora la iluminación del Espíritu le trae de repente el reconocimiento de la voluntad real de Dios.

lo entonces se podrá liberarse de una doctrina que, por intervención humana, se desvía considerablemente de la enseñanza que Cristo Mismo dio a los hombres en la tierra. El hombre se esforzará principalmente por cumplir con su deber, y eso es el mayor peligro para el alma.... Porque ella no se esfuerza conscientemente por la perfección porque se le presenta un plan en cierta medida, cuya ejecución es de la que se dedica y a través del trabajo preparatorio que se ha realizado en el lado humano, descuida su propio trabajo de alma, pero cree que está viviendo al agrado a Dios, el Señor....

én