• Back

OTVRDLA SRCA....

Nemojte otvrdnuti vaša srca, i budite voljni svakome dati. A, kada ste zamoljeni, ne budite neodlučni želite li ispuniti molbu, nego dajte, ako je to u vašoj moći. Vi uvijek morate suosjećati u nevolji drugoga, i uvijek biti brižni ovu olakšati svim snagama, onda vi djelujete u Ljubavi, a ova Ljubav će vam jednom biti nagrađena, jer „tako kako vi mjerite, bit će i vama izmjereno“, govori Gospod.... Čovjek koji je ljubavno aktivan, u Božjoj je blizini, i njegov Duh se prosvjetljava u skladu s njegovom aktivnosti Ljubavi. Jer, Ljubav je otkupljujuća, stoga također dokida stanje tame, koje je posljedica vezanog, neiskupljenog stanja. Treba biti spašeno sve što hoda u grijehu.... a grijeh je sve što izvire iz odsustva Ljubavi (tj. iz neljubaznosti, nemilosrdnosti). Posljedično, djela Ljubavi moraju čovjeka pročistiti od krivnje grijeha, budući Bog Osobno uklanja grijehe onih, koji ih prepoznaju i mole za oprost. Ipak, prepoznavanje grijeha i traženje oprosta neće biti pojmljivo bez djelatne Ljubavi, jer duša otvrdlog (bezdušna) čovjeka ne prepoznaje svoju krivnju.... ona odaje počast samoljublju, a to je najveća prepreka prepoznavanju Istine. Čovjek se kroz moć zla osnažuje u svojemu samoljublju, i stoga je neosjetljiv prema patnji bližnjeg. A ne postoji nikakva druga mogućnost spasenja za takvu dušu, kako na Zemlji, tako također i u onostranom. Bez Ljubavi ne može postati slobodna od prisile koja ju muči. Ona sama mora ispružiti ruku da učini situaciju drugih bića podnošljivom, jedino onda olabavljuje svoje okove, i učinjen je prvi korak prema samo iskupljenju. Kada bi samo ljudi htjeli promisliti da njihovo stanje patnje mora biti povećano, ako se oni ne iskažu u ispitima (kušnjama) života, koje je Gospod svakome odredio. Kada bi oni htjeli prepoznati, da duša mora najprije dati, prije nego li može primiti. Ona sama će osjetiti blagodati Ljubavi, stoga također treba doprinijeti u tome da donese pomoć drugim neiskupljenim bićima, i to zemaljski, kao i duhovno.... Čovjek ne smije vjerovati da on sam može crpiti iz izvora milosrđa, dok bližnjemu uskraćuje istu okrjepu. Duhovna nevolja je vrlo velika, i stoga također i tjelesna nevolja mora biti osjetna, tako da čovjek na sebi osjeti gorčinu ove, i potom je obziran da po mogućnosti olakša patnju. Ali, moći vidjeti patnju, bez suosjećanja, svjedoči o otvrdlom stanju duše koja je još vrlo daleko od otkupljenja. Da bi spasio takvu dušu, Bog mora primijeniti nasilna sredstva, te još povećati njenu patnju, tako da se srce čovjeka probudi, i volja u njemu postane djelatna, intervenirajući pomoćno da ublaži ovu veliku patnju. Jedino onda je iskra Božanske Ljubavi zapaljena u njemu i može postati plamen koji djeluje pročišćavajuće i izbavljujuće, i gasi sve zle osjećaje u srcu. Ljubav mora postati aktivna u čovjeku, tako da on pronađe konačno otkupljenje.

AMEN

Corazones endurecidos....

No endurezcáis vuestros corazones y estéis dispuestos a dar a todos. Y cuando se os preguntan, no penséis si queréis cumplir con el pedido, sino concededlo, siempre que esté en vuestro poder. Debéis poneros siempre en la necesidad de la otra persona y siempre tener cuidado en aliviarla lo mejor que podáis, entonces practicarais el amor, y este amor un día será recompensado para vosotros, porque “tal como midáis, os volverá a medir”, dice el Señor.... La persona que amorosamente activa está cerca de Dios, y su espíritu se ilumina según su actividad amorosa. Debido a que el amor es redentor, y entonces también elimina el estado de oscuridad que es la consecuencia del estado desterrado, no redimido. Todo lo que anda en el pecado debe ser redimido.... Y el pecado es todo, lo que surge del desamor.

En consecuencia, las obras de amor deben limpiar al hombre de la culpa del pecado, ya que Dios Mismo borra los pecados de quienes los reconocen y piden perdón. Pero reconocer el pecado y pedir perdón será impensable sin el amor activo, porque el alma de un hombre endurecido no reconoce su culpa.... ella rinde homenaje al amor propio, y este es el mayor obstáculo para reconocer la verdad. el hombre se fortalece en su amor propio a través del poder del mal y, por lo tanto, es insensible al sufrimiento de sus semejantes.

Y no hay otra posibilidad para la salvación de tal alma, tanto en la tierra como en el más allá. Sin amor, no puede librarse de la compulsión que la atormenta. Ella misma tiene que echar mano para hacer que la situación sea soportable para otros seres, solo entonces sus cadenas se aflojarán y se dará el primer paso para la auto redención. Si los hombres quisieran pensar en el hecho de que su estado de sufrimiento tiene que incrementarse si no se aprueban en las pruebas de la vida, que el Señor impone a cada uno. Si quisieron reconocer que el alma tiene que dar primero antes de poder recibir. Ella misma sentirá los beneficios del amor, por lo que también debe contribuir a llevar ayuda a otros seres no redimidos, y esto tanto terrenal como también espiritualmente....

El hombre no debe creer que él mismo puede sacar de la fuente de la compasión, mientras niega a sus semejantes al mismo refrigerio. La angustia espiritual es muy grande, por lo que la necesidad corporal también debe ser palpable, de manera que la persona sienta la amargura de la misma y esté ansiosa por aliviar el sufrimiento tanto como sea posible. Pero poder ver el sufrimiento sin compasión atestigua un estado mental endurecido que aún está muy lejos de la redención.

Para salvar tal alma, Dios tiene que usar medios violentos y aumentar aún más el sufrimiento de él, para que el corazón se despierte en él y la voluntad se active en él para intervenir y ayudar y aliviar este gran sufrimiento.

Sólo entonces se ha encendido en él la chispa del amor divino y puede convertirse en una llama que tiene un efecto purificador y redentor y sofoca todos los malos sentimientos en el corazón. El amor debe activarse en el hombre para que le llegue su salvación finalmente....

Amén