• Back

RAZMIŠLJANJE RAZUMOM I SRCEM... AKTIVNOST PODUČAVANJA... HIPNOZA...

Zastupan je pogrešan stav, da jedino visoko razvijeni ljudski razum može prodrijeti u znanje o stvarima koje su još neistražene, i da stoga jedino onaj tko stoji u svjetovnom znanju, može prisvojiti saznanja koja zahvaćaju u područje neistraženoga, i dati ključ za znanje o tome. Čovjek zaista treba koristiti svoj razum, on treba također sve promišljati i ispitivati, i ne prihvatiti nepromišljeno kao Istinu sve što mu je podneseno... ali osloniti se isključivo na svjetovni razum, budalastije je nego bez provjere prihvatiti nešto što mu čovjek koji vjeruje prenosi. Vjera u Boga je veće jamstvo Istine nekog učenja, nego najpotpunije školovanje putem svjetovnih učitelja. Da bi se došlo do Istine, nužna je vjera u Boga... Sada međutim, zemaljsko dijete, zahvaljujući oštrini svojega uma u svjetovnom znanju, može biti mnogo superiornije, ako ono istovremeno želi za svoje bližnje duhovno koje je njemu posredovano... ako on ponuđeno rado i voljno želi razdijeliti, i tako osim vlastitog znanja o skrivenim stvarima, također traži dar da može učiteljski djelovati. Ono što čovjek prepoznaje u sebi, nije uvijek dovoljno za pružanje toga bližnjima. Misao može munjevito prosvijetliti zemaljsko dijete, ono može primiti i voljno prihvatiti, ali misaono-primljeno često nije dovoljno za razdjeljivanje, budući razum tek mora prihvatiti i obraditi ono što je srce primilo... Za to je također potrebno ispravno razumsko-razmišljanje... Božanska Istina može zaista svima biti ponuđena, ali činjenica da ona treba biti razdijeljena, osim sposobnosti srca da primi, zahtijeva i dobro podučeno racionalno razmišljanje. Dar podučavanja mora također biti prenesen zemaljskom djetetu, i stoga ono za to također mora tražiti snagu, ako se ono želi uskladiti s Božanskom voljom, i aktivirati se podučavajući. Jer iznova je i ovdje odlučujuća slobodna volja. Staviti zemaljsko biće u stanje prisile da u utvrđenim vremenima podučava, ne odgovara Božanskoj volji... to bi iznova prema ljudima bilo očigledno Božje djelovanje, što bi moglo ograničiti slobodu vjere. Otuda, također nije od Boga željeno, da ljudima u nesvjesnom stanju nastupi podučavanje, budući je ovo stanje oslabljene volje čovjeka, što isto tako može biti iskorišteno od snaga odvraćenih od Boga... kao od zemaljskih ljudi snažne volje, a rezultati... ljudima kroz ovo prenesena učenja... ne trebaju nužno biti Istina. Poslužiti se čovjekom slabe volje kako bi se moglo očitovati kroz njega, ne odgovara Božjoj volji, s druge strane, jedno zemaljsko dijete posvećeno Njemu u punini volje, u potpunosti je sposobno vršiti Božansku volju, budući Bog Sam može djelovati kroz njega... On mu daje ekstremnu snagu i potpuno razumijevanje, ali on to također mora tražiti, i tako izraziti punu volju da bude aktivan za Boga. Ništa što jedno takvo zemaljsko dijete naumi učiniti nije neizvedivo, ako se sve odnosi na prijenos Božanske Istine. I tako ljudsko znanje jednog nevjernika može daleko premašiti ono jednog vjernika, ali ovaj potonji će u svakom spornom pitanju koje zadire u područje Božanske Istine, iznijeti govorničku pobjedu, budući Bog prosvjetljava dijete koje Mu se svjesno stavi na raspolaganje, i daje mu sposobnost da također koristi svoje racionalno razmišljanje da munjevito shvati, i da može opovrgnuti svaki prigovor prema Božanskoj volji. Pa tako i najmudriji svjetovni učenjak daleko zaostaje za znanjem jednog takvog Božjeg alata, ukoliko bi on htio bez ikakve vjere u Boga iznijeti dokaz o dubokim problemima koji se protežu u duhovno područje. Zemaljsko dijete koje služi Boga, međutim, mora također upotrijebiti svoje racionalno razmišljanje, tek onda, kada djeluju zajedno srce i razum, znanje primljeno od Boga također je dovedeno bližnjima, i stoga onostrane snage podučavanja neumorno nastoje poticati aktivnost mišljenja, tako da bude ispunjena misija, koja je neizmjerno važna u vremenima duhovne nevolje.

AMEN

Verstandsmatig denken en denken vanuit het hart – Onderwijzende werkzaamheid – Hypnose

Er wordt voor de verkeerde opvatting opgekomen, dat enkel het hoog ontwikkelde menselijke verstand in staat is om binnen te dringen in zaken, die nog niet onderzocht zijn. En dat enkel degenen, die kennis van de wereld hebben, ervaringen eigen kunnen maken, die in het onontgonnen rijk ingrijpen en de sleutel tot kennis hiervan kunnen geven. De mens moet wel zijn verstand gebruiken, hij moet ook alles overdenken en onderzoeken en niet gedachteloos alles als waarheid aannemen, wat hem voorgelegd wordt. Maar zich louter op het wereldse verstand verlaten, is dwazer dan zonder het te onderzoeken aannemen van wat een gelovig mens hem geeft. Het geloof in God is een grotere garantie voor de waarheid van een lering dan de volmaaktste scholing door wereldse onderwijzers. Om tot de waarheid te komen, is het geloof in God onontbeerlijk.

Nu kan het mensenkind echter op grond van zijn verstand degenen, die wereldse kennis hebben veruit de baas zijn, wanneer hij hetgeen hem geestelijk overgedragen is tevens voor zijn medemensen verlangt. Wanneer het mensenkind hetgeen hem geboden wordt graag en gewillig verder zou willen geven en dus naast de eigen kennis van verborgen zaken ook de gave vraagt om onderwijzend te kunnen werken.

Wat de mens in zichzelf herkent, is niet altijd voldoende om het aan de medemensen te laten zien. De gedachte kan het mensenkind bliksemsnel verlichten, het kan ontvangen en gewillig opgenomen worden, maar voor de weergave is hetgeen via de gedachten ontvangen is, vaak niet voldoende, want eerst moet het verstand datgene, wat het hart ontvangen heeft, opnemen en verwerken. Daar hoort ook een goed, verstandsmatig denken bij.

De goddelijke waarheid kan wel aan iedereen aangeboden worden, maar de omslag, dat deze waarheid doorgegeven moet worden, vereist behalve de bekwaamheid van het hart om te ontvangen, ook een goed ontwikkeld verstandelijk denken. De gave om te onderwijzen moet eveneens aan het mensenkind gegeven worden en daarom moet hij daarvoor ook de kracht vragen als het aan de goddelijke wil beantwoorden wil en het onderwijzend werkzaam wil zijn. Want opnieuw is ook hier de vrije wil doorslaggevend.

Het beantwoordt niet aan de goddelijke wil om een aards wezen te dwingen om op bepaalde tijden te onderwijzen. Dit zou weer ten opzichte van de mensen een te duidelijk werkzaam zijn van God zijn, wat de geloofsvrijheid zou kunnen beperken. Daarom is het ook niet de wil van God, dat mensen in onbewuste toestand onderwijzend optreden. Deze toestand is toch een wilszwakte van de mens, die op dezelfde wijze door van God afgewende krachten gebruikt kan worden, zoals door wilskrachtige aardse mensen en de resultaten, de door hen aan de mensen gegeven leringen, hoeven geen absolute waarheid te zijn.

Het stemt niet overeen met de wil van God om Zich van een wilszwak mens te bedienen om Zich door hem te kunnen uiten. Daarentegen is een Hem met volledige wil toegenegen mensenkind ten volle in staat om de goddelijke wil uit te voeren, want God Zelf kan door hem werken. Hij geeft hem de grootste kracht en het volste inzicht. Maar het mensenkind moet er wel om vragen en dus blijk van geven van de volledige wil om voor God werkzaam te zijn. Niets, wat zo’n mensenkind zich voorneemt als het gaat om het doorgeven van de goddelijke waarheid, is onuitvoerbaar.

En zo kan de menselijke kennis van een ongelovige die van een gelovige wel ver overtreffen, maar de laatste zal in elke kwestie, die verband houdt met het gebied van de goddelijke waarheid, de overwinning door de rede behalen, want God verlicht een kind, dat zich bewust aan Hem ter beschikking stelt en geeft hem de bekwaamheid om ook zijn verstandsmatige denken zo te gebruiken, dat het bliksemsnel begrijpt en elke tegenwerping volgens goddelijke wil kan weerleggen. En zo blijft zelfs de wijste wereldwijze ver achter bij de kennis van zo’n werktuig van God, voor zover hij zonder enig geloof in God een bewijsvoering zou willen leveren van diepe vraagstukken, die oprijzen naar het geestelijke gebied.

Maar het mensenkind dat God dient, moet zijn verstandsmatige denken eveneens pas dan gebruiken, wanneer het hart en het verstand samenwerken. Pas dan kan de van God ontvangen kennis ook aan de medemensen gegeven worden. En daarom streven de leerkrachten in het hiernamaals er onvermoeibaar naar om de denkactiviteit aan te sporen, opdat een missie vervuld wordt, die buitengewoon belangrijk is in tijden van geestelijke nood.

Amen