• Retour

Félicité Céleste

Toute comparaison qui voudraient rendre compréhensibles à l'homme les Béatitudes du Ciel seraient inadéquates, parce que rien sur la terre ne peut représenter le moins du monde ces Béatitudes, rien ne peut être comparé à elles si on voulait faire la tentative d'en dévoiler une image aux hommes. Ce qui rend infiniment heureux les âmes dans l'éternité n'est en rien tangible et l'homme ne réussit ne pas à l’imaginer, mais il doit se contenter de la Promesse du Seigneur : « Aucun œil d'homme n’a jamais vu et aucune oreille d'homme n’a jamais entendu ce que J'ai préparé pour ceux qui M'aiment....  » La connaissance des délices de la vie éternelle serait même très désavantageuse pour le mûrissement des âmes, parce que l'homme doit devenir parfait et donc il doit être bon du fait de sa propre poussée intérieure, et non dans l’intérêt d’une récompense. Ce qui attend un être parfait dans l'éternité, est tellement béatifiant que l'homme ferait et souffrirait tout s'il connaissait le degré de béatitude ; s'il savait en quoi consiste cette béatitude. Il peut lui être dévoilé seulement que le sentiment d'Amour est déterminant dans l'au-delà, car sans celui-ci aucune béatitude n’est concevable, car l'Amour unit tout et ainsi il est créé un état de bonheur qui est inimaginable pour les hommes sur la terre. Parce que sur la terre l'amour est si faible qu’il disparaît comparé au degré d'amour des êtres de lumière dans l'au-delà. Et donc l'homme n'est même pas en mesure de pouvoir s'imaginer l'Amour comme étant la Totalité de la béatitude, même si déjà sur la terre l'amour, c'est-à-dire les activités d'amour et les sentiments d'amour, sont perçus comme quelque chose d'exquis dès que l'homme apprend à les connaître. Parce que seulement l'Amour divin béatifie, l'Amour offre, donc il est altruiste. L'amour qui demande rend bienheureux seulement lorsque l'objet du désir est Dieu et Son Amour, parce que cet amour qui désire est en même temps accomplissement, parce que l'Amour divin coule à chaque homme qui le désire. Si déjà sur la terre l'amour pour Dieu rend heureux, combien heureux est l'être dans l'éternité, lorsque Dieu se baisse vers lui dans Son Amour infini et comble son ardent désir. Les délices de ce désir comblé sont indescriptibles et ils ne peuvent pas s'expliquer par des mots, parce que c’est un processus purement spirituel, lorsque l'être trouve l'unification avec Dieu et accueille en lui le rayonnement d'Amour. Et donc aucun homme ne réussit à se faire une idée de l'éternel bonheur tant qu’il reste sur la terre, parce que Dieu Lui-Même lui tient caché ce savoir jusqu'à ce qu’il ait atteint la maturité spirituelle, pour donner un regard dans le Royaume spirituel qui lui révèle l'éternelle Magnificence, si telle est la Volonté de Dieu.

Amen

Hemelse gelukzaligheid

Elke vergelijking die de gelukzaligheden van de hemel voor de mensen aanschouwelijk zou moeten maken zou misplaatst zijn, want niets op aarde kan bij benadering deze gelukzaligheden beschrijven. Niets kan eraan gelijkgesteld worden, wilde de poging worden gedaan de mensen daar een beeld van te onthullen. Er is niets tastbaars wat de zielen in de eeuwigheid oneindig gelukkig maakt en daarom kan de mens zich ook niets voor de geest stellen, maar moet hij genoegen nemen met de belofte van de Heer: "Geen menselijk oog heeft het ooit gezien en geen menselijk oor ooit gehoord, wat Ik heb bereid voor diegenen die in Mij geloven."

Het weten van de gelukzaligheden van het eeuwige leven zou ook hoogt nadelig zijn voor het rijp worden van de zielen, want de mens moet volmaakt worden en dus moet hij goed zijn uit de meest innerlijke aandrang, niet ter wille van het loon. Wat een volmaakt wezen in de eeuwigheid zal wachten, is zo onvergelijkelijk gelukkig stemmend dat de mens alles zou doen en ook alle leed zou dragen, als hij op de hoogte was van de graad van gelukzaligheid, als hij zou weten waarin deze gelukzaligheid bestaat.

Alleen zover kan hem opheldering worden gegeven, dat het gevoel van de liefde in het hiernamaals doorslaggevend is, dat zonder deze geen gelukzaligheid denkbaar is, dat de liefde alles zal verbinden en daardoor een staat van geluk geschapen wordt die voor de mensen op aarde onvoorstelbaar is. Want op aarde is de liefde uiterst klein vergeleken met de graad van liefde van de lichtwezens in het hiernamaals. En daarom is de mens ook niet in staat zich de liefde als summum van gelukzaligheid voor te stellen, hoewel al op aarde de liefde, dat wil zeggen liefdadigheid en gevoelens van liefde, als iets kostelijks wordt ervaren en begeerd, zodra de mens het eenmaal heeft leren kennen.

Want gelukkig stemmend is alleen de goddelijke liefde, de liefde die gevend, dus onbaatzuchtig is. De verlangende liefde is alleen gelukkig stemmend wanneer het voorwerp van het verlangen God en Zijn liefde is, omdat deze verlangende liefde tegelijk vervulling is, daar de goddelijke liefde ieder mens toevloeit die haar begeert. Wanneer al op aarde de liefde voor God gelukkig makend is, hoeveel meer is het wezen in de eeuwigheid gelukkig gemaakt als God zich in Zijn oneindige liefde naar hem over buigt en zijn vurig verlangen stilt.

De verrukkingen van dit vervulde verlangen zijn onbeschrijfelijk en laten zich niet met woorden weergeven, omdat het een zuiver geestelijk gebeuren is wanneer het wezen de aaneensluiting met God vindt en Zijn liefdesuitstraling in zich opneemt. En daarom kan geen mens zich een voorstelling maken van de eeuwige gelukzaligheid, zolang hij nog op aarde vertoeft. Want God zelf houdt voor hem het weten zolang verborgen, tot hij de geestelijke rijpheid heeft verkregen om een kijkje te nemen in het geestelijke rijk, dat hem de eeuwige heerlijkheid onthult als het Gods wil is.

Amen