• Retour

La peur de la mort - l'instant du décès, le tourment ou le bonheur

L'homme peut vivre et être de toute façon mort en esprit, de même il peut perdre sa vie corporelle et se réveiller du sommeil de la mort à la Vie éternelle. Les deux choses sont laissées à son libre choix, lui-même décide de la mort ou de la vie de son âme mais il attribue peu de valeur à ce privilège d'une libre décision pendant sa vie terrestre. L'état de mort est pour chaque homme une pensée désagréable, lorsqu’il est au milieu de la vie. Malgré cela, très peu d'hommes font quelque chose pour rendre moins désagréable cette pensée. Alors qu’ils le peuvent facilement en vivant de sorte que pour eux il n’existe plus aucune mort s’ils sont renés à la Vie éternelle. Et alors la mort a perdu pour eux sa flèche et l'instant du décès de la Terre peut être l'instant le plus magnifique sans peur ni effroi ni craintive incertitude sur son sort ultérieur. La fin de la vie terrestre n'a pas besoin d'être douloureuse, l'âme peut se détacher du corps sans lutte, lorsque sur la Terre elle ne s’est pas occupée du corps et que sa tendance sur la Terre était l'unification avec l'esprit. Alors ce dernier a pris les devants et il vit déjà dans le Royaume spirituel, parce qu'il l'a reconnu comme sa vraie Patrie. Maintenant il décrira cette Patrie à son âme, pour qu’elle aussi ait du désir pour ce Royaume et ainsi l’âme et le corps ne sont plus retenus par rien sur la Terre. En de tels hommes le corps est aussi dans un certain degré de maturité et il n'opprime plus l'âme. Par conséquent l'âme s’en détache facilement et entre dans le Royaume de la Paix. Mais là où le corps n'a pas encore donné la liberté à l'esprit en lui, là il exercera encore la plus grande influence sur l'âme et vu que le corps est attaché à la Terre, il transmettra ce désir aussi à l'âme et maintenant l'âme voit seulement qu'elle doit abandonner cette demeure sur la Terre qui lui est devenue chère et vu qu’elle-même ne peut pas arrêter ou dévier l'heure, elle est assaillie par une grande peur à cause de « l’après », parce qu’à l'heure de la mort elle reconnaît clairement qu’elle s'est trompé et cela la charge extraordinairement et pour elle l'heure de la mort devient un tourment, parce qu'elle entre dans l'obscurité alors qu’elle pourrait être là où brille une claire Lumière. Et maintenant son état est désespéré et plein de frayeurs. L'homme a vécu sur la Terre seulement pour son bien corporel et donc maintenant il ramasse les fruits de sa vie. Le corps et l'âme souffrent de grands tourments, parce que l'âme ne peut pas entrer dans le Royaume de la Lumière, par conséquent elle est condamnée à l'inactivité, pendant que les âmes dans le Royaume de la Lumière peuvent être actives sans interruption et l'activité est déjà un ravissement sans fin. La Vie ou la mort est le sort des âmes qui abandonnent la vie terrestre et l'homme lui-même détermine la vie ou de la mort pendant sa vie terrestre. Et il sera bienheureux s'il a fait devenir active sa volonté encore en temps opportun, s’il a appris à mépriser le monde et travailler sur lui sans arrêt. Alors l'heure de la mort sera bienvenue même pour lui, parce que pour lui elle signifie le réveil à la Vie éternelle, pour lui elle n'est pas une heure d’effroi, mais la libération de l'état enchaîné.

Amen

Angst voor de dood – Moment van het overlijden verdriet of geluk?

De mens kan leven en toch dood zijn in de geest en evenzo kan hij zijn lichamelijke leven verliezen en uit de doodslaap ontwaken tot het eeuwige leven. En hem wordt de keus tussen beide gelaten. Hij neemt zelf de beslissing over de dood of het leven van zijn ziel en hij hecht gedurende zijn leven op aarde toch zo weinig waarde aan dit voorrecht van een vrije keuze.

De toestand van de dood is voor elk mens een onbehaaglijke gedachte, als hij midden in het leven staat. En toch doen maar weinig mensen iets, om deze gedachten wat minder onbehaaglijk voor hen te maken. Dat kunnen ze met gemak, door zo te leven, dat er geen dood meer voor hen bestaat. Dat ze wedergeboren zijn tot het eeuwige leven. En dan heeft de dood voor hen de angel verloren en het moment van het scheiden van de aarde kan het heerlijkste moment zijn, zonder vrees en schrik of angstige onzekerheid over zijn verdere lot.

Het aardse leven op te geven, hoeft niet smartelijk te zijn. De ziel kan zich losmaken van het lichaam zonder enige doodsstrijd, als ze op aarde geen aandacht geschonken heeft aan het lichaam en de vereniging met de geest haar streven op aarde was. Dan is de geest al bij zijn leven naar het geestelijke rijk vooruitgesneld, want deze herkende dit als zijn ware vaderland. Hij zal nu ook dit vaderland zo aan zijn ziel beschrijven, dat ook zij verlangen heeft naar dit rijk en zodoende houdt niets op aarde ziel en geest meer tegen. Maar het lichaam is bij zulke mensen ook in een bepaalde staat van rijpheid en kwelt de ziel niet meer. Bijgevolg maakt de ziel zich gemakkelijk daarvan los en gaat het het rijk van de vrede binnen.

Maar waar het lichaam de geest in zich nog niet de vrijheid gaf, daar zal hij ook nog de grootste invloed uitoefenen op de ziel en omdat het lichaam aan de aarde hecht, zal hij dit verlangen ook op de ziel overdragen en de ziel ziet nu alleen maar, dat ze het haar lief geworden verblijf op de aarde moet verlaten en omdat ze zelf het moment niet tegenhouden of afwenden kan, overvalt haar een grote angst voor wat er “daarna” komt. Want tijdens het moment van de dood beseft ze duidelijk, wat ze verkeerd gedaan heeft en dat bedrukt haar buitengewoon en voor haar zal het moment van de dood een kwelling zijn, want ze komt in de duisternis terecht, waar er helder licht voor haar had kunnen schijnen. Haar toestand is nu troosteloos en vol verschrikkingen.

De mens heeft op aarde alleen maar geleefd voor zijn lichamelijke welzijn en zodoende oogst hij nu de vruchten van zijn leven. Het lichaam en de ziel ondergaan grote kwellingen, want de ziel kan het rijk van het licht niet binnengaan. Bijgevolg is ze verdoemd tot passiviteit, terwijl de zielen in het lichtrijk ononderbroken werkzaam mogen zijn en de werkzaamheid alleen al maakt eindeloos gelukkig.

Leven of dood is het lot van de zielen, die het aardse leven verlaten en leven of dood bepaalt de mens zelf tijdens zijn aardse leven. En het is zalig, als hij nog tijdig zijn wil actief laat worden, zodat hij de wereld leert verachten en onafgebroken aan zichzelf werkt. Dan zal ook voor hem het moment van de dood welkom zijn, want ze betekent voor hem het ontwaken tot het eeuwige leven. Ze is voor hem geen moment van verschrikking, maar de uiteindelijke bevrijding uit de geboeide toestand.

Amen