• Retour

La tâche terrestre est une tendance consciente - le temps rendu inutile

L'âme a besoin du séjour sur la Terre pour diminuer la distance de Dieu. Cela est le but de la vie terrestre. Le début de l'incarnation est dans la plus grande distance de Dieu et à la fin il peut être très proche de Lui, mais au décès il peut aussi être à la même distance de Dieu et alors la vie terrestre a été inutile. Le parcours sur la Terre doit être utilisé pour servir dans l'amour, alors la distance de Dieu doit aussi diminuer inévitablement, parce qu'un être affectueux se comporte d’une manière qui est la condition pour s'approcher de Dieu. Si maintenant l'âme se forme selon la Volonté divine, elle n'est alors plus quelque chose qui est loin de Dieu, elle est devenue un être qui est revenu à l'état primordial, elle est seulement amour et donc une Partie divine et elle n'a alors plus besoin du séjour sur la Terre, et elle quitte celle-ci et entre dans le Royaume spirituel. Cet état est le but de chaque âme et peut être atteint seulement à travers une tendance consciente. C'est-à-dire que l'homme doit avoir conscience de son état imparfait, vouloir le suspendre et faire ce que Dieu exige. Il doit être actif dans l'amour et donc travailler sur lui-même. Il n'existe pas d’autre possibilité pour diminuer l'éloignement de Dieu que de se former dans l'amour. Et plus sérieusement l'homme prend sa tâche, moins il aura besoin de temps pour y arriver et il doit y penser lorsqu’il risque de devenir tiède ou négligent, parce que chaque temps sur la Terre qui a été employé pour autre chose que le travail sur l'âme, est perdu pour l'Éternité. Il doit penser seulement à la Vie après la mort, et utiliser le temps terrestre de la manière juste, mais s'il pourvoit seulement à la vie terrestre, il reste arrêté sur la même marche de développement et perd un temps précieux.

Amen

Aardse taak als bewust streven – Onbenutte tijd

De ziel heeft het verblijf op de aarde nodig om de verwijdering van God te verminderen. Dit is het doel van het aardse leven. Ze is bij het begin van de belichaming het verst van God verwijderd en kan bij de beëindiging hiervan heel dicht bij Hem zijn. Maar ze kan bij het sterven ook op dezelfde afstand van God staan, en dan is haar aardse leven doelloos geweest.

De gang over de aarde moet een dienen in liefde zijn. Dan moet onvermijdelijk de afstand tot God verminderd worden, want een liefhebbend wezen vormt zich zo, zoals het de voorwaarde is om God te naderen. Als de ziel zich nu overeenkomstig de goddelijke wil ontwikkelt, dan is ze niet ver van God meer verwijderd. Ze is een wezen geworden, dat naar de oorspronkelijke toestand teruggekeerd is. Ze is alleen maar liefde en dus een deel van God en dan heeft ze het verblijf op aarde niet meer nodig, maar ze scheidt zich van de aarde en gaat het geestelijke rijk binnen.

Deze toestand is het doel van elke ziel en kan alleen maar door een bewust streven bereikt worden. Dat wil zeggen dat de mens moet weten van zijn gebrekkige toestand, hij deze op wil heffen en dat wil doen, wat God verlangt. Hij moet in de liefde actief zijn en dus aan zichzelf werken. Er bestaat geen andere mogelijkheid om de afstand tot God te verminderen, dan zich tot liefde te vormen.

En hoe serieuzer de mens zijn taak neemt, des te kortere tijd heeft hij hiervoor nodig en dat moet hij zich bedenken, wanneer hij slap en onverschillig dreigt te worden, want alle tijd, die hij voor iets anders dan zijn zielenarbeid gebruikt, is voor de eeuwigheid verloren. Hij moet alleen aan het leven na de dood denken. Dan gebruikt hij de tijd op aarde op de juiste manier, maar als hij alleen maar voor het aardse leven zorgt, blijft hij op dezelfde trede van ontwikkeling staan en de kostbare tijd gaat voor hem verloren.

Amen