• Retour

L'hérédité – Aptitudes – les parents

Le cours terrestre de l'homme correspond à son aptitude, c'est-à-dire que dans son âme se trouvent des erreurs et des manques dont il doit se libérer au cours du chemin de sa vie terrestre. Ces erreurs et faiblesses ne sont pas égales dans chaque homme, et cela parce que chaque substance d'âme a vécu d'abord dans une autre forme extérieure, dans laquelle maintenant elle a développé certaines particularités, bonnes ou mauvaises, plus ou moins fortes. Par conséquent les hommes seront entièrement différents dans leur manière d'être et donc ils nécessiteront aussi des moyens différents d'éducation, pour promouvoir ce qui est bon, et vaincre ce qui peut être appelé défectueux ou mauvais. Maintenant il serait entièrement erroné de présumer que toutes les âmes sont formées également à l'instant de leur incorporation sur la Terre. Il y a de multiples différences, et l'homme reconduit cette différenciation de l'être à travers l'«hérédité». Vers extérieur il pourra même sembler comme si les fils avaient à accepter un certain poids pour leur parcours terrestre, c'est-à-dire posséder des caractéristiques de leur être qui peuvent être soit promotrices soit un obstacle pour le développement spirituel, mais pour lesquelles ils ne peuvent pas être rendus responsables, parce que la raison est un «bien héréditaire» et donc n’engage pas leur faute, donc cela leur demandera plus de force pour combattre et vaincre ces erreurs depuis la naissance. L'homme doit combattre contre toutes ses erreurs et travailler sur lui, pour atteindre la maturité de l'âme. Et lorsqu’en lui des instincts spécifiques prédominent, alors il doit être clair pour lui, que l'aptitude des parents ne détermine pas l'être de l'homme, mais que l'homme a vraiment permis à ces faiblesses et ces imperfections de devenir une partie de sa nature au cours des infiniment nombreuses incorporations avant l'étape humaine, dans lesquelles l'être se sent à son aise et ne fait rien pour se libérer de telles erreurs et défauts. Et maintenant sur la Terre il en a certes la volonté, mais une certaine faiblesse. Et il perçoit son défaut comme un bon droit, parce qu'il le considère comme un héritage sans qu’il en soit de sa faute. Mais c’est de sa libre volonté qu’il s’est s'associé à ces personnes qui sont semblables dans leur mode d'être (voir : Lorber - la Maison de Dieu) pour le temps de son chemin terrestre. Car ces êtres avaient une même force d'attraction pour l'âme qui cherchait à s'incorporer, et par conséquent on parle généralement d'hérédité, bien que les parents corporels n'aient aucune part dans la manière d'être de l'âme qu'ils ont à assister pendant le temps terrestre. Et donc chaque âme doit accomplir toute seule le travail pour le développement vers le Haut.

Amen

Erfelijkheid en aanleg

Het aards bestaan van de mens beantwoordt aan zijn aanleg, d.w.z. aan zijn ziel kleven fouten en gebreken waarvan ze zich moet bevrijden door haar levenswandel op aarde. Deze fouten en gebreken zijn niet bij ieder mens gelijk - en wel daarom, omdat iedere zielesubstantie tevoren een andere uiterlijke vorm heeft bewoond, waarin dan zekere vreemde zaken, goede of slechte, meer of minder sterk ontwikkeld werden. Bijgevolg zullen ook de mensen in hun aard geheel verschillend zijn en zodoende ook verschillende opvoedingsmiddelen nodig hebben, om dat te bevorderen wat goed in hen is - en dat te overwinnen, wat gebrekkig of slecht genoemd kan worden.

Het zou nu geheel verkeerd zijn aan te nemen dat alle zielen er het zelfde uitzien, op het moment van hun belichaming op aarde. Er zijn veeleer zo velerlei verschillen - en de mens schrijft deze verschillen in aard toe aan erfelijkheid. Het kan ook wel naar buiten toe zo schijnen als zouden de kinderen voor hun aards bestaan een bepaalde (erfelijke) belasting op de koop toe moeten nemen, en wel karakteristieke eigenschappen van hun wezen, die zowel bevordelijk als ook hinderlijk kunnen zijn om zich geestelijk te ontwikkelen, waarvoor zij echter niet ter verantwoording geroepen zouden kunnen worden, omdat volgens hun motivering - het „erfgoed“ mede een rol speelt buiten hun eigen schuld - er dus in overeenstemming daarmee ook meer kracht nodig is deze aangeboren fouten te bestrijden en te overwinnen.

De mens moet tegen al zijn fouten strijden en aan zich werken om de rijpheid van ziel te verwerven. En als in hem bijzondere aandriften de overhand hebben, moet het voor hem duidelijk zijn dat niet de ouderlijke aanleg het wezen van de mens bepaalt, maar dat de mens juist deze zwakheden en fouten uit de oneindig vele belichamingen vóór het stadium als mens, tot zijn aard liet worden, waarin het wezen zich behaaglijk voelde en er niets voor deed om zich te bevrijden van zulke fouten en gebreken. Hij voelt zijn gebreken als 'n goed recht, omdat hij deze als meegekregen buiten zijn schuld beschouwt.

En toch was het zijn vrije wil zich bij die mensen aan te sluiten voor de tijd van zijn leven op aarde, die overeenkomen met zijn aard. Juist deze mensen met dezelfde aard hadden aantrekkingskracht voor de ziel die zich probeerde te belichamen - en bijgevolg spreekt men algemeen van erfelijkheid - ofschoon de lichamelijke ouders geen aandeel hebben aan de aard van de zielen, voor wie ze zorg moeten dragen gedurende de tijd op aarde.

Daarom moet ook iedere ziel de arbeid zich positief te ontwikkelen zelf ter hand nemen. Die kan nooit door een medemens, ook niet door de lichamelijke ouders van haar afgenomen worden. Evenzo zijn de ouders schuldloos aan de aanleg van hun kinderen, al heeft het ook de schijn als zouden de kinderen onder de erfenis van de ouders te lijden hebben. Ieder wezen draagt voor zichzelf de verantwoording, alleen dat de mens, zolang hij aan de hoede van de ouders nog is toevertrouwd - gewezen moet worden aan zichzelf te arbeiden, want de arbeid aan zijn ziel moet ieder mens zelf volbrengen, daar hij zich anders niet bevrijden kan van zijn zondeschuld van weleer.

Amen