• Retour

La régularité dans le réveil de la nature

Dans la nature les changements se déroulent dans un certain Ordre. De cela l'homme a tendance croire qu’au travers des lois de la nature il faut entendre la même chose, c'est-à-dire qu’un certain Ordre dans l’espace, le temps et la forme se répète toujours de nouveau. Et cette régularité est certes quelque chose qui lui donne à réfléchir, mais qu'il ne peut pas s'expliquer. L'unique explication est qu’un Être extrêmement parfait a donné cette Loi selon Sa Volonté et que maintenant dans la nature tout doit s’adapter à cette Loi qui, d’une certaine manière, n’a pas pu se lever toute seule, mais qui a été provoquée seulement à travers la Volonté de cet Être sublime, mais certains ne l'acceptent pas. Cependant aucune autre explication concernant la régularité dans la nature ne peut lui être donnée. Donc ils refusent toute pensée ou bien toute explication sur cela et les hommes ne trouvent pas le lien entre la Vie et le devenir des êtres dans la nature avec Dieu. Pour eux le processus du réveil dans la nature est devenu quelque chose d’entièrement naturel, qui ne stimule pas leurs pensées à réfléchir sur la raison qui poussé la Force Primordiale, l'Être le plus élevé et plus parfait à faire cela. Et vraiment cette indifférence que l'homme a envers la plus grande question, rend impossible toute action sur les pensées des hommes pour leur en donner l'éclaircissement, parce qu'il ne peut être donné aucune réponse avant que n'ait été posé une question, parce que Dieu impose cette condition aux chercheurs de la Vérité, il faut qu’elle soit désirée. Par conséquent avant qu’un problème puisse occuper les pensées des hommes, il faut que lui soit donnée la réponse. Les forces de la nature sont certes efficaces en soi, mais toujours seulement au travers de l'écoulement de l'Amour divin ; c'est-à-dire tout ce que Dieu a envoyé dans le Cosmos en tant que Lumière et Force se manifeste visiblement justement dans les Œuvres de Création, qui se trouvent en constante transformation, mais cela est plus clairement reconnaissable dans le monde végétal, qui à une certaine époque de l’année se renouvelle toujours et cela se produit de la manière la plus multiple, de sorte que les hommes aient une preuve très claire de l’Action de Dieu, s'ils prêtaient attention à cette nouvelle formation et voulaient en chercher le motif. Tout se lève devant les yeux des hommes, et ils s'en réjouissent, mais leur volonté n'est pas assez forte pour en sonder le processus, pour autant que cela soit possible. Ils ne peuvent pas comprendre le fait que tout le lever ou le devenir dépend d'une Force, autrement ils devraient affirmer le Donateur de la Force, mais ils voudraient plutôt en repousser l’existence. Chaque manifestation de Force suppose une Source de Force ; mais cette dernière doit toujours être cherchée en dehors, étant donné que le Rayonnement de la Force est envoyé toujours dans l’entourage de la Source de la Force. La régularité de la Création implique l’action d’un Formateur qui la régit, parce que rien n’est arbitraire, mais tout est dans un Ordre parfait, chose que l'œil humain peut même voir. Tout changement dans la nature se déroule dans une régularité qui doit révéler une sage Législation et donc un Donateur de Loi extrêmement parfait. Et si un homme observe seulement attentivement les Créations toujours répétées dans la nature, il devrait avoir la certitude qu'il doit exister un Guide de ce qui s’est levé, et donc il lui devrait être facile de croire dans un Être Dieu le plus élevé, parce que l'homme ne pourrait donner aucune réponse d’une manière qui soit suffisante et crédible, pour l'accepter comme Vérité.

Amen

Wetmatigheid in het ontwaken van de natuur

De verandering in de natuur voltrekt zich volgens een bepaalde orde. En daarom is de mens geneigd om te geloven, dat onder de wetten van de natuur hetzelfde begrepen moet worden. Een bepaalde ordening in tijd, ruimte en vorm, die zich steeds herhaalt. En deze wetmatigheid is wel iets, wat hem te denken geeft, maar wat hij voor zichzelf niet verklaren kan.

De enige verklaring, namelijk dat een hoogst volmaakt Wezen deze wet naar Zijn wil gegeven heeft en dat nu alles in de natuur zich aan deze wet aanpassen moet, dat er in zekere zin niets vanzelf ontstaat, maar eerst door de wil van dit hoogste Wezen tevoorschijn geroepen wordt, neemt hij niet aan. Maar een andere verklaring voor de wetmatigheid in de natuur kan hem weer niet gegeven worden. Daarom wijst hij elke gedachte daaraan of elke verklaring daarvoor af.

De mensen vinden het verband tussen God en het leven en worden in de natuur niet. Voor hen is het proces van het ontwaken in de natuur iets zo geheel vanzelfsprekends geworden, dat het hen niet tot nadenken aanspoort, hoe de oerkracht, het hoogste en volmaaktste Wezen, zich daartoe verhoudt. En juist deze onverschilligheid, die de mens ten aanzien van de grootste vragen aan de dag legt, maakt het onmogelijk om verhelderend op de gedachten van de mens in te werken, want hem kan geen antwoord gegeven worden, voordat de vraag gesteld wordt. Want God knoopt deze voorwaarde aan het uitdelen van de waarheid, dat deze waarheid begeerd wordt. Derhalve moet eerst een vraagstuk de gedachten van de mens bezighouden, voordat het antwoord gegeven wordt.

De krachten van de natuur zijn wel in zichzelf werkzaam, maar altijd in de eerste plaats het uitvloeisel van de goddelijke liefde. Dat wil zeggen dat alles wat God aan licht en kracht het heelal in stuurt, tot uiting komt in juist die scheppingswerken, die aan voortdurende veranderingen onderhevig zijn. Dit is het duidelijkst herkenbaar in de plantenwereld, die zich binnen een bepaalde tijd steeds vernieuwt en dit gebeurt op de meest veelvuldige manieren, zodat de mensen een heel duidelijk bewijs voor het werkzaam zijn van God zouden hebben, wanneer ze aandacht schenken aan deze herschepping en daar een reden voor zouden willen vinden.

Alles ontstaat wel voor de ogen van de mensen en ze verheugen zich daarin, maar hun wil is niet sterk genoeg om het proces te doorgronden, voor zoverre dit mogelijk is. Het wordt hen niet duidelijk dat al het ontstaan of worden van een kracht afhankelijk is, omdat ze anders de krachtschenker zouden moeten beamen, terwijl ze zo’n krachtschenker liever af zouden willen wijzen. Elke uiting van kracht veronderstelt een krachtbron. Maar de krachtbron moet altijd buiten dit ontstaan of vergaan gezocht worden, omdat de krachtuitstraling steeds naar de omgeving van de krachtbron gestuurd wordt.

Maar aan de regelmaat van de schepping is een vormgever met een weldoordacht plan af te leiden, want niets bestaat willekeurig, maar in de meest volledige ordening, wat het menselijke oog ook mag zien. Elke verandering in de natuur voltrekt zich in een wetmatigheid, die een wijze wetgever en dus een hoogst volmaakte wetgever verraden moet.

En als een mens maar aandacht wil schenken aan de steeds terugkerende scheppingen in de natuur, zou hij de zekerheid moeten hebben dat er een bestuurder moet zijn van dat wat ontstaan is en dus zou het gemakkelijk voor hem moeten zijn om in een hoogste Godwezen te geloven, want op een andere manier zou de denkende mens zich geen verklaring kunnen geven, die toereikend en geloofwaardig zou zijn om deze als waarheid aan te nemen.

Amen