• Volver

El libre albedrío elimina la necesidad de prueba de fe....

Ningún ser humano puede ser obligado a creer, por lo que es imposible que las revelaciones divinas se den de tal manera que no puedan dudarse de ellas.... Pero, sin embargo, pueden ser reconocidas como revelaciones divinas por quien que tiene la seria voluntad de ser aclarado, que se acerca a ello con una mente completamente abierta y lo examina seriamente. No obstante, si los seres humanos recibieran una prueba irrefutable de que Dios Mismos Se dirige a ellos, sus pensamientos y su voluntad también estarían determinados por esta prueba, lo que impediría un libre albedrío, que es el propósito y el objetivo en la vida terrenal.

Sería verdaderamente fácil para Dios dirigirse a los seres humanos de tal manera que ya no pudieran dudar de Su existencia, pero entonces se perdería el objetivo de la vida en la Tierra, pues la deificación del ser creado es un acto del libre albedrío, y por lo tanto este tiene que permanecer intocable, y por lo tanto, elimina cualquier prueba del 100%. Pero, sin embargo, es posible que cada ser humano pueda ganarse la convicción interior, porque en cuanto primero como su voluntad se haya decidido por Dios al desear acercarse conscientemente hacia Él, Dios Mismo le da prueba de Su amor, sabiduría y omnipotencia.... Él Mismo Se revela a él de una manera que ya no puede dudar y se siente feliz con el conocimiento adquirido.

La gracia de la revelación de Dios se concede a todo ser humano.... Sin embargo, no todos la evalúan y llegan a comprenderla. La creación misma ya es una revelación de Dios, y solo ella podría servir al ser humano como prueba viviente para el ser humano, convenciéndolo del Espíritu Creativo eterno que se manifiesta a través de estas creaciones. Pero ni siquiera la creación debe ser una prueba que obligue a creer.... Y, por lo tanto, el ser humano también puede intentar a explicar el origen de la creación de otras maneras.... lo que también hará en virtud de su libre albedrío si él mismo se aísla de Dios por una voluntad rebelde y una naturaleza anti-divina. Tal ser humano no puede creer porque no quiere creer. Y darle a tal ser humano una prueba irrefutable solo coaccionaría su voluntad, y la fe así obtenida sería completamente inútil.

Y es por eso que siempre habrá diferentes opiniones en el mundo, es decir, entre los seres humanos de este mundo, porque no todos tienen la misma voluntad ni aprecian por igual las gracias que fluyen hacia ellos. Pero para cada uno individual existe la posibilidad de considerar seriamente la idea de un Poder con el Que está conectado a través de la fuerza vital que le mantiene la vida.... Existe la posibilidad de que establezca una comparación entre sí y las cosas creadas por Él.... y entre sí mismo y Aquel, Que lo creó.

Y puede llegar a la conclusión que no se puede negar la existencia de un “Dios”, Aquel Que creó todo, y que su propia existencia lo prueba. Y entonces puede seguir profundizando en esta convicción interior y ahora también considerar posible las revelaciones de Dios y vivir su vida en consecuencia, lo que le brindará una comprensión cada vez más clara y, por lo tanto, una fe incuestionable incluso sin pruebas.

La voluntad humana no debe ser tocada para que el camino terrenal traiga éxito, permitiéndole al individuo alcanzar la divinidad y partir de esta Tierra como un ser libre, lleno de fuerza y luz. Sin embargo, la voluntad debe ser estimulada para que se desarrolle en la dirección correcta. Y esto ocurre a través de la gracia.... a través de acontecimientos fatídicos, experiencias extraordinarias, a través de la reunión con seres humanos con diferentes formas de pensar, y, a veces, también a través de la transmisión de revelaciones divinas.

Si un ser humano no se resiste abiertamente a estas gracias, entonces también pueden tener un efecto positivo, y se da la posibilidad de que la voluntad del ser humano cambie, de que no rechace todo lo que antes le parecía increíble, que sus pensamientos se ocupen de ello y, con buena voluntad, también puedan ser guiados adecuadamente sin coerción. Un ser humano solo necesita reconocer una cosa: que es débil e insignificante, y que no puede comprenderlo todo solo con su intelecto. El sentimiento de su propia debilidad y falta de cognición puede impulsarlo hacia el Poder Que está por encima de él, ahora ya no puede negar.

Pero quien se considera sabio, quien sobreestima su intelecto, jamás alcanzará la verdad ni la sabiduría, pues niega al acceso a la fuerza que desea inundar a través de él, porque él mismo se aísla de ella. El ser humano tiene que someterse a este poder en el libre albedrío, solo entonces se dará cuenta de cómo él mismo se relaciona con ese Poder, y sabrá quién es, quién fue y en qué debería volver a convertirse....

amén

De wilsvrijheid schakelt bewijzen om te geloven uit

Geen mens kan gedwongen worden om te geloven, om welke reden het onmogelijk is dat goddelijke openbaringen zo gegeven worden dat er niet aan getwijfeld kan worden. Maar ze zijn als goddelijke openbaringen te herkennen door hem, die de ernstige wil heeft - verlicht te worden - die zich dus geheel onvooringenomen wat dat betreft instelt en oprecht onderzoekt. Werd echter de mensen een onweerlegbaar bewijs gegeven dat zij door GOD Zelf aangesproken worden, dan zou ook hun denken en willen door dat bewijs bepaald worden - dus een vrije wilsbeslissing uitschakelen, die echter zin en doel van het aardse leven is.

Het zou waarlijk voor GOD niet moeilijk zijn de mensen zo aan te spreken dat zij Zijn bestaan niet meer zouden kunnen betwijfelen, maar dan zou de doelstelling van het leven zijn nagelaten, want de vergoddelijking van het geschapen wezen is een daad van de vrije wil, daarom moet deze onaangetast blijven en sluit dit, om die reden een absoluut bewijs uit. Maar toch is het voor ieder mens mogelijk zichzelf de innerlijke overtuiging te verschaffen - want zodra zijn wil aanvankelijk voor GOD gekozen heeft, doordat hij bewust met HEM in contact zou willen treden, geeft GOD hem zelf blijken van Zijn Liefde, Wijsheid en Almacht. HIJ openbaart Zich dan Zelf aan hem op een wijze dat hij niet meer twijfelen kan en gelukkig is met het verkregen inzicht.

De genade van GOD's openbaringen valt ieder mens ten deel, doch niet ieder mens gebruikt haar ook - en komt zo tot inzicht. De schepping zelf is reeds een openbaring van GOD en die alleen al kon de mens als een levend bewijs dienen - ze zou hem kunnen overtuigen van een eeuwige scheppende GEEST, DIE Zich door deze schepping openbaart. Maar ook de schepping mag geen dwingend bewijs zijn om te geloven. Daarom kan de mens ook het ontstaan van de schepping op 'n andere manier trachten te funderen, wat hij ook doen zal krachtens zijn vrije wil als hij zichzelf isoleert van GOD door een weerspannig willen en een innerlijk dat tegen GOD gericht is.

Deze mens kan dus niet geloven omdat hij niet geloven wil. En zo iemand een onweerlegbaar bewijs te geven zou zijn wil alleen maar dwang opleggen, en het zo verkregen geloof zou dan helemaal doelloos zijn. En daarom zullen er in de wereld, d.w.z onder de mensen van deze aarde steeds verschillende meningen zijn, omdat de mensen niet allen van gelijke wil zijn en alle niet de genaden die hen toestromen op dezelfde manier gebruiken.

Maar voor ieder persoonlijk bestaat er de mogelijkheid zich eenmaal ernstig bezig te houden met gedachten aan een Macht, met WIE hij zelf in verbinding staat door de toevoer van kracht - die hem in het leven houdt. De mogelijkheid bestaat dat hij een vergelijking trekt tussen zichzelf en de door hem gemaakte dingen; tussen zichzelf en HEM, DIE hem liet ontstaan. Hij kan dan tot het inzicht komen dat een "GOD" niet te loochenen valt - DIE alles geschapen heeft - en dat zijn eigen bestaan hem deze GOD bewijst. _En dan kan hij ook verder voortbouwen op deze overtuiging en nu ook de openbaringen van GOD voor mogelijk houden - en zijn leven ook overeenkomstig deze openbaringen leiden - wat hem ook een steeds duidelijker inzicht zal opleveren - en zo ook een geloof vrij van twijfel - ook zonder bewijzen.

De wil van de mens mag dus niet aangetast worden, als de weg over de aarde hem succes zal opleveren, dat hij zich vergoddelijkt en als een vrij wezen van deze aarde kan heengaan. Maar de wil moet aangespoord worden zich in de goede richting te bewegen, en dat geschiedt door genaden - door noodlottige gebeurtenissen - door bijzondere belevenissen - door het samenbrengen van mensen met verschillende denkrichtingen - en van tijd tot tijd ook door het doen toekomen van goddelijke openbaringen.

En stelt de mens zich niet duidelijk weerspannig op tegenover deze genaden, dan kunnen ze ook een positieve uitwerking hebben - en dan is zo de mogelijkheid gegeven dat de wil verandert, dat de mens niet alles afwijst wat hem tevoren ongeloofwaardig leek, dat dus zijn gedachten er zich mee bezighouden en met een goede wil ook juist geleid kunnen worden, zonder dwang.

De mens moet maar een ding inzien: dat hij zwak en klein is - en niet met zijn verstand alleen alles kan doorgronden. Het gevoel van eigen zwakheid en gebrek aan kennis en inzicht kan hem drijven naar de Macht, DIE hij als boven zich staand nu niet meer loochenen kan.

Wie zich zelf echter wijs waant, wie zijn verstand te hoog aanslaat, zal nimmer tot waarheid en wijsheid komen. Want hij verleent de kracht die hem zou willen doorstromen geen toegang, omdat hij zichzelf van haar isoleert. In vrije wil moet de mens zich aan deze Macht onderwerpen, dan pas zal hij inzien hoe hij zelf tegenover deze Macht staat en hij zal weten wat hij is, wat hij was - en wat hij weer moet worden.

Amen