• Volver

Templo del Señor...

El alma humana es el templo del Señor, si se ha formado para el amor y ahora Dios Mismo habita en ella. Y este templo es agradable a Dios, porque ahora el ser humano sirve verdaderamente a Dios, porque su actividad amorosa lo ha convertido en un servidor de los hombres, y Dios recompensa tal amor con Su cercanía... Entra en el corazón del ser humano que adornó este para que fuera un templo del Señor. La presencia de Dios es el don más precioso para el hombre y por lo tanto el corazón que se le permite cobijarlo también es santificado. Se ha convertido en un templo de Dios, donde Dios Mismo hace sonar su voz, que el hombre puede oír, en cuyo corazón Dios ha hecho morada.

Oír la voz de Dios hace al hombre la criatura más feliz en la tierra, y ahora sabe que Dios es sobremanera bueno y santo, que Su amor es ilimitado, que se inclina hacia el hombre... El hombre mismo se ha convertido en el templo del Señor y se ha producido la unión con Dios... esta es una unión dichosa, una unión de lo que una vez emanó de Dios, con su Creador, y tal unión debe traer al ser humano la mayor felicidad. Y esta dicha debe ser el resultado de una vida de amor, porque donde hay amor, está Dios... y donde está Dios, hay dicha inimaginable.

Tan pronto como el hombre ha convertido su corazón en un templo para el Señor, es un hijo de Dios que tiene todos los derechos del niño. Y así también se le permite hablar con el Padre de boca en boca, Le puede oír de cerca, puede oír Su voz, hacerle preguntas y desear una respuesta, y se alegrará mucho al saber que el Señor está dentro de él en todo momento. Porque cuyo corazón el Salvador ha elegido para Su templo, jamás perderá Su amor y gracia, porque el amor divino se ha apoderado de él y nunca más lo abandonará.

Su espíritu se ha unificado con el Espíritu Padre y por eso no habrá recaída. El hombre ha pasado la prueba de la vida terrenal, finalmente se ha liberado del poder del adversario de Dios por su propia voluntad y se ha decidido por Dios, Que ahora premia su voluntad con Su amor ilimitado, con Su presencia, con Su voz, que ahora le suena en él, donde y cuando quiere escucharla. Y así el corazón humano se ha convertido en un templo, que alberga lo Santísimo, el divino Señor Mismo, Que ha tomado residencia en él, como Él lo ha prometido...

amén

GOSPODARJEV TEMPELJ....

Gospodarjev tempelj je človeška duša, ko se ona oblikuje v Ljubezen tako, da se lahko v njej nastani Sam Bog. In ta tempelj je Bogu prijeten, ker tedaj človek resnično služi Bogu, ker ga je njegova Ljubezen-ska dejavnost oblikovala v služabnika človeštva; neko takšno Ljubezen pa Bog nagradi s Svojo bližino.... On prihaja v srce tistega človeka, kateri ga je uredil kot Gospodarjev tempelj. Božja prisotnost je najlepše darilo za tega človeka, pa je tako počaščeno tudi (to) srce, v katerem On prebiva. Božji tempelj je nastal tam, kjer Sam Bog naredi to, da zveni Njegov glas, katerega lahko sliši človek, v čigar srcu se je nastanil Bog.

Če človek sliši Božji glas, je on zaradi tega najsrečnejša stvaritev na Zemlji; in on ve, da je Bog zelo dober in svet ter da je (On) neskončna Ljubezen, katera je človeku naklonjena.... Sam človek je postal Božji tempelj in zgodilo se je zedinjenje z Gospodarjem.... To je neko blaženo zedinjenje (združenje), spajanje tega, kar je nekoč nastalo iz Boga, z njegovim Stvarnikom; in neko takšno spajanje mora človeku prinesti največjo blaženost. Ta blaženost pa mora biti rezultat (posledica) življenja v Ljubezni; namreč tam, kjer je Ljubezen, tam je Bog.... kjer pa je Bog, tam je tudi nezamisljiva blaženost.

Ko je človek svoje srce uredil kot tempelj za Gospodarja, je on Božji otrok, ki ima vse otrokove pravice. Tako da se lahko tudi z Očetom direktno pogovarja, lahko Ga sliši v najtesnejši bližini, lahko sliši Njegov glas, Ga vpraša vprašanja in hrepeni po odgovoru; in srečen bo preko vsake mere, ker ve, da se je v njem nastanil Gospodar. Ker čigar srce je Odrešenik (Jezus Kristus) izbral za Svoj tempelj, ta ne bo nikoli izgubil Njegove milosti in Ljubezni, ker ga je zajela Božanska Ljubezen, katera ga nikoli več ne izpusti.

Njegov duh se je zedinil z Očetovim Duhom tako, da ni več propadanja. Človek je opravil izpit zemeljskega življenja. Definitivno se je oslobodil izpod oblasti Božjega nasprotnika (Satana) in se v svobodni volji odločil za Boga, Kateri pa sedaj njegovo voljnost nagrajuje s Svojo neskončno Ljubeznijo, s Svojo prisotnostjo, s Svojim glasom, katerega on sedaj sliši kjerkoli in kadarkoli to želi. In tako je človekovo srce postalo tempelj, katero v sebi nosi tisto najsvetejše: Samega Božanskega Gospodarja, Kateri se je nastanil v njem, kakor je to obljubil....

AMEN