• Back

Unifying spirit - soul and body.... struggle against matter....

In the recognition of truth from God lies the greatest satisfaction and the most secure feeling of security at the father's heart. For anyone who has come to know God through the transmission of truth is already united with Him in spirit, and he feels part of Him and therefore free and untroubled according to the soul, even though the body is still earthly bound. Thus the human being can indeed still suffer according to the body but only if he does not listen to the soul's ideas, if the earth still burdens him from time to time and he tries to cope with it instead of consulting the soul, i.e. if he seriously turns away from worldly thoughts and seeks help in adversity from the soul, which then presents him with the groundlessness of earthly worry and only refers him to divine love, which always helps where help is faithfully expected. For the soul stands in recognition and can only not assert itself with its knowledge where the human being's thoughts are still directed outwards instead of inwards. The feeling of security occurs immediately when the human being seeks solitude and establishes contact with God, a contact which the soul certainly maintains at all times but of which the human being is not aware as long as his thoughts wander. But if he joins the soul then it can immediately impart to him the peace and tranquillity which it possesses itself through the realization of eternal truth. For the soul is one with the spirit in itself, which is part of the father-spirit from eternity. Where spirit and soul are already one, the human being is only in distress according to the body until he also joins the spirit and the soul. But since the human being is in the midst of life, he is constantly exposed to external pressures which, however, are only intended to spiritualize the body as far as possible, to consciously enter into the right relationship with matter, so that he does not become its slave but its master. The human being must not allow himself to be disturbed by things which are purely worldly, and therefore he must constantly struggle with it, which will always and constantly oppress him and which he should conquer by turning away from it, by turning his gaze upwards and making God the content of his thoughts. Then everything oppressive will leave him, then he will feel the power and strength of God and feel safe in His care, then all shadows of worldly worries will leave him.... then he will abandon himself to His love and grace and find peace in God.... Yet the truth must already have had an effect on him, he must have recognized God and love Him, because otherwise the soul would not be able to unite with the spirit and then the body would draw the soul into the earthly battle. This is why the human being's first aim is to live in truth, because only a correctly recognized being is aspired to and the conscious striving towards God results in the unification of spirit and soul....

Amen

Het verenigen van geest, ziel en lichaam - Strijd tegen materie

De grootste bevrediging en het zekerste gevoel van geborgenheid aan het hart van de Vader liggen in het inzien van de waarheid uit God. Want wie God heeft leren kennen door het overbrengen van de waarheid, is in zijn geest al met Hem verbonden. Hij voelt zich als een deel van Hem en naar de ziel daarom vrij en onbezorgd, ofschoon het lichaam nog aards is gebonden. Dus kan de mens naar zijn lichaam nog wel lijden, maar steeds alleen dan, wanneer hij de terechtwijzingen van de ziel geen gehoor schenkt, wanneer de aarde hem soms nog belast en hij tracht haar het hoofd te bieden in plaats van de ziel te raadplegen, dat wil zeggen zich serieus afwendt van wereldse gedachten en hulp in de nood zoekt bij de ziel, die hem dan de ongegrondheid van aardse zorgen toont en hem naar de goddelijke liefde verwijst, die steeds helpt waar de hulp gelovig wordt verwacht. Want de ziel heeft het inzicht en kan zich niet alleen handhaven met haar weten, waar de gedachten van de mens nog naar buiten zijn gericht in plaats van naar binnen. Het gevoel van geborgenheid doet zich dadelijk voor wanneer de mens de eenzaamheid zoekt en de verbinding met God tot stand brengt. Een verbinding die wel dadelijk door de ziel wordt verzorgd, maar waar de mens zich niet bewust van is zolang zijn gedachten afdwalen. Sluit hij zich echter bij de ziel aan, dan kan ze hem dadelijk de vrede en de rust verschaffen die ze zelf bezit door het inzicht in de eeuwige waarheid. Want de ziel is verenigd met de geest in haar, die een deel is van de geest van de Vader van eeuwigheid. Waar geest en ziel al één zijn, is de mens alleen naar het lichaam nog in nood, zolang, tot ook dat zich bij de geest en de ziel aansluit. Maar daar de mens midden in het leven staat is hij voortdurend blootgesteld aan benarde toestanden van buitenaf, die echter alleen ten doel zullen hebben, dat ook het lichaam zich naar vermogen vergeestelijkt, dat het bewust de juiste verhouding tot de materie aanneemt. Dat het niet haar slaaf, maar haar meester wordt. De mens mag zich niet laten verontrusten door zaken die alleen zuiver werelds zijn. En daarom moet hij steeds weer strijden met wat hem voortdurend in het nauw zal brengen en wat hij moet overwinnen, doordat hij zich er van afwendt, de blik naar boven richt en God tot de inhoud van zijn gedachten maakt. Dan wijkt alles wat hem bezwaart van hem. Dan ervaart hij de macht en kracht van God en hij voelt zich onder Zijn hoede geborgen. Dan wijken ook alle schaduwen van wereldse zorgen. Dan vertrouwt hij zich toe aan Zijn liefde en genade en hij vindt rust in God.

Maar de waarheid moet al op hem hebben ingewerkt. Hij moet God hebben herkend en Hem liefhebben, omdat anders de ziel zich niet met de geest zou kunnen verenigen en dan het lichaam de ziel meetrekt in de aardse strijd. Daarom is het eerste doel van de mens in de waarheid te staan, omdat dan op een juist herkend Wezen wordt aangestuurd en het bewuste aansturen op God de vereniging van geest en ziel tot gevolg heeft.

Amen