• Back

Lawfulness in the awakening of nature....

Change in nature takes place in a certain order. As a result, people are inclined to believe that the laws of nature are the same.... a certain order in time, space and form that always repeats itself. And this regularity is probably something that gives him food for thought, but which he cannot explain. He does not accept the only explanation that a supremely perfect being has given these laws according to His will and that everything in nature must now conform to these laws, that nothing arises by itself, so to speak, but is only brought about by the will of this supreme being. But again, no other explanation for the laws of nature can be given to him. They therefore reject any thought of it or any explanation of it....

People do not find the connection between life and becoming in nature and God. For them the process of awakening in nature has become something quite self-evident that it does not stimulate them to think how the elemental force, the highest and most perfect being, relates to it. And it is precisely this indifference which man displays towards the greatest question which makes it impossible to have an enlightening effect on people's thoughts, for no answer can be given until the question has been asked. For God attaches this condition to the distribution of truth, that it is desired. Consequently, a problem must first occupy man's thoughts before the answer is given. The forces of nature are indeed effective in themselves, but always only the outflow of divine love; i.e., everything that God sends out into the universe in light and strength expresses itself visibly in the very works of creation that they are in constant transformation.... This is most clearly recognizable in the plant world, which constantly renews itself over a certain period of time and does so in the most varied of ways, so that people would have very clear evidence of God's activity if they paid attention to this reshaping and wanted to find a reason for it. Everything certainly comes into being before people's eyes and they enjoy it, yet their will is not strong enough to fathom the process as far as this is possible. They do not realize that everything that comes into being or is developing is dependent on a force, otherwise they would have to affirm the source of the force, but they would rather reject it. Every expression of force presupposes a source of force; the source of force, however, must always be sought outside it, since the radiation of force is always sent into the vicinity of the source of force. The regularity of creation, however, suggests a planned designer, for nothing is arbitrary but in the most perfect order, whatever the human eye is able to see. Every change in nature takes place in a regularity that must betray a wise legislator and therefore a most perfect lawgiver. And if a person merely pays attention to the ever-recurring creations in nature he should be certain that there must be a controller of what has come into being, and thus it should be easy for him to believe in a supreme divine being, for otherwise the thinking human being would not be able to give himself an explanation which would be sufficient and credible to accept it as truth....

Amen

Wetmatigheid in het ontwaken van de natuur

De verandering in de natuur voltrekt zich volgens een bepaalde orde. En daarom is de mens geneigd om te geloven, dat onder de wetten van de natuur hetzelfde begrepen moet worden. Een bepaalde ordening in tijd, ruimte en vorm, die zich steeds herhaalt. En deze wetmatigheid is wel iets, wat hem te denken geeft, maar wat hij voor zichzelf niet verklaren kan.

De enige verklaring, namelijk dat een hoogst volmaakt Wezen deze wet naar Zijn wil gegeven heeft en dat nu alles in de natuur zich aan deze wet aanpassen moet, dat er in zekere zin niets vanzelf ontstaat, maar eerst door de wil van dit hoogste Wezen tevoorschijn geroepen wordt, neemt hij niet aan. Maar een andere verklaring voor de wetmatigheid in de natuur kan hem weer niet gegeven worden. Daarom wijst hij elke gedachte daaraan of elke verklaring daarvoor af.

De mensen vinden het verband tussen God en het leven en worden in de natuur niet. Voor hen is het proces van het ontwaken in de natuur iets zo geheel vanzelfsprekends geworden, dat het hen niet tot nadenken aanspoort, hoe de oerkracht, het hoogste en volmaaktste Wezen, zich daartoe verhoudt. En juist deze onverschilligheid, die de mens ten aanzien van de grootste vragen aan de dag legt, maakt het onmogelijk om verhelderend op de gedachten van de mens in te werken, want hem kan geen antwoord gegeven worden, voordat de vraag gesteld wordt. Want God knoopt deze voorwaarde aan het uitdelen van de waarheid, dat deze waarheid begeerd wordt. Derhalve moet eerst een vraagstuk de gedachten van de mens bezighouden, voordat het antwoord gegeven wordt.

De krachten van de natuur zijn wel in zichzelf werkzaam, maar altijd in de eerste plaats het uitvloeisel van de goddelijke liefde. Dat wil zeggen dat alles wat God aan licht en kracht het heelal in stuurt, tot uiting komt in juist die scheppingswerken, die aan voortdurende veranderingen onderhevig zijn. Dit is het duidelijkst herkenbaar in de plantenwereld, die zich binnen een bepaalde tijd steeds vernieuwt en dit gebeurt op de meest veelvuldige manieren, zodat de mensen een heel duidelijk bewijs voor het werkzaam zijn van God zouden hebben, wanneer ze aandacht schenken aan deze herschepping en daar een reden voor zouden willen vinden.

Alles ontstaat wel voor de ogen van de mensen en ze verheugen zich daarin, maar hun wil is niet sterk genoeg om het proces te doorgronden, voor zoverre dit mogelijk is. Het wordt hen niet duidelijk dat al het ontstaan of worden van een kracht afhankelijk is, omdat ze anders de krachtschenker zouden moeten beamen, terwijl ze zo’n krachtschenker liever af zouden willen wijzen. Elke uiting van kracht veronderstelt een krachtbron. Maar de krachtbron moet altijd buiten dit ontstaan of vergaan gezocht worden, omdat de krachtuitstraling steeds naar de omgeving van de krachtbron gestuurd wordt.

Maar aan de regelmaat van de schepping is een vormgever met een weldoordacht plan af te leiden, want niets bestaat willekeurig, maar in de meest volledige ordening, wat het menselijke oog ook mag zien. Elke verandering in de natuur voltrekt zich in een wetmatigheid, die een wijze wetgever en dus een hoogst volmaakte wetgever verraden moet.

En als een mens maar aandacht wil schenken aan de steeds terugkerende scheppingen in de natuur, zou hij de zekerheid moeten hebben dat er een bestuurder moet zijn van dat wat ontstaan is en dus zou het gemakkelijk voor hem moeten zijn om in een hoogste Godwezen te geloven, want op een andere manier zou de denkende mens zich geen verklaring kunnen geven, die toereikend en geloofwaardig zou zijn om deze als waarheid aan te nemen.

Amen