• Back

Forgiveness of sins.... Infallibility.... Routine actions....

The alleged act of forgiveness of sins is only the symbol of what the Lord taught on earth. It is not at all necessary to fulfil a formality because the forgiveness of sin depends entirely on how guilty the human being feels before God and on confessing this to Him in heartfelt prayer by appealing for His mercy and forgiveness of his guilt. Formality is once again only a danger to the soul because an act will be mechanised which is, or should be, far too intimate to be made outwardly identifiable. The act of public confession of sins can lead to superficiality, in as much as the person more or less follows a routine act without being so internally united with God that he has a need to confess his guilt of sin to Him. Everything you do for the sake of your soul’s salvation should be alive, and a ceremony like that can easily result in a lifeless act because not all people are infused by God at the same time in order to reveal themselves to Him in all their weakness and guilt of sin. But this is a prerequisite for the forgiveness of sin, all external acts are mere symbols of what corresponds to God’s will but not the accomplishment of divine will.

When the spirit of God draws your attention to the danger you place yourselves in, you should not oppose it but be grateful to your Heavenly Father with all your heart for guiding you correctly, because you waste a lot of strength by fulfilling external formalities, which you should use for your inner progress. A heartfelt thought of devoted love will bring you infinitely more blessings than the eager fulfilment of ecclesiastical commandments, which were given to people without God’s approval. The representatives of these teachings once again took refuge behind a humanly evolved doctrine about the infallibility of the head of the Church in regards to spiritual laws.

Everything given to people from above is purest truth; however, through His messages from above, God is only expressing His will but He will never want to control or use coercive measures to make people obey. Because this would be in complete contradiction to divine love and wisdom’s emanated law of the beings’ voluntary deliverance. A humanly decreed commandment is an interference with divine ordinances.... commandments which impel people to commit actions, although officially their own will is prerequisite, will never be considered right by God. The human being’s will cannot routinely carry out its activity, in that case it is no longer free but already bound by the will of the person who, as a result of such commandments, allocates a specific time for people to perform their duty.

This is an immense human error which threatens to stifle the developing delicate seed of inner longing for God, unless a human being’s loving actions become particularly dynamic and spiritual enlightenment suddenly makes him realise God’s true will. Only then will he be able to liberate himself from a teaching which, due to human contribution, already deviates considerably from the teaching given to people by Jesus Himself on earth. The human being usually strives to fulfil his obligation, and this is the greatest danger for the soul.... For it does not consciously strive for perfection since it is effectively given a plan which it aims to implement, and by following the groundwork done by other people it is neglecting its own psychological task but is convinced that it is living a life which is pleasing to God, the Lord....

Amen

Vergeving van zonden - Onfeilbaarheid - Handelingen volgens een schema

De vermeende daad van de vergeving van zonden is alleen maar het zinnebeeld van datgene, wat de Heer op aarde heeft geleerd. Het is helemaal niet nodig aan een vorm te voldoen, want de vergeving van de zonden is alleen afhankelijk van in hoeverre de mens zich tegenover God schuldig voelt over zijn zonden en hij Hem dit in innig tweegesprek bekent en van Hem erbarmen en vergeving van zijn schuld afsmeekt. De vorm is weer alleen maar een gevaar voor de ziel, want er wordt een handeling werktuiglijk uitgevoerd, die veel te innerlijk is of zijn moet, om naar buiten toe herkenbaar gemaakt te mogen worden. Het openlijk bekennen van de zonden is een daad, die tot oppervlakkigheid kan leiden, doordat de mens zich als het ware aansluit bij een op een bepaalde tijd vastgestelde handeling, zonder innerlijk zo tegenover God te staan, dat het bekennen van zijn zondenschuld voor hem een behoefte is. Alles, wat u ter wille van uw zielenheil doet, moet levend zijn. En een dergelijke ceremonie kan gemakkelijk een dode handeling worden, want niet alle mensen zijn tegelijkertijd zo doordrongen van God, dat ze zich tegenover Hem blootgeven met al hun zwakheid en zondenschuld. Dit is echter voorwaarde voor de vergeving van de zonden en alle uiterlijke handelingen vormen slechts het zinnebeeld van datgene, wat overeenstemt met Gods wil, maar niet de vervulling van de goddelijke wil. Wanneer nu de geest uit God u wijst op het gevaar, waarin u zichzelf begeeft, dan moet u zich niet verzetten, maar uw hemelse Vader van harte dankbaar zijn, dat Hij u terecht wijst. Want u verspilt veel energie aan het nakomen van uiterlijke vormen, die u zou moeten richten op de innerlijke vooruitgang. Een innige gedachte in liefdevolle overgave, levert u een oneindig grotere mate van genade op, dan het ijverig naleven van de geboden van de kerk, die zonder Gods toestemming aan de mensen werden gegeven. De verdedigers van deze leren verschuilen zich weer achter een menselijk ontstane leer van de onfeilbaarheid van het hoofd van de kerk in geestelijke verordeningen. Alles, wat de mens wordt aangeboden van boven, is zuiverste waarheid. God maakt echter door Zijn toezendingen van boven alleen Zijn wil bekend, maar nooit zal Hij de mensen overreden of hen door dwangmaatregelen ertoe willen brengen Zijn wil op te volgen. Want dit is volkomen in strijd met de uit goddelijke liefde en wijsheid voortgekomen wet van het vrij worden van het wezen door eigen wil. Een van menselijke zijde uitgevaardigd gebod is een inbreuk op goddelijke verordeningen. Nooit ofte nimmer zullen zulke geboden door God worden goedgekeurd, die de mens gedwongen tot daden aanzetten, ofschoon de eigen wil officieel als voorwaarde wordt gesteld. Maar de wil van de mens laat zich niet volgens een schema tot werkzaamheid ontplooien, want dan is hij niet meer vrij, maar al gebonden door de wil van diegene, die door zulke geboden de mens bepaalde tijden voorschrijft, waarin de mens dus wordt gevraagd zijn plicht te vervullen. Het is een erg grote menselijke dwaling, die het ontspruitende plantje van het innerlijke verlangen naar God dreigt te verstikken, als niet het werkzaam zijn in liefde van een mens bijzonder actief wordt en nu de verlichting van de geest hem plotseling tot inzicht doet komen van de eigenlijke wil van God. Dan pas zal hij zich vrij kunnen maken van een leer, die door menselijk toedoen al aanmerkelijk afwijkt van de leer, die Christus zelf op aarde aan de mensen heeft gegeven. De mens zal meestal trachten zijn plicht te vervullen en dat is het grootste gevaar voor de ziel.

Want ze streeft niet bewust naar volmaaktheid, omdat ze zich gelegen laat liggen aan de uitvoering van een plan dat haar in zekere zin wordt voorgelegd. En door de voorbereiding, die van menselijke zijde werd getroffen, verwaarloost ze haar eigen arbeid aan de ziel en is ze toch van mening, een leven te leiden dat God de Heer welgevallig is.

Amen