• Zurück

Ringen um die Seelen im Jenseits.... Gottes Barmherzigkeit....

In der Ewigkeit ist ein Verharren des Geistigen im gleichen Zustand unmöglich, denn ob auch das Wesen zur Untätigkeit verdammt ist als Folge seiner Unvollkommenheit und also kraftlos ist und ohne Kraftzufuhr bleibt, es wirkt sich diese Kraftlosigkeit nach längerer oder kürzerer Zeitdauer aus, und zwar in einer Weise, daß entweder das Wesen sich verhärtet, also immer weiter sich von Gott entfernt oder seine Lage zu verbessern sucht durch Liebetätigkeit im Jenseits. Es kann zwar der Untätigkeitszustand endlos lange Zeiten dauern, und für die Menschen würde diese Zeit ein Ewigkeitsbegriff sein, doch ewig unverändert bleibt die Seele nicht in dieser Lage. Um eine solche Seele wird ständig gerungen von seiten der Lichtwesen sowohl als auch von seiten der Finsternis. Zumeist ist die Macht und Kraft der Lichtwesen wirksamer, doch der Kampf um viele Seelen außerordentlich schwer, weil die Lichtwesen den Willen der Wesen nicht zwingen können, dieser aber mehr der finsteren Macht zugewandt ist. Der Wille einer zur Untätigkeit verdammten Seele wird aber erst dann tätig, wenn ihr der Zustand unerträglich erscheint, also es muß erst das Verlangen nach einem anderen Zustand in der Seele erwachen, ehe sie den Bemühungen der Lichtwesen zugänglich ist. Und es dauert dies oft unendlich lange Zeit. Solange jedoch das Wesen im gleichen Zustand verharrt, d.h. der Wille zu schwach ist, als daß sich das Wesen zu einer Änderung seiner Lage entschließt, ist es noch nicht hoffnungslos, auf die Seele einzuwirken, was die Lichtwesen stets und ständig versuchen. Erst wenn die Gegenkräfte ihren Einfluß so ausüben, daß das Wesen ihnen verfällt, dann wird ein Leiten zur Höhe immer aussichtsloser, obgleich auch dann die Liebe und Gnade Gottes noch nicht aufhört und auch in die tiefsten Tiefen Seine Barmherzigkeit herniedersteigt, emporzuholen, was Seine Liebe und Barmherzigkeit annehmen will. Die Möglichkeit einer Rettung ist immer, und es wird auch immer wieder dem Wesen blitzartig ein Licht leuchten, das zur Höhe weist, und der geringste Wille nach Licht zieht willige Kräfte an, die dem Wesen den Aufstieg zur Höhe ermöglichen, denn alles Vollkommene im Jenseits ist erlösend tätig und sucht aus der Finsternis die Seelen emporzuholen zum Licht....

Amen

Strijden om de zielen in het hiernamaals – Gods barmhartigheid

Het in de eeuwigheid in dezelfde toestand blijven van het geestelijke is onmogelijk, want ofschoon het wezen tot inactiviteit veroordeeld is als gevolg van zijn onvolmaaktheid en dus krachteloos is en zonder krachttoevoer blijft, heeft deze krachteloosheid na langere of kortere tijd effect en wel op zo’n manier, dat het wezen zich of verhardt, dus zich steeds verder van God verwijdert, of probeert zijn toestand te verbeteren door in het hiernamaals in liefde werkzaam te zijn. Weliswaar kan de inactieve toestand een eindeloos lange tijd duren en voor de mensen zou deze tijd als een eeuwigheid zijn, maar de ziel blijft niet eeuwig onveranderd in deze toestand.

Er wordt voortdurend om zo’n ziel geworsteld, zowel van de kant van de lichtwezens, alsook van de kant van de duisternis. Meestal is de macht en de kracht van de lichtwezens effectiever, maar de strijd om de vele zielen is buitengewoon moeilijk, omdat de lichtwezens de wil van de wezens niet kunnen dwingen en deze wezens meer naar de duistere macht toegekeerd zijn.

De wil van een tot inactiviteit veroordeelde ziel wordt pas dan actief, als de toestand haar ondraaglijk lijkt. Zodoende moet eerst het verlangen naar een andere toestand in de ziel ontwaken, voordat ze toegankelijk is voor de inspanningen van de lichtwezens. En dit duurt vaak een eindeloos lange tijd. Maar zolang het wezen in dezelfde toestand blijft, dat wil zeggen de wil te zwak is om tot een verandering van zijn toestand te besluiten, is het nog niet hopeloos om op deze ziel in te werken, wat de lichtwezens voortdurend proberen.

Pas wanneer de tegengestelde krachten hun invloed zo uitoefenen, dat het wezen aan hen vervalt, dan wordt een opwaarts geleiden steeds uitzichtlozer, ofschoon ook dan de liefde en genade van God nog niet ophouden en Zijn barmhartigheid ook tot in de diepste diepten afdaalt om omhoog te brengen, wat Zijn liefde en barmhartigheid wil accepteren.

Steeds is er de mogelijkheid van een redding en steeds zal er voor het wezen ook weer als in een flits een licht schijnen, dat omhoog wijst. En de geringste wil naar licht zet bereidwillige krachten in beweging, die voor het wezen de weg omhoog mogelijk maken, want al het volmaakte in het hiernamaals is verlossend werkzaam en probeert de zielen uit de duisternis omhoog te halen naar het licht.

Amen