• Zurück

Materialisten.... Vergänglichkeit des irdischen Besitzes....

Nichts ist im irdischen Leben hinderlicher dem Emporklimmen zur Höhe als der fortgesetzte Versuch der irdischen Gütervermehrung. Es gibt der Mensch so viel Kraft unnütz dahin, die er nur dem einen Ziel zuwenden sollte, geistiges Gut zu vermehren. Je mehr er nur den Erdenreichtum anstrebt, desto weniger kann er sich mit der Fortentwicklung seiner Seele befassen und desto ferner liegt ihm auch der Gedanke, was nach seinem Tode aus ihm wird.... Er läßt sich von solchen kurz auftauchenden Gedanken nicht schrecken und wendet seine Aufmerksamkeit gleichfort nur der irdischen Tätigkeit zu, suchet größtmöglichsten Nutzen daraus zu ziehen und bleibt also in ständigem Verband mit der Materie, die er doch während seines Erdenlebens überwinden soll. Es ist dies um so bedauerlicher, als es ihm nun auch an Kraft mangelt zum geistigen Streben, denn sein Hang nach irdischem Besitz lockt alle unlauteren Kräfte an, die ihn unterstützen, während die gute geistige Kraft immer weniger Einfluß auf ihn gewinnen kann und also der Kampf zwischen guter und böser Kraft außerordentlich beharrlich geführt werden muß und der Wille des Menschen zuerst dazu benötigt wird, um einen endgültigen Sieg zu erfechten. Und dieser Wille muß sich abwenden von irdischem Verlangen, sonst ist es nimmermehr möglich, Übermacht zu bekommen in dem Kampf wider das Böse. Wer unausgesetzt nur seinen irdischen Vorteil im Auge hat, kann unmöglich mit den Kräften in Fühlung treten, die alle Materie längst überwunden haben. Er richtet selbst durch dieses Verlangen eine Schranke auf zwischen sich und den ihm beistehen-wollenden geistigen Kräften, und es muß der menschliche Wille zuerst tätig werden, diese Schranken einzureißen, dann erst haben die guten Kräfte Zugang zu ihm und können ihren Einfluß geltend machen. Es fällt sonach dem Materialisten außerordentlich schwer, Geistig-Gebotenes anzunehmen.... ihm fehlt einfach jedes Verständnis dafür, weil nur jene Kraft auf ihn Einfluß hat, die ja eifrigster Gegner ist von dem, was als lauterste Wahrheit den Menschen geboten wird. Diese Kraft wird natürlich den Ablehnungswillen im Menschen verstärken. Ihm mangelt es an Erkenntnis, er tut von sich aus nichts dazu, diesen Mangel zu beheben, und also wird es unsagbar schwer sein, einem Materialisten das Evangelium zu predigen. Es werden die Worte Gottes nur leerer Schall sein, und seine Gedanken werden in Kürze wieder abschweifen zu seinen irdischen Angelegenheiten, die ihn voll und ganz beherrschen und somit das größte Hindernis sind zur Fortentwicklung der Seele. Darum muß erst der Mensch den Nichtigkeitswert alles Irdischen erkennen lernen, ehe er an seiner Seelenarbeit erfolgreich beginnen kann; er muß hingewiesen werden auf das Nutzlose seines Erdenlebens; er muß hingewiesen werden auf die Vergänglichkeit dessen, was sein ganzes Denken erfüllt; es muß ihm vor Augen geführt werden, daß der Mensch letzten Endes den Verderb des Irdischen, seinen Verfall, nicht aufhalten kann, wenn es göttlicher Wille ist, daß es der Vernichtung anheimfalle.... Er wird unter seinen Händen allen seinen Besitz vergehen sehen müssen, um endlich sich zu besinnen auf die Werte, die Bestand haben und irdischen Tod überdauern....

Amen

Materialisten – Vergankelijkheid van aardse bezittingen

Niets in het aardse leven is hinderlijker voor het opklimmen naar de hoogte, dan de aanhoudende pogingen om de aardse goederen te vermeerderen. Er gaat voor de mens zoveel kracht nutteloos verloren, die hij louter voor dat ene doel, om geestelijke goederen te vermeerderen, had moeten toewenden. Hoe meer hij alleen aardse rijkdom nastreeft, des te minder kan hij zich met de verdere ontwikkeling van zijn ziel bezighouden en de gedachte over wat er na zijn dood van hem zal worden, ligt des te verder weg. Hij laat zich door zulke kort opduikende gedachten niet afschrikken en wendt zijn aandacht steeds alleen naar de aardse werkzaamheid. Hij probeert daar het grootst mogelijke voordeel uit te trekken en blijft dus in een voortdurende verbinding met de materie, die hij echter tijdens zijn aardse leven moet overwinnen.

Dit is des te betreurenswaardiger, omdat het hem nu ook aan kracht tot geestelijk streven ontbreekt, want zijn neiging tot aards bezit lokt alle onzuivere krachten aan, die hem ondersteunen, terwijl de goede geestelijke krachten steeds minder invloed op hem kunnen uitoefenen en zodoende de strijd tussen de goede en boze krachten buitengewoon volhardend gevoerd moet worden en de wil van de mens er in de eerste plaats voor nodig is om een definitieve zege te behalen. En deze wil moet zich van aardse verlangens afkeren, anders is het nooit mogelijk om overmacht te krijgen in de strijd tegen het boze.

Wie onophoudelijk alleen zijn aards voordeel voor ogen heeft, kan onmogelijk met die krachten, die alle materie allang overwonnen hebben, in contact treden. Hij richt door dit verlangen zelf een barrière op tussen zichzelf en de geestelijke krachten, die hem hulp willen bieden. En de menselijke wil moet eerst werkzaam worden om deze barrières af te breken. Pas dan hebben de goede krachten toegang tot hem en kunnen ze hun invloed laten gelden.

Het valt de materialist dus buitengewoon zwaar om datgene, wat geestelijk geboden wordt, te accepteren. Hiervoor ontbreekt hem eenvoudigweg elk begrip, omdat alleen die kracht invloed op hem heeft, die immers de ijverigste tegenstander is van dat, wat als de puurste waarheid de mensen aangeboden wordt. Deze kracht zal natuurlijk de wil om af te wijzen in de mensen versterken.

Het ontbreekt hem aan inzicht. Hij doet vanuit zichzelf niets om dit gebrek op te heffen en het zal dus onnoemelijk moeilijk zijn om een materialist het evangelie te prediken. De woorden van God zullen holle klanken zijn en zijn gedachten zullen na korte tijd weer afdwalen naar zijn aardse zaken, die hem geheel en al beheersen en dus de grootste belemmeringen zijn voor de verdere ontwikkeling van de ziel.

Daarom moet de mens eerst de waardeloosheid van al het aardse leren beseffen, voordat hij succesrijk aan de arbeid aan zijn ziel kan beginnen. Hij moet gewezen worden op de nutteloosheid van zijn aardse leven. Hij moet gewezen worden op de vergankelijkheid van dat, wat zijn hele denken in beslag neemt. Het moet hem voor ogen gebracht worden, dat de mens ten slotte de ondergang van het aardse, zijn verval, niet tegenhouden kan, als het de goddelijke wil is, dat het aan de vernietiging ten prooi valt. Hij zal zijn hele bezit onder zijn handen moeten zien vergaan, om uiteindelijk na te denken over het waardevolle, dat duurzaam is en de aardse dood overleeft.

Amen